Zes weken

Hoofdstuk 17

!!LET OP!!
De 'Ik' persoon is hier Mike.

Ik wist echt niet meer wat ik moest doen, ik wist het gewoon echt niet meer. SMS-en hielp niet, bellen hielp niet. Ze liet niets meer van zich horen, Laura had bemiddeld, maar ze reageerde nergens op. Ik wilde niet opgeven, ik wilde hààr niet opgeven.

Van het zonnige Ibiza genieten zat er voor mij niet meer in. Gelukkig steunde Laura me erin en Jessica vertelde me steeds dat het wel goed kwam, maar dat kwam het niet. Ze negeerde me nu al dagen... ik wilde gewoon terug naar huis om te laten zien hoeveel ik van haar hielt en hoeveel ik nog steeds van haar houd. Ik besloot haar nog één keer te bellen en als ze nu niet op nam... dan greep ik mijn kans wel in Nederland.

Ik typte het nummer van Sara in, die ik nu inmiddels wel uit mijn hoofd kon dromen. Ik verwachtte dat de telefoon heel lang zou overgaan maar na de vijfde keer hoorde ik weer haar stem. Die mooie stem... die liefkozende stem die je altijd op andere gedachten zou brengen. Die stem die ooit 'Ik hou van je' tegen mij zei.

''Wat?'' Hoorde ik haar boos zeggen.

Ik wist niet wat ik moest vertellen. Ik stotterde, maar het was stil aan de andere kant van de lijn.

''Oh... lieve Sara... eindelijk neem je op. Niet ophangen ik wil het je uitleggen.'' Zei ik. Ik wilde alles achter elkaar, stap voor stap uitleggen, maar Sara was me voor.

''Volgens mij is dat wel duidelijk. Je bent nog maar een week weg en gaat nu al vreemd en...'' Onderbrak ze me.

''Ik ga helemaal niet vreemd... Saar! Luister toch eens naar me.'' Vervolgde ik. Waarom wilde mijn koppige meisje nou niet luisteren?! Voor maar een paar minuten.

''Nee Mike, het is klaar... over... uit... laat me gewoon met rust.'' Ik schreeuwde nog dat ze moest wachten met ophangen, maar ik hoorde de telefoon al weer piepen. ''NEE!'' Schreeuwde ik en smeet mijn telefoon tegen de muur. Ik greep met mijn handen naar mijn hoofd en ik zag alleen maar een waas door de tranen die mijn ogen vulde. ''NEE, NEE, NEE!'' Schreeuwde ik nog een aantal keer en Jessica kwam in de deuropening staan. ''Is het definitief uit?'' Vroeg ze, zonder interesse, koud en dood. ''Alsof jou dat wat aangaat, je had me met rust moeten laten!'' Riep ik naar haar. Ze lachte. ''Kan ik er wat aan doen dat ik onzekerheid opwek.'' Ze waaide met haar hand haar haren naar achter. Ik vloog naar haar toe en zette mijn handen rond haar nek. ''Ik haat je, ik haat je.'' Fluisterde ik woest in haar oor.

Ze maakte stikkende geluiden, waarvan ik genoot. Ik zag Laura opeens de hoek om komen lopen. ''Laat haar los Mike!'' Ik greep haar keel nog wat harder vast en Laura zette het op een vaart. ''Laat Jessica los!'' Riep ze en duwde me van haar vandaan. Mijn tranen namen mijn hele lichaam over en ik liet mezelf op de grond vallen en begon als een kleine baby te janken. Ik wilde me niet meer mannelijk opstellen, voor wie zou dat moeten? Ik was mijn meisje kwijt...

Laura sloeg haar armen om me heen en kwam bij me op de grond zitten. ''Als we in Nederland zijn gaan we gelijk naar haar toe oké? Het komt echt wel goed.'' Ik sloeg haar armen weg. ''Dat komt het niet... het is uit!'' Ik stond op en vluchtte zo snel mogelijk naar mijn kamer en sloeg die met een harde klap dicht. Ik keek naar het fotootje dat op mijn nachtkastje stond. Daar stond ze dan...mijn lieve Sara. Ik had nooit zonder haar op vakantie moeten gaan...