Καταστροφή

Κεφάλαιο 3

Κοιτούσα τον λύκο που πλησίαζε χωρίς να μπορώ να κουνηθώ απο την τρομάρα μου. Με πλησίαζε όλο και περισσότερο μέχρι που είχε φτασει στο ενάμιση μέτρο απο εμένα γύρισε απότομα το κεφάλι του. Ξαφνικά κάτι έπεσε με δύναμη πάνω του παρασέρνοντας τον πάνω στο κοντινότερο δέντρο. Είδα έναν ακόμα λύκο να στέκεται όρθιο δίπλα στον λύκο με τη μαύρη γούνα μόνο που αυτή ήταν κόκκινη. Τους κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια ανίκανη να κάνω το παραμικρό, τότε ο λύκος με την μαύρη γούνα επιτέθηκε στον άλλο έχοντας στόχο το λαιμό του. Εκείνη την ώρα άρχισε να δουλεύει ξανά το μυαλό μου και να με υπακούει το σώμα μου και άρχισα να τρέχω. Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα πηγαίνοντας όσο γινόταν πιο μακριά γινόταν απο αυτους τους δυο περίεργους λύκους και όλο και πιο βαθιά μέσα στο δάσος. Το πόδι μου μπλέχτηκε σε μια ρίζα που προεξείχε απο το έδαφος και έπεσα στο χώμα με το πρόσωπο, αντανακλαστικά έβαλα το χέρι μου μπροστά για να μη χτυπήσω πολύ άσχημα όμως και παλι πόνεσα πολύ. Άκουσα αλύχτισμα πίσω μου και σηκώθηκα γρήγορα και άρχισα ξανά να τρέχω. Μετά απο πολύ ώρα είδα τα φώτα του σπιτιού μας. Πίστευα πως έτρεχα προς την αντίθετη μεριά όμως τελικά είχα κάνει λάθος. Το πρόσωπο του Κρίστοφερ φαινόταν καθαρά μέσα απο το παράθυρο και η ανησυχία ηταν έντονα χαραγμένη. Μόλις με είδε βγήκε τρέχοντας και ήρθε να με αγκαλιάσει κλέγοντας.
"Άντζελα συγνώμη δεν ήθελα να σε αφήσω μόνη σου τρόμαξα και το έβαλα στα πόδια. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν έχανα κι εσένα." μου είπε και άρχισε να κλαίει.
"Είναι εντάξει είμαι εδώ τώρα. Πάμε γρήγορα μέσα."
Μόλις μπήκαμε μέσα έκλεισα όλα τα παράθυρα και τις πόρτες όπως μου είχε πει ο Έντουαρτ. Τελικά πόσο δίκιο είχε, σκέφτηκα και κούνησα το κεφάλι μου.
Ξάπλωσα για λίγο με τον Κρίστοφερ μέχρι να τον πάρει ο ύπνος και έπειτα πήγα και εγώ στο δωμάτιο μου, ήμουν ακόμα συγκλονισμένη απο όλα αυτά που είχαν γίνει σήμερα. Πως είναι δυνατόν το όνειρο που είδα να βγήκε αληθινό;
Όλα αυτά γυρνούσαν στο κεφάλι μου μέχρι που με πήρε ο ύπνος.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα απο τον ενοχλητικό ήχο που έκανε το ξυπνητήρι μου. Το πάτησα με δυναμη για να σταματήσει και σηκώθηκα σιγά σιγά κοιτώντας την ώρα. Είχα τρείς ώρες μπροστά μου για να ετοιμαστώ για τη δουλειά, πήγα με αργά βήματα μέχρι την τουαλέτα για να κάνω ενα μπάνιο γιατί τα μαλλιά μου ήταν ακόμα γεμάτα λάσπες. Όταν εκανα αυτή τη σκέψη όλα τα γεγονότα της χτεσινής νύχτας ήρθαν στο μυαλό μου και άρχισα να ανησυχώ και πάλι. Αμέσως προσπάθησα να διώξω αυτή την αίσθηση και μπήκα στη μπανιέρα. Μετά απο δέκα λεπτά είχα βγει και πήγα να στεγνώσω τα μαλλιά μου γιατί ο καιρός ήταν βροχερός. Σκέφτηκα πως έπρεπε να πάρω το αυτοκίνητο σήμερα και κατσούφιασα, δεν μου άρεζε να ξοδεύω βενζίνη γιατί τα λεφτά μας ήταν ελάχιστα. Έκανα λίγο καφέ και έκατσα στην κουζίνα για να τον πιω. Ο Κρίστοφερ είχε φύγει για το σχολείο απο νωρίς οπότε το σπίτι ηταν ήσυχο. Μετά απο λίγη ώρα σηκώθηκα για να πάω να ντυθώ. Έβαλα ενα τζίν παντελόνι, μια μαύρη μπλούζα και έπιασα τα κόκκινα μαλλιά μου κοτσίδα, τα γαλάζια μάτια μου φαίνονταν πιο μεγάλα σήμερα. Όταν έφτασα στην καφετέρια ο Έντουαρτ δεν ήταν στο πάγκο αλλά τον είχε αντικαταστήσει η Έλενα μια απο τις σερβιτόρες.
"Καλημέρα Έλενα, που είναι ο Έντουαρτ;" τη ρώτησα με περιέργεια.
"Πίσω είναι στο γραφείο του, έχει κάτι άσχημες πληγές και δεν μπορεί ούτε να κουνηθεί." μου είπε στενάχωρα.
"Κατάλαβα... Πάω να τον δω ενα λεπτό και έρχομαι."
Εκείνη έκανε απλά ενα νεύμα με το κεφάλι της και εγώ πήγα πίσω.
Μόλις χτύπησα την πόρτα άκουσα μια βραχνιά φωνή που έμοιαζε πολύ με του Έντουαρτ να λέει περάστε. Όταν μπήκα μέσα μου έπεσε η τσάντα απο το χέρι βλέποντας τον γεμάτο μελανιές και γρατσουνιές. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η πληγή στο λαιμό του που φαινόταν πιο σοβαρή απο όλες.

Λοιπόν αυτά για την ωρα θα προσπαθήσω να γράψω λίγο ακόμα γρήγορα. Αν σας αρέσει η ιστορία αφήστε ενα σχόλιο για να ξέρω αν τη συνεχίσω ή οχι ή απλα σχολιαστε για να μου πείτε κάτι που δεν σας άρεσε ή που το έγραψα λάθος.