=2=
ผมมองคนตัวเล็กขยุกขยิกอยู่บนเตียง ตอนนี้เกือบแปดโมงแล้วเจ้าตัวเปี๊ยกของผมกำลังจะไปทำงานสาย ผมละสายตาจากแฟ้มประวัติของใครบางคน ก็สิ่งที่อยู่ต่อหน้ามันน่าสนใจกว่านี่ครับ
พายุ วิริยะโยธิน เลขานุการฝ่ายประสานงาน บริษัท เค ดีเวลลอปเม้นท์
นั่นคือแฟ้มข้อมูลที่ผมกำลังอ่าน ครับ ลูกน้องของเอเพิ่งเอามาให้เมื่อคืนตอนคนตัวเล็กหลับไปแล้ว
เมื่อคืน เสียงออดหน้าห้องทำให้ผมตื่น คนตัวเล็กที่ตอนนี้หลับอยู่ข้างๆโดยหัวเล็กๆนั่นวางอยู่บนไหล่ของผม ผมพลาดโอกาสที่จะสูดกลิ่นหอมนั่นไปแล้วเพราะเผลอหลับ ทีวียังคงเล่นการ์ตูนเรื่องโปรด โหลแล้วที่ตอนนี้ป๊อปคอร์นก็หมดไปเกือบค่อน ผมรู้สึกว่าภาพรอบตัวที่ดูจะธรรมดามันน่ามองไปหมดแม้แต่เสียงในทีวีก็ดูน่าฟัง ถ้าพูดให้ไอ้หมอฟังมันต้องว่าผมบ้าแน่ๆ ผมค่อยๆ ขยับอุ้มเจ้าตัวเปี๊ยกไปวางบนที่นอนอย่างเบามือที่สุด ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู
"คุณหนูครับ" ลูกน้องคนสนิทของเอทำความเคารพผมก่อนที่เดินก้าวตามเข้ามาในห้อง
"เป็นไงมั่ง"
"ประวัติค่อนข้างราบเรียบครับ ดูจะเป็นคนบ้างานไปสักนิด แทบจะไม่เจอที่อื่นเลยนอกจากที่ทำงานแล้วก็ห้องพัก"
"อื่ม" ผมตอบไปสั่นๆ พลางมองแฟ้มในมือ รูปตั้งแต่ตอนเด็ก เรียนมัธยม มหาวิทยาลัย อื่ม ปีนี้เขาอายุ 27 แล้ว แก่กว่าผมสองปี แต่ผมจะไม่ยอมเป็นน้องเขาเด็ดขาด
"เป็นลูกคนเดียวครับอยู่ต่างจังหวัด ที่บ้านค้าขายแล้วก็มีสวนผลไม้อยู่ไม่กี่ไร่ครับ"
"ขอบใจมากเดี๋ยวฉันจัดการเอง นายกลับไปเถอะ.... อ่อ แล้วเรื่องนี้เอคงไม่รู้หรอกนะ" ผมกำชับเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป
คนตัวเล็กนอนเอาตัวซุกกับผ้าห่ม เอ๊ะ หรือว่าแอร์จะเย็นไปก็ผมขี้ร้อนนิ หรือผมจะเบาแอร์ ไม่ดีกว่า
ผมคิดได้ก็ขยับตัวเข้าหาเจ้าก้อนเล็กที่มุดอยู่กับผ้าห่ม ห่มผ้าผืนเดียวกัน และดูเหมือนพายุจะหนาวจริงๆ ทันทีที่ผมแทรกกายลงนอนเขาก็ซุกหาอกอุ่นทันที
"สวัสดีตอนเช้า" ผมหยุดความคิดเรื่องเมื่อคืน เมื่อคนที่ผมคิดถึง เด้งต้วลุกขึ้นจากเตียงในทันที
"นี่กี่โมงแล้ว..ครับ" สติคงกลับมาแล้วถึงได้กระโจนลงจากเตียงแบบนั้น ผมไม่ได้ตอบเขาหรอกครับ เขาคว้าเอาโทรศัพท์มาดูเองต่างหาก พอเห็นว่าเกือบแปดโมงแล้วตาก็ลุกวาว
โครม!!!!!
ขาสั่นแค่นั้นจะกระโดดพ้นได้ยังไง ผมรีบเข้าไปดูจนลืมตัวว่าตัวเองขาเจ็บอยู่
"เป็นอะไรไหม"
"ไม่ครับ แต่ขาคุณ...." ผมคงตกที่นั่งลำบากแล้ว
"......."
"เย็นนี้ให้ผมกลับมาก่อนอย่าไปไหนนะครับ คุณตายแน่"
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป ผมนั่งมองคนตัวเล็กวิ่งไปวิ่งมา พลางก็บ่นไปเรื่อย "เนคไท เนคไท" " ผ้าเช็ดหน้า อ่าาา ไม่ได้เอาผืนเก่งมา" "บัตร บัตร บัตร พนักงาน" เขาวิ่งไปมาจนน่าเวียนหัว แต่ทำไมผมกลับรู้สึกกว่ามันน่ารักดุ๊กดิ๊กอย่างบอกไม่ถูก
VOCÊ ESTÁ LENDO
The Love อย่ามาใกล้ถ้าไม่ได้รัก
Romance"ทำไมผมต้องย้ายมาอยู่กับเขา ผมไม่ได้ตั้งใจให้เกิดอุบัติเหตุสักหน่อย ทำแบบนี้มัดมือชกกันชัดๆ เลย " "คุณซี อย่าทำแบบนี้เลย อย่ามาทำให้ผมคิดว่าคุณรักผมเลยครับ"
