Καταστροφή

Κεφάλαιο 7

"Δηλαδή εσείς είστε αδέρφια" είπα κοιτάζοντας τους με το στόμα ανοιχτό.
Ο Έντουαρτ κοιτούσε αλλου και ο Τζέρεμι είχε ενα περίεργο χαμόγελο στα χείλια του, σαν να χαιρόταν που ο Έντουαρτ βρισκόταν σε αμηχανία.
"Ναι είμαστε απλά έχουμε διαφορετική μητέρα." εξήγησε ο Έντουαρτ.
"Ναι αλλά ίδιος πατέρα." πρόσθεσε ο Τζέρεμι.
"Δεν μπορώ να το πιστέψω." είπα κοιτάζοντας τους σοκαρισμένη.
"Έντουαρτ πως και δεν μου το είχες πει ποτέ πως εχεις αδερφό;"
"Θα έπρεπε;"
"Απλά επειδή είμαστε φίλοι και τα λέμε όλα." είπα και είδα πως το βλέμμα του σκοτείνιασε. Το είχε προσέξει και ο Τζέρεμι.
"Δεν το έφερε ποτέ η κουβέντα." είπε τελικά.
"Κατάλαβα... Σας αφήνω αν είναι να τα πείτε." είπα και πήγα να φύγω.
"Όχι κάτσε μαζί μας θα πάμε για φαγητό σε λίγο έλα και εσύ." μου είπε ο Τζέρεμι είδα την Έντουαρτ να σφίγγει τις γροθιές του περιμένοντας την απάντηση μου.
"Λέω να μην έρθω." είπα, ο Έντουαρτ έσφιξε περισσότερο τις γροθιές του.
"Δεν θα είσαι βάρος έλα." είπε ξανά και κούνησα καταφατικά το κεφάλι.
Πήγαμε σε ένα μαγαζί κοντά στην καφετέρια να φάμε.
Πήραν και οι δυο κρέας και μόνο εγώ πήρα μακαρόνια. Καθόμασταν και τρώγαμε μέσα στην ησυχία εκτός απο τις λίγες φορές που με ρωτούσε κάτι ο Τζέρεμι. Ήταν πολύ αμήχανα.
Μόλις φάγαμε πήγα να βγάλω τα λεφτά για να πληρώσω όμως ο Τζέρεμι με έσπρωξε απαλά και πήγε να πληρώσει εκείνος.
Ο Έντουαρτ απλά μας κοιτούσε.
"Άστον να πληρώσει εκείνος." είπα απλα στο τέλος.
Ήταν πολύ ψυχρός απέναντι στον αδερφό του και δεν ήξερα το γιατί.
"Δεν έχετε καλές σχέσεις;" τον ρώτησα τελικά.
"Δεν είναι και οι καλύτερες." είπε κοιτώντας αλλού.
"Γιατί;" πρόλαβα να ρώτησω και εμφανίστηκε ο Τζέρεμι.
"Είμαστε έτοιμοι μπορούμε να φύγουμε αν θέλετε." είπε όπως πάντα χαμογελαστός.
Πρέπει να θυμώνει πολύ δύσκολα σκέφτηκα.
"Εγώ θα πάω σπίτι." τους ανακοίνωσα μόλις βγήκαμε απο το μαγαζί.
"Αν είναι θα φύγω και εγώ για να σε πάω σπίτι." είπε ο Τζέρεμι.
"Δεν είναι ανάγκη."
"Όπως και να έχει και εγώ θα πήγαινα σπίτι τώρα."
"Εμ.. Αν είναι έτσι τοτε θα σου ήμουν ευγνώμων." του απάντησα χαμογελαστά.
Ο Έντουαρτ μας κοιτούσε με μισο μάτι. Δεν μιλούσε καθόλου σήμερα και φαινόταν τόσο κατσούφης. Παντα είναι χαμογεστός και μιλάει με όλους.
Γυρίσαμε στην καφετέρια, χαιρετησαμε την Έλενα και τον Έντουαρτ και φύγαμε.
Το αμάξι του ηταν πολύ ακριβό και ντρεπόμουν να μπω μέσα μήπως και το λερώσω. Ηταν τακτοποιημένο στην εντέλεια και μύριζε όμορφα.
Μέσα σε ενα τέταρτο ήμασταν εξω απο το σπίτι μου. Οδηγούσε γρήγορα όμως και με τόση σιγουριά που δεν ανησυχούσες οτι κάτι θα γινόταν. Όμως συνέχεια είχα στο μυαλό μου το ατύχημα με τον Κρίστοφερ και σφιγγόταν η καρδιά μου.
Βγήκα απο το αυτοκίνητο και τον αποχαιρέτησα. Μου είπε οτι αν ήθελα μπορούσα να πάω να τον βρω οτι ωρα και αν ήταν.
Μπήκα μέσα στο σπίτι και ένιωσα τόσο μόνη χωρίς τον Κρίστοφερ μαζί μου.
Έβγαλα το μπουφάν και τα παπούτσια μου και έκατσα στον καναπέ. Ένιωσα τα δάκρυα που άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλα μου και με πήρε ο ύπνο εκεί κλαίγοντας.
Ξύπνησα αργά το βράδυ απο τον ήχο το φύλλων στον αέρα. Το σπίτι ηταν σκοτεινό και παγωμένο. Άναψα τα φώτα και ανέβασα τα καλοριφέρ. Όταν πέρασα μπροστά απο τη τζαμαρία της πίσω αυλής είδα μια κίνηση ανάμεσα στα δέντρα. Σταμάτησα και κοίταξα το δάσος. Φαινόταν τόσο όμορφο, ήθελα να βγω εξω και να μπω ανάμεσα στα δέντρα και να τα ξεχάσω όλα.
Όταν κατάλαβα τι έκανα βρισκόμουν ηδη στη μέση της αυλής πολύ κοντά στο δάσος.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και συνέχισα, παρατηρούσα τα πάντα, ακόμα και οι ηχοι ήταν διαφορετικοί απο κάθε αλλη νύχτα. Σήμερα όλα ηταν ήσυχα εκτός απο τον δυνατό αέρα που κουνούσε τα φύλλα τον δέντρων και σου έδινε την αίσθηση ότι παίζεις σε θρίλερ. Ανάμεσα σε ενα άνοιγμα των φύλλων είδα πως απόψε είχε πανσέληνο, ηταν υπέροχη, σου τραβούσε το βλέμμα και δεν μπορούσες να ξεκολλήσεις. Στεκόμουν εκεί κοιτώντας την πανσέληνο όταν άκουσα ενα αλύχτισμα πολύ κοντά μου. Πάγωσε το αίμα στις φλέβες μου όμως δεν μπορούσα να κουνηθώ ή να σταματήσω να κοιτάζω το φεγγάρι.
Μέσα σε λίγο λεπτά ο λύκος ήταν δίπλα μου. Ήταν ο ίδιος λύκος με την προηγούμενη φορά, αυτός με τα γαλάζια ματια και τη μαύρη γούνα. Φοβήθηκα πως θα μου επιτεθεί. Όμως εκείνος έκανε το ποιο αλλόκοτο πράγμα απο όλα.
Έκατσε δίπλα μου και κοιτούσε μαζί μου το φεγγάρι.