Zes weken

Hoofdstuk 27

!!LET OP!!
De 'Ik' persoon is hier Sara.

Ik lag in bed, omdat ik wist dat de volgende klant al over tien minuten aanwezig zou zijn. Ik hoopte zo erg dat Kevin had gedaan wat ik van hem had gevraagd... ik wilde bevrijd worden, ik wilde niemand anders meer in mijn kamer behalve een hoop politiemannen die mij zouden redden. Ik pulkte uit verveling aan mijn vingernagels wat een heel naar geluid gaf.

Plotseling hoorde ik een enorme klap en ik sprong omhoog in bed van schrik. Ik luisterde een seconde totdat er paniek uitbrak. ''U bent omsingeld.'' Hoorde ik door het hele gebouw echoën. Betekende dit wat ik dacht dat het was?! Ik stond op en rende naar de deur. Er ging een alarm af, waardoor het slot van mijn deur eraf ging. Snel deed ik die open en wilde wegrennen, maar ik werd vastgegrepen door Valentino. ''Blijf in je kamer slet. Ik ga kijken wat er aan de hand is.'' Ik werd weer teruggeduwd, mijn kamer in, die hij handmatig zelf weer op slot deed. Ik bonkte met mijn handen tegen de bovenkant van de deur. ''Help!'' Riep ik. ''Help!'' Ik bonkte harder en schopte bijna de deur eruit. Niet weer opgesloten... alsjeblieft!

Opeens ging hij piepend weer open. ''Puk?'' Vroeg ik. Ze glimlachte. ''Volgens mij worden we gered, kom!'' Ik rende met haar de gang op. ''We moeten deze kant op.'' Zei Puk. Ik hoorde gekreun en geschreeuw verderop de gang. ''Ga jij maar, ik kom straks.'' Ze keek me wantrouwend aan. "Pas goed op jezelf." Zei ze. Ik knikte. Dit had een dubbel gevoel, omdat dit waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat ik haar zag.
Ik liep langzaam het geluid op waar ik een gevecht hoorde. Ik zag het gezicht van Valentino tegen de grond en er zat een grote jongen bovenop hem. Er rende politie de trap op om ze uit elkaar te halen. ''Verlaag je niet tot hun niveau.'' Zei de politieman. Valentino werd in de boeien geslagen en werd vervolgens afgevoerd. Hij schold en gromde, het leek wel een woeste waakhond.

De jongen die bovenop Valentino had gezeten draaide zich om en keek diep in mijn ogen. Even stond mijn wereld stil en mijn oren begonnen te suizen. ''Mike?'' Vroeg ik. Mijn hart ging steeds sneller kloppen en ik hoorde vaag mijn eigen stem. ''Sara?'' Vroeg hij. ''Mike!'' Riep ik nog een keer. Ik rende naar hem toe en sloeg mijn armen om hem heen. Hij drukte me stevig tegen zich aan. ''Het spijt me zo erg Saar... alsjeblieft geloof me ik ben niet vreemd gegaan.'' Ik drukte hem nog steviger tegen mij aan. ''Ik geloof je... ik geloof je... doe maar rustig.'' Ik hoorde hoe zijn ademhaling versnelde, hoe zijn zweetklieren zijn werk deden en hoe onrustig hij was geworden op het moment dat ik in zijn armen was gesprongen. Ik aaide vertrouwd over zijn gespierde rug. ''Ik geloof je... ik geloof je echt waar.'' Mike keek me verbaasd aan. ''Waarom liet je dan niets van je horen toen ik op vakantie was na het Skypen?'' Ik keek hem spijtig aan. ''Het spijt me... ik had niet zo moeten doen... ik heb van Kevin te horen gekregen dat je niets had gedaan.'' Mike keek me vragend aan. ''Maar Laura had je dat ook toch duidelijk gemaakt via de SMS? Kevin is het onbetrouwbaarste van allemaal en hem geloof je wel?" Ik zuchtte. ''Ik dacht dat ze loog, dat ze jou alleen beschermde. Door Kevin werd het me duidelijk, hij heeft me alles uitgelegd.'' Ik wilde nog meer met hem praten, maar het werd nog meer chaos op de gang en er klonken schoten. ''We praten hier een andere keer over goed? We moeten nu gaan...'' Zonder enige twijfel liet ik hem los en samen renden we de trappen af. ''Is mijn moeder hier ook?'' Vroeg ik. Mike knikte. ''Ik weet dat het raar klinkt... maar mijn moeder is hier ook.'' Ik knikte. ''Dat weet ik... ze werkt hier. Ik wilde het je vertellen, maar er gebeurd nu zoveel.'' Mike wendde zijn blik af. ''Kijk uit!'' Schreeuwde hij. Hij dook bovenop me waardoor ik even geen lucht kreeg. Er vloog een kogel door de lucht. ''Ik krijg geen lucht.'' Zei ik, happend naar adem. ''Kom op sta op.'' Hij raapte me van de grond. Volgens mij had ik mijn been gekneusd. Hij ondersteunde me aan mijn linkerzijde en bracht me naar buiten. Ik zag mijn moeder zitten in de politieauto die vervolgens uitstapte toen ze mij zag staan.

Ze rende naar me toe. ''Sara!'' Riep ze. ''Mam!'' Riep ik. Ik wilde ook naar haar toe rennen, maar mijn been werkte niet mee. Ze sloeg haar armen om me heen. ''Oh... meisje toch... ik had moeten merken dat het niet goed met je ging... het spijt me zo dat je hierin bent beland. Sorry, sorry, sorry.'' Ik wilde mijn moeder niet meer loslaten. ''Het is mijn eigen schuld... ik had met je moeten praten over hoe ik me voelde... het spijt mij... ik moet sorry zeggen.'' Mijn moeder liet me toch los, omdat er een politieman op ons af kwam lopen. De laatste mensen werden afgevoerd vanuit het gebouw.

''Dank u.'' Zei mijn moeder enorm dankbaar tegen de man. ''Dus dit is Sara Menning?'' De politieman keek me met een glimlach aan. ''Er is slachtofferhulp onderweg als je daar behoefte aan hebt.'' Ik knikte. Ik had nu nergens behoefte aan. Behalve bij Mike liggen, veilig in zijn armen in mijn eigen bed, in mijn eigen huis. Mijn privé slachtofferhulp, onze problemen achter ons laten, alhoewel er voor altijd een litteken in mijn hoofd zou branden.

Er kwamen meer politiemannen naar ons toe. ''Dit gebouw wordt gesloten, doordat er meerdere minderjarigen aanwezig waren in de prostitutie. De mensen die hier werkten zeiden dat ze van niets wisten... maar dat zoeken we op het bureau verder uit.'' De politieman had het voornamelijk tegen mijn moeder. ''Uw baas heet toch Theo Ritchel?'' Vroeg hij. Mijn moeder keek hem vragend aan. ''Dat klopt, wat is er met hem?'' De politieman trok een mondhoek omhoog. ''Wist u dat hij hier werkzaam was?'' Mijn moeder keek naar mij. ''Hij werkt hier mam...'' Zei ik alsof ik er alles vanaf wist. De politie was me voor om het tegen haar te vertellen. ''Nee, daar wist ik niets van?'' Vroeg mijn moeder vragend en geschokt. ''Door zijn baan op kantoor mag hij niet in aanraking komen met prostitutie, ook niet buiten zijn werk omdat dit schade kan oprichten voor het bedrijf. Daarom is hij ook ontslagen uit zijn andere werkveld.'' Mijn moeder schrok. ''Dus nu heb ik geen baan meer?'' Vroeg ze, haar ogen groot van angst. De politieman moest glimlachen. ''Nee... beter zelfs. U kunt zijn baan overnemen als u dat wilt. Ik had het hoofd van het bedrijf aan de lijn, omdat ik het moest melden en zij zeiden dat jij de geschikte kandidaat bent.'' Ik keek mijn moeder met open mond aan. ''Doen mam!'' Riep ik enthousiast. Mijn moeder sloeg haar handen voor haar mond. ''Natuurlijk doe ik dat!'' Ik keek mijn moeder vrolijk aan. ''Wat te gek mam!'' Zei ik. ''We moeten naar huis om al het goede nieuws aan papa te vertellen.'' Zei mijn moeder. Ik knikte. ''U kunt met het hoofd van uw bedrijf contact nemen als u hier aan toe bent.'' Zei de politieman meelevend. ''Dan wens ik jullie nog een fijne tijd te gemoed en heel veel sterkte met het verwerken van dit alles.'' Hij gaf mij een knikje. Mijn moeder bedankte de man nogmaals en we liepen naar de auto.

Helemaal kapot kwamen we thuis. Mijn vader had tranen in zijn ogen toen hij mij zag staan. ''Och... meisje toch... wat hebben wij je gemist zeg.'' Hij sloeg stevig zijn handen om me heen en legde mijn hoofd op zijn schouder. Hij had de bekende vader-geur, de lekkerste geur die er bestond... naast Mike dan. ''Ik heb jullie ook zo erg gemist...'' Mijn vader keek me bedenkelijk aan. ''Je bent magerder geworden... je moet wat eten.'' Ik schudde mijn hoofd. ''Het enige wat ik nu wil is slapen.''

''Ga maar snel naar boven tandenpoetsen en je bedje in... Mike blijf je slapen?'' Mike knikte, alsof het vanzelfsprekend was. "Ik ben blij dat het weer goed is tussen jullie. Jullie zijn een perfect koppel." Een roze blos verscheen op mijn wangen en ook Mike werd een beetje verlegen. "Danku. En danku dat ik hier zolang welkom was in de tijd dat Sara weg was."
"Vanzelfsprekend." Zei mijn vader en mijn moeder glimlachte.

Samen liep ik met Mike naar boven en kropen we samen onder de dekens... lekker warm tegen elkaar aan.