Zes weken

Hoofdstuk 6

Er vorderde een enorme leuke week verder. We hadden nog gezwommen, waren naar de bioscoop geweest, naar een concert en gingen uiteten. De dagen vlogen zo snel voorbij, dat de dag dat hij weg ging ook steeds dichterbij kwam... ik wilde die gedachte zo lang mogelijk uitstellen, maar vandaag was de dag dan toch... hij ging weg.

''Heb je al je spullen goed ingepakt?'' Vroeg zijn moeder. Zijn vader stond naast hem te grijnzen. ''Je eerste vakantie alleen jongen, pas je wel goed op?'' Hij gaf een klopje op zijn schouder, die er enorm hard uitzag. ''Ja, pap. Ik let goed op.'' Zuchtte hij. Zijn moeder gaf een zoen op zijn wang, waarna zijn pa hem omhelsde. ''Veel plezier schat!'' Riep zijn moeder terwijl ze naar de woonkamer liep. Zijn vader gooide plotseling nog een pakje condooms in zijn koffer en gaf hem een knipoog, omdat ik dacht dat ik het niet zag. ''Heb je vast wel eens nodig.'' Mike fronste zijn wenkbrauwen en draaide zich naar mij om. Mijn tranen stonden gegraveerd in mijn ogen. Ik wilde schreeuwen, hem smeken, hem verbieden om te gaan, maar het moment was toch echt aangebroken.

''Het komt goed schatje... echt waar.'' Ik knikte en slikte de brok in mijn keel weg. Ik wilde niet huilen, ik wilde niet huilen. Niet om dit, niet waar hij bij was. ''We spreken met zijn allen af bij Schiphol, dus ik moet nu wel echt gaan...'' Hij liet mijn hand los maar ik greep hem weer vast. Ik kon niets zeggen, niets doen, zonder dat ik ging huilen en dat wilde ik absoluut niet. Ik besloot toch wat te zeggen. ''Doe je alsjeblieft voorzichtig...'' Smeekte ik hem. Hij haalde het pakje condooms uit zijn koffer en duwde die in mijn handen. ''Bewaar je die voor thuis?'' Ik glimlachte en het gaf me een fijn gevoel dat hij dit zei. Ik knikte en stopte ze in mijn jaszak. ''Ik hou van je Sara Menning.'' zei hij en nam mijn gezicht tussen zijn handen en drukte een vurige kus op mijn lippen. Alsof het een afscheidskus was, een afscheid van onze relatie, een afscheid van die tien maanden... ''Ik ook van jou Mike.'' Hij liet me langzaam los en liep door de voordeur met zijn koffer. Ik liep achter hem aan en bleef op de enorme veranda staan, verzopen tussen de auto's. Hij legde zijn koffer in de auto en stapte achter de bestuurderskant.

Het leek alsof ik mijn wereld voorbij zag flitsen, dat moment dat hij achteruitreed, de veranda af ging en gas gaf om weg te rijden. Een handkus die ik nog zag door een waas van tranen en een hoop uitlaatgassen. Ik zwaaide nog even naar de ouders van Mike en fietste weg naar huis.

Gelukkig waren mijn ouders aan het werk en ik stortte mezelf naar binnen. Ik stormde de trap op en liet me op bed vallen en gooide het pakje condooms woest weg. Er borrelde zoveel vragen op. Ten eerste, waarom gaf zijn vader dit pakje? Was het een test om te laten zien of ik het kreeg of was het een teken dat het goed is om een ander te zoeken? Of gewoon een bevestiging dat hij mag vreemdgaan? Ik wist het niet! Ik was zo boos, zo verdrietig en zo bang. Ik hoopte zo vurig dat hij niet vreemd zou gaan.

Ik kroop onder de dekens en maakte hikkende en stikkende geluiden van het huilen. Ik kreeg er zoveel buikpijn van dat ik ook moest kokhalzen. Hij was nog maar even weg en ik miste hem nu al. Het deed zoveel pijn. Ik had het gevoel alsof het uit was tussen ons... dat ik net echt afscheid van hem had genomen. Ik bleef maar huilen en bleef maar huilen, totdat ik mijn telefoon hoorde trillen. Ik greep er gelijk na, omdat ik hoopte dat het Mike was.

Zoals beloofd houd ik je op de hoogte weet je nog? ;) We zijn met zijn allen aangekomen op Schiphol, Mike is er ook. Het gaat goed hier, we vertrekken over een kwartier. Hopelijk gaat het ook een beetje met jou. Hou hoop. Elke seconde die verstrijkt is een seconde dichterbij dat we weer thuis zijn. Liefs Laura.

Ik had niet verwacht dat ze nu al zou beginnen met SMS-en. Dit vond ik wel fijn. En ze had gelijk: elke seconde die verstrijkt is een seconde dichterbij Mike. Mijn hoofd draaide de zin weer helemaal anders. Elke seconde die verstrijkt is een seconde dichterbij het einde van jullie relatie. Ik schudde mijn hoofd spastisch heen en weer en werd een beetje kalm. Ik hielt zoveel van deze jongen... als hij iets verkeerds zou doen zou ik niet weten hoe dat voor mij zou aflopen en hoe ik zou reageren. Zou ik hem überhaupt kunnen vergeven? Ik wilde niet nadenken over de foute afloop, maar het zou toch kunnen? Ik wist eigenlijk niet eens waarom ik zo twijfelde, dat was toch helemaal niet goed in een relatie? Ik moest hem 100% vertrouwen, maar ik wist dat ik dat niet deed. Het lag niet aan Mike, het lag aan mij. Ik was zo onzeker over mezelf en over onze relatie. Mijn taak was in deze drie weken om mezelf te ontdekken, waar mijn eigen grenzen liggen en de grenzen binnen onze relatie. En die taak begint nu.