ONE SHOTS

OS 9 - Payong

Umuulan na naman.

Tss.

Filipinos always love rain.

Kasi umalamig daw  yung panahon, walang pawis na  lumalabas sa katawan nila dahil hindi rin nagpapakita si haring araw para painitin ang mundo.

Pero ayoko talaga ng ulan. Nakakabadtrip. Nakakaantok.

Tumingala ako sa langit.

 

“Bakiit ka ba lagging umiiyak ha? Mawawala ba yung problema mo kung iiyak ka? Ako marami akong problema pero hindi ako umiiyak kasi alam kongwalang mangyayari pag iniyakan ko lang yung problema ko. Tss.”

Nakakainis kasi. Nag-eemote siya lagi. Eh diba pag malamig ang sarap din mag-emote?

Ang sarap making sa mga malulungkot na music at magpaka-senti.

Naalala ko tuloy nung—

*pak* *splash*

 

“Aish! Bwiset! Yan tuloy! Di ko napigilan magreminisce. Naman eh‼!” >____<

Sa sobrang frustration ko, napapadyak tuloy ako dahilan ng pagkabasa ko. Kaasar talaga ‘tong ulan na ‘to! -____-++

Napatingin ako sa harap ko.

Kitang-kita ko ang mga makukulay na payong ng mga taong dumadaan sa harap ko.

Carefree lang sila kung kumilos, tila ini-enjoy ang nababasa nila nilang sapatos at damit.

Medyo blurry na rin ang paligid dahil sa kapal at lakas ng ulan.

I checked the time.

Malapit na mag4PM.

Kanina pa ako dito. 1PM pa ako naghihintay na tumila ang lecheng ulan na ‘to pero wala na atang pag-asa. Tss.

Mababasa rin naman ako eh. Bakit hindi ko pa lubus-lubosin di ba?