The Love อย่ามาใกล้ถ้าไม่ได้รัก

inTro

=intro=

อากาศเช้านี้ค่อนข้างแจ่มใส่ แต่อาการหงุดหงิดก็ปิดไม่มิด เพราะผม ติดอยู่ตรงนี้กว่า 20 นาทีแล้ว แอร์ในรถญี่ปุ่นกึ่งเก่ากึ่งใหม่ ค่อนข้างเย็น อากาศข้างนอกก็ไม่ได้รัอนอะไร แต่การที่รถอยู่นิ่งๆ แบบนี้ไม่ขยับกว่า 20 นาที มันส่งผลให้หงุดหงิดมากกว่าเดิม ทั้งๆ ที่ตั้งใจตื่นตั้งแต่เช้า เพราะรู้ว่าวันนี้มีการปั่นจักรยานมาราธอน อะไรสักอย่าง รู้อยู่แล้วว่ารถต้องติดแต่ .... มันสมควรเป็นขนาดนี้ไหม

ตำรวจจราจรเวลาเห็นหน้าพวกท่านแล้วผมหงุดหงิดจริงๆ ครับ มันช่วยไม่ได้เลย เวลาที่ผมเห็นพวกท่านทีไรรถก็มักจะติดแบบไร้สาเหตุอยู่เสมอ ขอโทษด้วยครับ แต่เสียงเป่านกหวีดกับมือที่ถูกสวมด้วยถุงมือสีขาวที่คอยกวัดแกว่งมันชวนให้หงุดหงิดจริงๆ ไหนจะรถที่ยาวเหยีดนั้นอีก

ผู้คนเริ่มออกมาจากนอกตัวรถเพื่อดูว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้นแน่ แค่ปั่นจักรยานไม่น่าที่จะติดนานขนาดนี้ อย่าถามถึงการไปทำงานสายเลยครับ พวกเราบนถนนสายนี้คงเลยจุดนั้นมาแล้ว และต้องยอมรับชะตากรรมที่จะต้องโดนเจ้านายดุด่าอย่างที่หาคำโต้แย้งไม่ได้ 'คุณต้องออกจากบ้านเช้ากว่านี้ซิครับ' นั้นคงเป็นคำตอบจาก เจ้านายแหละครับ

RRRRRRRRRRRRRRR แค่นึกในใจเองครับ

"ครับ"

(คุณอยู่ตรงไหนครับ ผมมีประชุมเช้าคุณก็รู้นิครับ)

ปลายสายปนน้ำเสียงโมโหมาให้ผมได้ยิน มันก็ไม่แปลกหรอก เพราะเอกสารที่ต้องใช้ในการประชุมเช้านี้ อยู่กับผม แต่ถ้าจะโทษก็เอกสารมันเรียบร้อยแล้วนี่ครับ คุณเจ้านายเองต่างหากหละ ที่อยากให้ผมแก้นั้นนิดแก้นี่หน่อย จนผมต้องอยู่ดึกดื่นแถมต้องหอบเอากลับไปทำที่คอนโดอีก

"เอ่อ รถมันติดมากเลยครับ วันนี้มีปั่นจักรยาน ผมไม่คิดว่าจะติดขนาดนี้ครับ"