Καταστροφή

κεφάλαιο 9

Και οι τρείς πέρασαν απο δίπλα μου χωρίς να μου δώσουν καμία σημασία ή να μου πουν ποιοί ήταν. Έπιασα το χέρι του άντρα που βρισκόταν πιο κοντά μου.

"Ποιοί είστε; Γιατί είστε εδώ;" ρώτησα και άφησα γρήγορα το χέρι του όταν είδα οτι με κοίτουσε με γουρλωμένα μάτια. Η γυναίκα μπήκε μπροστά και με κοίταξε απο πάνω μέχρι κάτω.

"Μας βλέπεις;" 

"Μα φυσικά και σας βλέπω δεν είμαι τυφλή." είπα απότομα.

"Κορίτσι μου κανείς δεν μας βλέπει. Εκτός κι αν είσαι ενα απο τα μαγικά πλάσματα."

"Μαγικά πλάσματα;"

"Ναι, ξες τώρα. Βρυκόλακες, λυκάνθρωπους, νεράιδες, που είμαστε και εμεις και πάει λέγοντας."

"Πολύ ωραίο το αστείο γελάσαμε. Ποιοί είστε και θέλω την αλήθεια αυτή τη φορά."

"Από οτι φαίνεται δεν ξες τίποτα για το ποιά είσαι." είπε η γυναίκα και κατέβασε το κεφάλι θλυμένη. Πήγα να μιλήσω όμως μου γύρισαν την πλάτη και έφυγαν όλοι μαζι βιαστηκά. Τους ακολούθησα μεχρι τον διάδρομο για να δω τι τους είχε αναστατώση και είδα τον Τζέρεμι να πλησιάζει. Τους κοίταζε επίμονα καθώς έφευγαν όμως δεν είπε τίποτα μόλις με πλησίασε, απλά με χαιρέτησε λες και δεν είχε δει τους ανθρώπους με τα φτερά που είχαν περάσει πριν λίγο απο δίπλα του. Το ήξερα πως τους είχε δει γιατί κάτι τους ψιθύρισε μόλις τον πλησίασαν και εκείνοι άνοιξαν το βήμα τους.

Μόλις εξαφανίστηκαν απο το οπτικό μου πεδίο γύρισα προς τον Τζέρεμι.

"Ποιοί ήταν αυτοί;" τον ρώτησα.

"Ποιοί;" είπε χωρις να γυρίσει καν να με κοιτάξει.

"Αυτοί που πέρασαν απο δίπλα σου όταν ερχόσουν προς τα εδώ και τους μίλησες."

"Δεν είδα κανέναν όταν ερχόμουν μήπως είχες παραισθήσεις;" με κοίταξε γεμάτος  ανησυχία.

"Όχι είμαι μια χαρά και ξέρω τι είδα, μου μίλησαν κι όλας." είπα και γύρισα απο την άλλη.

"Τι σου είπαν;" με ρώτησε απότομα. Απο τη φωνή του φαινόταν πως είχε ενοχληθεί απο αυτό που του είχα πει.

"Στην αρχή δεν μου είπαν τίποτα αλλά μετά μόλις σταμάτησα έναν απο αυτούς μου είπαν πως ήταν νεράιδες και πως και εγώ πρέπει να ήμουν μαγικό πλάσμα για να μπορώ να τους δω και μου είπε κατι η γυναίκα που δεν το θυμάμαι καλά."

" Μήπως πρέπει να πας σε κάποιον να σε δεί; Αν θες μπορώ να σε βοηθήσω κι εγώ."

Φαινόταν σαν να έκρυβε κάτι, δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν η ιδέα μου ή αν όντως ήταν περίεργος σήμερα.

Μετά απο μια ώρα φύγαμε. Ο Τζέρεμι με ακολουθούσε απο πίσω με το αυτοκίνητο του μέχρι να φτάσουμε στα σπίτια μας. Μόλις κατέβηκα απο το αμάξι ήρθε και με ρώτησε αν ήθελα να φάμε μαζι βραδινό στο σπίτι του, όμως αρνήθηκα γιατί με είχε ενοχλήσει η συμπεριφορά του νωρίτερα. Μπήκα μέσα στο σπίτι και άναψα όλα τα φώτα στο ισόγειο. Έκατσα να δω τηλεόραση με το μυαλό μου πραγματικά αλλού. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να καταλάβω ότι χτυπούσε η πόρτα. Σηκώθηκα και πήγα να δω ποιός ήταν τέτοια ώρα. Ήταν ο Έντουαρτ, μόλις άνοιξα την πόρτα με κοίταξε επίμονα.

"Μπορώ να περάσω μέσα;" με ρώτησε.

"Φυσικά έλα." είπα και έκανα στην άκρη για να περάσει. Ο Έντουαρτ είχε έρθει λίγες φορές στο σπίτι μου οπότε δεν το ήξερε πολυ καλά, τον οδήγησα στο σαλόνι και έκατσα στη πολυθρόνα απέναντι του. Ήταν μεθυσμένος και φαινόταν απο μακριά, όπως και μύριζε. Βρομούσε ουίσκι όταν πέρασε απο δίπλα μου και έντονα μάλιστα. 

"Πρέπει να σου πω κάτι πολυ σημαντικό" είπε κοιτόντας τα πόδια του.

"Σε ακούω." είπα απλά.

"Έλα μαζί μου έξω ένα λεπτό." σηκώθηκε και πήγε στην μπαλκονόπορτα, την άνοιξε και βγήκε έξω γρήγορα.

"Μπορεί να τρομάξεις αλλά να θυμάσε ότι είμαι εγώ και δεν θα πάθεις τίποτα."

"Μα τι λες; Τι θα μπορούσα να δω..." πριν προλάβω να τελειώσω την πρόταση μου είδα την μορφή του να τρεμοπαίζει και έπειτα μπροστά μου βρισκόταν ο λύκος με την κόκκινη γούνα. 

Άρχησα να ουρλιάζω πριν καν σκεφτώ τι έβλεπα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Συγνώμη που δεν ανέβαζα τόσο καιρό απλά έχει χαλάσει το κινήτο μου.