Καταστροφή

Κεφάλαιο 1

Φώναζα το όνομα του αδερφού μου όσο πιο δυνατά μπορούσα περιμένοντας μια απάντηση που δεν ερχόταν ποτέ. Τα κλαδιά των δέντρων εμπόδιζαν το περπάτημα μου και το σκοτάδι της νύχτας δεν διευκόλυνε τα πράγματα.
Ήμουν απελπισμένη. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ο αδερφός μου το είχε βγει στο δάσος να παίξει και όταν γύρισα δεν βρισκόταν στο σπίτι.
Απο πίσω μου ακούστηκε ενα θρόισμα, ξαφνιασμένη γύρισα να δω τι ήταν.
"Κρίστοφερ δεν είναι αστείο έλα εδώ να γυρίσουμε σπίτι" φώναξα δυνατά όμως δεν πήρα απάντηση.
"Κρίστοφερ" φώναξα πιο δυνατά αυτή τη φορά.
Ακούστηκε ξανά ενα θρόισμα πιο κοντά μου αυτή τη φορά, ήμουν πολύ τρομαγμένη δεν ήξερα τι να κάνω.
Ξαφνικά ένιωσα δυο χέρια να με ακουμπάνε, γύρισα τσιρίζοντας για να αντικρίσω τον αδερφό μου που είχε πέσει στο χώμα και γελούσε δυνατά.
"Έπρεπε να δεις τη φάτσα σου Άντζελα" είπε με δυσκολία καθώς δεν μπορούσε να μιλήσει απο τα γέλια.
" Όπως πάντα αστείος ε; Κουνίσου να πάμε σπίτι και θα δεις τι έχει να γίνει" του είπα νευριασμένη.
Ο αδερφός μου σταμάτησε να γελάει και σηκώθηκε απότομα όρθιος κοιτάζοντας πίσω μου τρομαγμένος.
"Μικρέ δεν την ξανά πατάω με τα κόλπα σου" του είπα εκνευρισμένη.
"Δεν είναι κόλπο, Άντζελα τρέχα" μου είπε και άρχισε να τρέχει πανικόβλητος. Γύρισα αργά και αυτό που είδα μπροστά μου με έκανε να χάσω τη γη κάτω απο τα πόδια μου. Μπροστά μου βρισκόταν ένας τεράστιος λύκος με μαύρο τρίχωμα και γαλανά μάτια. Ο λύκος άρχισε να με πλησιάζει όμως εγώ είχα παράλυση.

Βασικά είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι και το διαβάζει κάποιος και οποίος δώσει λίγο χρόνο και το διαβάσει πραγματικά θα ήθελα να αφήσει και ενα σχόλιο για να μου πει τη γνώμη του.