= 4 =
"นี่ตัวเปี๊ยก"
"ครับ" ผมละสายตาจากหน้าต่าางรถคันหรู หันกลับมามองตามเสียงเรียกของคนขับ วันนี้คุณซีมารับผมเหมือนอย่างเคย ผมไม่เคยบอกครับว่าคุณซีคือใคร คงมีแต่เจ้เจนเท่านั้นที่รู้ และก็เป็นอะไรที่ประจวบเหมาะ ช่วงเวลาที่คุณซีจะมาถึงบริษัท ก็เป็นช่วงที่พนักงานมักจะกลับกันไปหมดแล้ว
"นายคิดจะกลับไปเมื่อไร" ออกปากไล่กันเลยหรอ
"เอ่อ พรุ่งนี้ก็ได้ครับ"
"ถัดไปอีกสักวันเถอะ" ผมหันกลับไปมองหน้าอีกฝ่ายทันที
"....."
"ได้ไหมหละ ตอบหน่อย"
"เอ่อ ครับ ว่าแต่เหตุผลหละครับ"
"นายเป็นคนต้องการเหตุผลอยู่ตลอดเวลาซินะ"
"ก็...ไม่ว่าอะไรมันก็ต้องมีเหตุและผลทั้งนั้นแหละ" ผมตอบออกไปและหันกลับไปมองหน้าต่างเหมือนเช่นเคย
วิวข้างนอกรถคุณซี นอกจากการจราจรจะติดขัดเหมือนกับทุกๆวันแล้ว ฝนก็ดูท่าเหมือนจะตกด้วย ท้องฟ้ามืดครึ้มไม่สดใส ลมเย็นๆ ที่ผมสัมผัสไม่ได้ข้างนอกนั้นค่อนข้างแรง ถ้าวัดจากใบไม้ที่ร่วงตามฟุตปาธกำลังหมุนเป็นวงเล็กๆ ช่วงนี้การสนทนาของเรามันค่อนข้างจบง่าย ไม่รู้จะต่อคำยังไง
"เดี๋ยวครับ" ผมสังเกตเห็นเส้นทางว่ามันไม่ใช่ทางที่จะกลับคอนโดคุณซี
"ว่าไง"
"ไปไหนครับ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน"
"ใช่ ไม่ใช่ทางกลับบ้าน เราจะไปทะเลกัน" เขายิ้มกรุ่มกริ่มออกมา ไปทะเล แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเนี้ยนะ
"ยิ้มอะไรครับ"
"ยิ้มคำว่า บ้าน น่ะ นายหมายถึงบ้านเรารึเปล่า"
"ไม่ใช่ซะหน่อย นั้นบ้านคุณต่างหาก" ผมต้องหลบสายตาแบบนั้น ถึงแม้เขาจะไม่ได้หันมามองผมตรงๆ แต่ผมก็รู้สึกได้เลยว่าหน้าของผมต้องแดงแน่ๆ เพราะอาการที่ผมสัมผัสได้ก็คือความร้อนที่หน้าของผมเอง
YOU ARE READING
The Love อย่ามาใกล้ถ้าไม่ได้รัก
Romance"ทำไมผมต้องย้ายมาอยู่กับเขา ผมไม่ได้ตั้งใจให้เกิดอุบัติเหตุสักหน่อย ทำแบบนี้มัดมือชกกันชัดๆ เลย " "คุณซี อย่าทำแบบนี้เลย อย่ามาทำให้ผมคิดว่าคุณรักผมเลยครับ"
