Acı vardı. Acı hep var, herkes gitse bile acı geriye kalan tek şey. Yaşanmaz diyorsun. Ben bunu kaldıramam, yapamam. Nefes alamam daha fazla, kurtuluşum yok dipteyim diyorsun ama öyle olmuyor işte. Devam ediyorsun hiçbir şey olmamış gibi, herşey yolundaymış gibi, o gitmemiş gibi, canın yanmamış gibi. Özlüyor insan, ciğeri sökülürcesine. Sesini duymadan uyumadığın günleri özlüyor. Bir kez duyayım sesini, gözlerinin içine doyasıya bakayım, kemiklerini kırarcasına sarılayım. İstemem başka şey, yeter ki sevsin beni diyorsun. Seni sevdiği zamanları özlüyorsun. Utanarak seni seviyorum dediği zamanları. Çıldırıyorsun ya sen bunu hak etmedin ki. Sen bunu hak etmedin. Cevap bulamıyorsun kafandaki sorulara. Vazgeçmek istiyorsun, ben bunu daha fazla kaldıramam tek çare onu unutmak. Sonra tiksiniyorsun kendinden, böyle bir şey düşündüğün için. Onu unutmak demek onunla olan herşeyi silmek demek. Tiksindiriyor bu düşünce seni. Sen herşeye rağmen seviyorsun onu. Kızıyor etrafındakiler yapma bunu kendine, unut artık, seni hak etmiyor. Herkes bir şey söylüyor ama sen dinlemiyorsun hiçkimseyi. Evet, haklılar belki ama bu neyi değiştirir ki? Sen onun için kendinden vazgeçmeye razısın, herhangi bir kişinin söyledikleri ne kadar umrunda olabilir? En yakınım dediğin bile karşısına alıyor seni. Kimse anlamıyor, lan bu kadar mı zor diye bağırmak istiyorsun. Özlüyorum lan işte masum çocuksu hallerini, gözlerini, sesini. Bekliyorsun her gece. Saat 11 de seni aramasını bekliyorsun. O sizin saatinizdi zaten değil mi? Normalde sessizden çıkmayan telefonunu en yüksek ses seviyesine ayarlıyorsun, ya ararda duymazsam diye. Onun sesinden ismini duyduğun o an soyutlaşıyorsun herşeyden ve herkesten. Sıradan bir isim, daha ne kadar güzel telaffuz edilirdi? Anlam yükleyemiyorsun onunla ilgili olan hiçbir şeye, tanımsız bırakıyordu tüm cümlelerini. Tüm şiirlerin öznesinin o olduğunu düşünüyorsun, tüm şarkıların ilham kaynağının o olduğunu. Eski konuşmalarınız duruyor ya hani, her gece onlara bakıp bir sigara daha yakıyorsun. Silemiyorsun ona dair hiçbirşeyi. Sen onun verdiği acıyı bile silemiyorken o sana dair hiçbir seyi hatırlamıyordu. Tarifi yok bu acının. Geçip karşısına tutup ellerinden gözlerinin içine bakıp benimsin kızım sen diye bağırmak istiyorsun ama olmuyor değil mi? Anlamaz çünkü. Yatışıyorsun sonra, ne gelir ki elinden? O seni hatırlamak istemedikten sonra? Susuyorsun sonra tek yaptığın şey bir sigara daha yakmak oluyor ve yavaşça mırıldanıyorsun;
'Birini sevmenin bedeli bu kadar ağır olmamalıydı.'
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hafıza Kaybı
Romantizm"İliklerimin titremesine sebep olacak kadar çok seviyorum seni." İçimde fırtınalar estiren bu cümleleri o biçimli dudaklarından bana hitaben çıkması çıldırmama yetebilirdi. "Akıl dengemi yiterecek kadar seviyorum seni ve hiçbir gerçek bunu değiştire...
