Καταστροφή

Κεφάλαιο 5

Έκλεισα το ξυπνητήρι και σηκώθηκα βιαστηκά απο το κρεβάτι. Πήγα στο μπάνιο και έριξα νερό στο πρόσωπό μου για να συνέλθω. Σήμερα ηταν Σάββατο και δεν δούλευα ούτε ο Κρίστοφερ είχε σχολείο, είπαμε να πάμε να ψωνίσουμε λίγα πράγματα για το σπίτι. Όταν ημασταν έτοιμοι να φύγουμε χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ο Κρίστοφερ πήγε να ανοίξει όσο εγώ φορούσα το μπουφάν μου. Απο την πόρτα ακούστικε μια άγνωστη αλλά παράλληλα γνωστή φωνή. Δεν μπορουσά να θυμηθώ που την είχα ξανά ακούσει.
"Άντζελα απο εδώ ο Τζέρεμι, είναι ο καινούργιος μας γείτονας "Γει..." δεν πρόλαβα να τελειώσω αυτό που έλεγα όταν αντίκρισα μπροστά μου τον άντρα απο το όνειρο μου. Έμεινα να τον κοιτάζω σαν ηλίθια, εκείνος απλα με κοιτούσε παράξενα.
"Τι κοιτάς έτσι;" με ρώτησε ο αδερφός μου κοιτώντας με παραξενεμένος.
"Εμ... Τίποτα, γεια σου είμαι η Άντζελα."
"Είμαι ο Τζέρεμι χάρηκα." μου θύμιζε κάποιον αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω ποιόν.
Μου χαμογέλασε και μου έτεινε ένα κομμάτι χαρτί που κρατούσε στο χερι του.
"Κάνω ένα παρτυ για να γνωρίσω τους γείτονες και θα ήθελα πολύ να έρθετε. " μου είπε και το χαμόγελο του έγινε ακόμα πιο μεγάλο.
"Φυσικά και θα έρθουμε. Έτσι δεν είναι Κρίστοφερ; " είπα και κοίταξα τον αδερφό μου.
"Εννοείται πως ναι." μονο που δεν άρχισε να χοροπηδάει απο την χαρά του. Είχαμε καιρό να βγούμε απο το σπίτι και ήταν μια καλη ευκαιρία και για τους δυο μας.
"Υπέροχα θα σας περιμένω αύριο τότε. " είπε και έφυγε.
"Πάμε κι εμείς;" ρώτησα και ξεκίνησα να πάω προς το αυτοκίνητο. Ο Κρίστοφερ έτρεξε απο πίσω μου και έκατσε αμέσως στην θέση του συνοδηγού.
"Επ μικρέ μεγαλώσαμε και θέλουμε να καθόμαστε μπροστά; "
"Ελα τώρα θα βάλω και ζώνη." είπε και άρχισε να γελάει.
"Φυσικά και θα βάλεις." του ειπα με τη σειρα μου. Εκείνος απλα χαμογελούσε και έβαλε τη ζώνη του. Ξεκίνησα να οδηγαω χαμογελώντας.
Είχα ανοίξει το ραδιόφωνο για να έχουμε να ασχολούμαστε με κάτι μέχρι να φτάσουμε στη πόλη. Το σπίτι μας βρισκόταν λιγα χιλιόμετρα εξω απο την πόλη οπότε δεν ηταν εύκολο να βρούμε άμεσα αυτά που χρειαζόμασταν. Το σπίτι μας το είχαν αφήσει οι γονείς μας στη διαθήκη τους. Είχαν πεθάνει και οι δυο σε ένα τροχαίο όταν εγώ ήμουν 15 και ο Κρίστοφερ μόλις 2 . Είχαμε ζήσει 3 χρόνια στο ορφανοτροφείο μέχρι που έγινα 18 και πήρα την επιμέλεια του Κρίστοφερ. Απο τοτε ζούμε στο πατρικό μας σπίτι. Έχουν περάσει 10 χρόνια και ακόμα είμαστε καλά και ελπίζω να παραμείνουν έτσι τα πράγματα. Τραγουδούσα μαζί με τον Κρίστοφερ το τραγούδι που έπαιζε στο ραδιόφωνο όταν ξαφνικά απο το δρόμο πετάχτηκε ενα ελάφι. Το είδα τελευταία στιγμή και γύρισα απότομα το τιμόνι για να το αποφύγω. Ένιωσα το αυτοκίνητο να γυρνάει και μετά επικράτησε το απόλυτο σκοτάδι.
------------------------------------------------------
Άρχισα να βρίσκω σιγά σιγά τις αισθήσεις μου και άκουσα τον διαπεραστικό ήχο τον μηχανημάτων. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα το άσπρο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Ήμουν μόνη μου μέσα στο δωμάτιο και ένιωθα το λαιμό μου στεγνό, τότε είδα το κουμπί που βρισκόταν δίπλα στο χέρι μου για να καλέσω την νοσοκόμα. Αμέσως πάτησα το κουμπί και μετα απο 1 λεπτό η νοσοκόμα ήταν εδώ με ένα ποτήρι νερό.
"Σου έφερα λίγο νερό για να νιώσεις καλύτερα. Είσαι αναίσθητη όλη μέρα." μου είπε καθώς ακουμπούσε το νερό στο τραπεζάκι δίπλα μου και με βοήθησε να καθίσω, έπειτα μου έδωσε να πιω απο το νερό που κατέβασα λαίμαργα.
"Μήπως θα ήθελες κι άλλο;" με ρώτησε η νοσοκόμα της οποίας το όνομα απο οτι είδα στο καρτελάκι που φορούσε στο στήθος της την έλεγαν Σάρα.
"Ναι σε παρακαλώ." της είπα και κοίταξα ξανά γύρω μου. Το δωμάτιο ηταν άσπρο και αποστειρωμένο με διάφορα μηχανήματα στις γωνίες. Η Σάρα άνοιξε την πόρτα για να βγει εξω και μετα απο λίγα λεπτά ηταν ξανά πίσω με ενα μπουκάλι κρύο νερό. Μου έβαλε νερό ξανά μέσα στο ποτήρι και μου το έδωσε, αυτή τη φορά το ήπια πιο ήρεμα.
"Που βρίσκομαι; " τι ρώτησα μόλις ήπια όλο το νερό.
"Στο νοσοκομείο απο οτι έχεις καταλάβει σίγουρα."
"Ναι αλλά γιατί είμαι εδώ;"
"Το πρωί είχατε ενα ατύχημα εσύ και ο αδερφός σου με το αυτοκίνητο... "
"Που είναι ο Κρίστοφερ; Είναι καλά;" ρώτησα αμέσως πανικόβλητη.
"Δεν θα έλεγα οτι είναι ακριβώς καλά.."
"Τι έπαθε; Πες μου σε παρακαλώ." δάκρυα άρχισαν να κυλάνε απο τα μάτια μου.
"Η μεριά του συνοδηγού δέχτηκε μεγαλύτερη ζημιά και ο αδερφός σου χτύπησε πολύ άσχημα... Είναι σε κώμα."
Μόλις μου το είπε αυτό άρχισα να κλαίω με λυγμούς.