The Love อย่ามาใกล้ถ้าไม่ได้รัก

ได้โปรด

= 17 =

สีดำมืดสนิทคือสิ่งแรกที่ปรากฎต่อสายตาของผม มือทั้งสองข้างถูกมัดไพล่ไว้ข้างหลัง อาการปวดหนึบที่ขมับขวาแสดงอาการทันทีที่ผมรู้สึกตัว เวลาที่ผ่านไปไม่นานก็ทำให้สายตาของผมปรับรับแสงได้มากขึ้น นี่คือห้องว่างที่ไม่มีแม้แต่หน้าต่าง ที่กลางห้องมีเพียงแค่เตียงเหล็กเก่าๆ เพียงหลังเดียว และก็เป็นที่ที่ผมนั่งอยู่ ห้องไม่ได้ใหญ่นัก และกลิ่นอับเหม็นคละคลุ้งนั้นก็ทำให้รู้ว่าสถานที่แห่งนี้น่าจะไม่มีใครอยู่นานมากแล้ว

ผมไม่ได้รับการตอบกลับจากสิ่งใดๆ ทั้งสิ้น ทุกอย่างยังคงเงียบมาร่วมชั่วโมง แสงเล็กๆ ที่รอดผ่านช่องประตูเข้ามา และมีเงาตัดกันบ้างในบางครั้ง ทำให้รู้ว่าข้างนอกหลังประตูที่ผมแทบจะมองไม่เห็นนั้น มีคนเฝ้าอยู่

ผมไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่รู้แม้ว่าคนร้ายที่จับผมมานั้นต้องการอะไร เอาเข้าจริง ตั้งแต่ผมเกิดมาจนอายุใกล้เลขสามผมมั่นใจว่าไม่มีทางที่ผมจะไปก่อศัตรูที่ไหนแน่ จนตอนนี้ หนึ่งปีให้หลังมานี่ผมก็รู้สึกเหมือนมีศัตรูรอบตัว แบบขนาดที่ไม่สามารถเดาได้เลยว่าเป็นใครกันแน่ ทุกคนดูอยากเป็นศัตรูกับผมทั้งนั้น

ประตูบานเล็กๆ ตรงหน้า ค่อยๆ ถูกเปิดออก แสงจ้าจากทางด้านนอกทำให้ผมมองเห็นแค่เพียงเงาดำๆ ของคนที่กำลังเปิดประตูเข้ามาเท่านั้น แต่เงาดำนั้นก็ไม่ได้ปิดท่าทางของคนที่กำลังถือถาดเข้ามาได้

รองเท้าหนังสีดำที่ผมเห็นได้ชัดตอนที่เขาเข้ามาใกล้ ผู้ชาย ที่ใส่กางเกงทรงสุภาพสีเทาเข้มที่เห็นแค่ปลายขานั้น ดูได้ไม่ยากว่าการตัดเย็บนั้นต้องมาจากห้องเสื้อหรูพอสมควร

ถาดอาหารถูกบรรจงวางลงที่ปลายเตียง อาการค้อมหัวเล็กน้อย แสดงถึงความสุภาพที่มีต่อผมเป็นอย่างดี เขาดูไม่เหมือนคนร้าย