=19=
ท้องฟ้าวันนี้สดใส ยังคงสดใสเหมือนเมื่อสามเดือนก่อน และยังคงงดงามเหมือนเมื่อตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ทุกๆวันของผมในไร่พายุตะวัน ที่ไม่มีคุณซีคอยป่วนเปี้ยน มันรู้สึกเหงาจนบอกไม่ถูก และรู้สึกทรมานจนยากจะอธิบาย ผมผ่านมันมาได้ และมันเป็นเรื่องที่ผมสมควรจะเก็บไว้เป็นบทเรียน ไม่มีใครทำร้ายใจเราได้ นอกจากตัวเราเอง สามเดือนก่อน ที่ผมสะบักสะบอมกลับมาบ้าน ทันทีที่พ่อรู้เรื่องการลักพาตัว ก็เหมือนผมโดนลักพาตัวอีกรอบ เราเดินอาดๆ ออกจากโรงพยาบาลโดยไม่ได้รับคำอนุญาติจากหมอ "บอกไอ้ซีมันหน่อยดีไหมครับ ผมบอกให้มันออกไปหาอะไรกิน" คำพูดของหมอวุฒิไม่ได้ทำให้ขาทั้งสองข้างของพ่อ และมือทั้งสองข้างที่กุมมือผมกับมือแม่ลดกำลังลงเลย
ทันทีที่เราขึ้นรถกะบะคันใหญ่โดยที่พ่อเป็นคนขับ ประโยคแรกและประโยคเดียว ตลอดการเดินทาง "จะอยู่ให้มันทำร้ายอยู่ทำไม" และทั้งผมและแม่ก็ไม่มีคำพูดอะไรอีก คุณซีโทรมาไม่ได้หยุด เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ตลอดเวลา พ่อแค่ปรายตามองผ่านกระจกมองหลังและก็ไม่ได้บอกให้ผมรับหรือไม่รับ หลังจากที่พูดประโยคนั้นไป ผมกลับรู้สึกผิดขึ้นมาซะเอง ทั้งๆ ที่ผมก็รู้อยู่แล้ว ว่าคุณซีน่ะรักผมแค่ไหน ผมเชื่อแบบนั้น และก็ยังเชื่ออยู่ตลอด แต่ที่ผมพูดไปกับคุณแพรนั่นก็เรื่องจริงทั้งหมด ผมไม่คิดว่าคุณซีจะรักใครได้อีกนอกจากคุณบี ซึ่งผมก็ไม่ได้อยู่ในตัวเลือกนั้นเหมือนกัน มันเป็นความย้อนแย้งในใจผมจนเรียบเรียงเป็นคำพูดลำบาก
ผมคิดถึงคุณซีและยังคิดถึงมาก ถึงแม้ว่าจะผ่านมาอาทิตย์นึงแล้ว แต่ก็ยังทรมานอยู่
"ตัวเปี๊ยก ฉันไปหาได้ไหม"
"ตัวเปี๊ยก กินข้าวหรือยัง นอนพักด้วยหล่ะ"
"ตัวเปี๊ยก ที่โน้นฝนตกไหม ดูแลตัวเองด้วยนะ ที่นี่ตกหนักมากเลย"
KAMU SEDANG MEMBACA
The Love อย่ามาใกล้ถ้าไม่ได้รัก
Romansa"ทำไมผมต้องย้ายมาอยู่กับเขา ผมไม่ได้ตั้งใจให้เกิดอุบัติเหตุสักหน่อย ทำแบบนี้มัดมือชกกันชัดๆ เลย " "คุณซี อย่าทำแบบนี้เลย อย่ามาทำให้ผมคิดว่าคุณรักผมเลยครับ"
