The Love อย่ามาใกล้ถ้าไม่ได้รัก

เช้าวันใหม่

=20=

เสียงฝนข้างนอกยังคงดังแซ่งแซ่ ไม่มีท่าทีว่าจะอ่อนลงเลย และนี่คงเป็นเวลาเกือบเจ็ดโมงเช้าแล้ว แต่ท้องฟ้ากลับมืดครึ้มเหมือนกับไม่ใช่เช้าวันใหม่ ผมลืมตาตื่นเวลานี้ทุกๆ วัน ทั้งๆที่ตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้จากโทรศัพท์ แต่ก็ตื่นก่อนปลุกทุกที ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะเพลียมากแค่ไหนก็ตาม ร่างกายเปลื่อยเปล่าถูกห่มด้วยผ้านวมผืนหนา เราไม่ได้กกกอดกันจนแทบจะจมหายไปในอกของอีกคน แต่เรากำลังหันหน้าเข้าหากัน และภาพที่สวยงามที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นประสบกับสายตา

คิ้วหนายังคงดูหนาได้รูป ดูเหมือนว่าคุณซีจะกันคิ้วเล็กน้อย ปากหนาที่เฝ้าบอกรักยังคงปิดสนิทไม่ต่างจากเปลือกตาสีไข่ไก่แพรขนตายาว และจมูกซุกซนที่เมื่อคืนพร่ำบอกให้หยุดเท่าไรก็ไม่เชื่อฟัง อีกคนยังคงหลับสนิท และเพียงแค่นี้ ก็ทำให้ผมนอนมองยิ้มจนเสียงนาฬิกาที่ตั้งไว้ในโทรศัพท์ลั่นดัง

ผมกดปิดมันเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่หลับอยู่ จมูกโด่งนั้น ผมอดที่จะสัมผัสไม่ได้ นิ้วยาว ค่อยๆลูบสันนั้น และมือหนาก็คว้าหมับเข้า ทำให้ผมรู้ว่าคนที่กำลังแกล้งหลับนั้นน่าตีแค่ไหน

"แตะอั๋งหรอ" คำถามที่ถูกปล่อยออกมาทั้งที่ตายังหลับอยู่ คนขี้แกล้งคว้ามือไปจูบและซุกมือนั้นไว้ข้างแก้มของตัวเอง

"ตื่นนานแล้วหรอครับ"

"อื่ม ยังง่วงอยู่เลย แต่โดนเมียแกล้ง" คำว่าเมียที่หลุดออกมาทำผมหน้าร้อนฉึ่งแล้วก็ไม่ชินกับการได้ยินคำนี้เลย

"พูดอะไรของคุณ"

"ทำไมหละ เป็นแล้วนิ ทำไมเรียกแบบนี้ไม่ได้ เมียจ๋า"

"เรียกคุณบีแบบนี้หรือเปล่าครับ"

"ไม่นะ ก็เรียกไอ้บี๋ตลอด" ผมต้องคุยเรื่องนี้ให้เป็นปกติใช่ไหม ในเมื่ออีกคนดูจะไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด ถึงแม้เขาจะสอดแขนเข้ามาที่ท้ายทอยของผมเพื่อดึงตัวผมเข้าไปกอดก็ตาม