Zes weken

Hoofdstuk 24

!!LET OP!!
De 'Ik' persoon is nu weer Sara.

Mijn moeder moest het nu wel echt weten... Laura was weer thuis... Mike was weer thuis... en waar was ik? In een hoerenhuis. Met de dag voelde ik me viezer. Ik kon wel onder de douche gaan staan, maar dat maakte niets uit. Ik was de dagen vergeten, maar volgens mij zat ik hier nu al een week opgesloten. Ik vroeg me af of ik al als vermist was opgegeven, wat Mike had gedaan en wat mijn ouders nu aan het doen zijn... Ik miste ze zo erg.

Ik ging weer aan de ontbijttafel zitten, maar werd met de dag meer moe. ''Hoe gaat het met je?'' Vroeg Puk die weer een boterham naar binnen zat te werken. Ik snapte echt niet hoe ze het hier volhield. ''Ik spring echt vanaf de hoogste verdieping naar beneden.'' Zei ik. Puk schudde haar hoofd. ''Niet doen... we worden hier heus wel uitgehaald.'' Ik praatte wat harder. ''Als we oud en bejaard zijn? Als we te lelijk zijn om geneukt te worden, mogen we dan weg? Of worden we dan gewoon dood gebrand? Weet jij veel!'' Ik keek de andere kant op en mensen keken onze kant op. ''Sorry...'' Zei ik uiteindelijk. Puk zuchtte. ''Maakt niet uit. Het is de waarheid dat je tot een bitch maakt. Ik was in het begin ook zo... maar het wend wel.'' Ze zat hier maar drie dagen langer dan ik ongeveer, hoe kon ze zo lovend over deze situatie denken?! ''Ik denk dat we hier niet uit gaan komen...'' Zei ik. Puk sloeg haar arm om me heen. ''Vast wel... ooit komen we hier wel uit. Ik weet het zeker." Het was even stil.

''Kan je aan je vriendin vragen of die vrouw hier vaker binnen komt lopen?'' Vroeg ik aan Puk. Naast Puk zat het meisje die hier al twee jaar 'woonde.' Puk knikte. Ik bekeek Natascha hoe ze binnenliep. Dit was nu al de tweede keer dat ik hier zag en ze liep standaard naar hetzelfde kamertje als de vorige keer. ''Ze komt hier elke week één dag langs.'' Zei Puk. Ik knikte. ''Hoezo, ken je haar?'' Ik schudde mijn hoofd. ''Was gewoon een vraag.'' Zei ik nietsvermoedend. De bel ging, terwijl ik nog niets had gegeten. ''Sterkte maar weer vandaag.'' Zei Puk. ''Jij ook...''

Als een zombie liep ik naar mijn kamer en ging maar weer op bed liggen. Er hing een kaartje dat ik vandaag vier klanten mocht verwelkomen. Ik schrok niet eens meer van het aantal, ik kon niet eens meer op tien handen tellen hoeveel ik er al niet had gehad... nog steeds was het verschrikkelijk.

Het verveelde. Ik wist niet meer hoe ik me moest voelen als er een nieuwe klant binnenliep. Opwinding? Angst? Verdriet? Het enige wat ik elke keer voelde was verwaarlozing. Van mezelf en voor mijn lichaam. Er werd op de deur geklopt. ''Nog vijf minuten Sara.'' Zei Valentino, zonder gevoel. Ik zou wel eens willen weten hoe hij zich zou voelen als hij in mijn positie zou staan...

Ik stond op en keek wat er in het rek hing. Ik pakte een enorm kort jurkje en hees mezelf hierin. Ook dit deed ik nu zonder gevoel. Ik ging zoals altijd in dezelfde positie op bed liggen. Ik hoorde een stem, een bekende stem maar het deed me niks. Niet nadenken Saar... gewoon doen. ''Ja, bedankt.'' Hoorde ik hem zeggen en deed de deur open. Met zijn hoofd naar de andere kant van de deur glimlachte hij nog even naar Valentino en deed vervolgens de deur dicht. Valentino draaide aan de andere kant de deur op slot. Ik keek recht in de ogen van een hele bekende jongen, maar dan ook een hele bekende jongen...

Hij had een gekleurde huid gekregen en wat donkerder haar dan op het feest. ''Sara?'' Vroeg hij. ''Sara ben jij dat?'' Hij slikte en zijn ogen werden groot. Zijn grote ogen werden bange ogen. ''Kevin?'' Vroeg ik, vol hoop. ''Wat doe jij hier?'' Vroeg hij angstig. ''Kan ik dat niet beter aan jou vragen?'' Het voelde alsof ik opeens veilig was, alsof ik was ontdekt, alsof ik eindelijk vrij was. Kevin voelde zich duidelijk niet veilig, helemaal niet zelfs. Ik kroop naar Kevin toe. ''Je moet me helpen Kevin... alsjeblieft haal me hier uit.'' Kevin slikte. ''Hoe moet ik dat doen? Als ik aan mensen vertel waar je zit dan vragen hun zich af waarom ik hier was en dan kan ik de relatie met Jessica wel vergeten.'' Ik kreeg tranen in mijn ogen en werd een beetje boos. Hoe kon hij alleen aan zichzelf denken?! ''Je kan me hier niet zo maar achterlaten... alsjeblieft help me Kevin... alsjeblieft." Kevin ging op de rand van het bed zitten. Vol twijfel keek hij me aan en nam een hele grote hap adem. ''Oké... goed dan. Wat moet ik doen?''

Na een half uur hadden we een plan bedacht. Kevin deed net alsof hij seks met mij had gehad en zou thuis aangeven waar ik was. Vanaf daar zou de politie alles bedenken. ''Als dit lukt Kevin dan ben ik je zo dankbaar. Je verdiend veel beter dan Jessica... je wilt niet weten wat ze heeft gedaan.'' Kevin schudde zijn hoofd. ''Jessica is niet vreemd gegaan Saar...'' Ik keek hem vragend aan. ''Maar ze stond naakt in de kamer van Mike. Hoe verklaar je dat dan?'' Hij zuchtte. ''Mike wil het je zelf vertellen...'' Hij stond op en wilde weglopen. ''Nee wacht! Vertel het me! Je kan me hier niet achterlaten zonder het me te vertellen!'' Kevin sloeg zijn ogen neer en ging weer zitten. ''Je eist wel veel van me zeg.'' Ik glimlachte. ''Ja sorry... maar vertel...'' Kevin zuchtte diep. "Ik ga hier zo van op mijn kop krijgen..." begon hij. ''...Jessica is enorm jaloers op jou en ze wilde er alles aan doen om jullie uit elkaar te krijgen. Ze had een plan bedacht om dat het beste te doen, door jou te laten denken dat Mike vreemd was gegaan... en dat is haar gelukt. Je was helemaal van je stuk toen je haar in zijn kamer zag.'' Elk woord dat hij uitsprak had ik al eerder gehoord in een droom. Ik hoopte nog altijd dat het niet waar was, maar ik wist het gewoon zeker... als Kevin de waarheid sprak dan had ik de domste fout van mijn hele leven gemaakt. Dan was ìk degene die was vreemdgegaan. ''Dus je zegt nu dat Mike echt niet is vreemd gegaan?'' Ik kon het nog steeds niet geloven. Kevin knikte. ''Het was gewoon gestang van Jessica...'' Ik wilde Kevin omhelzen, gewoon omdat ik blij was, alsof ik nog vrijer werd. Ik zou gered worden en ik zou Mike weer zien... hem zeggen dat het me speet dat ik hem niet geloofde. Ik wilde hem zo graag weer vasthouden!

''Nog één vraag... waarom ben je hier eigenlijk?'' Kevin keek me argwanend aan. ''Eh... ja... ik wist dat je dat ging vragen...'' Er werd op de deur geklopt. ''Zijn jullie klaar?'' Vroeg Valentino. Kevin stond op. Mijn hart bonkte in mijn keel. ''Ik moet gaan.'' Fluisterde Kevin heel zacht. Ik knikte. ''Ik reken op je.'' Zei ik ook zacht. Het maakte me niet meer uit waarom Kevin er was... als hij me maar zou redden. Kevin liep naar de deur en klopte daar drie keer op. Het leek alsof hij hier niet voor de eerste keer was gekomen. De deur ging open en Kevin liep naar buiten. Hopelijk stelde hij me niet teleur, het was mijn enige hoop. Hìj was mijn enige hoop.