Bella Hunter

Hoofdstuk 15

Hallo mensen,

Het spijt mij heel erg dat ik een lange tijd niet heb upgedate en dat het nu zo'n klein stukje is. Ik heb het de laatste tijd heel druk met school of heb last van een writers blok. Echt heel vervelend. Ik heb toch een stukje voor jullie. Laat me weten wat jullie ervan vinden.

______________

_______________________________

Bella p.o.v.

Als het tien uur wordt gaan we weer naar huis. We zeiden dat we op tijd in bed moesten liggen. Ik had morgen wat te doen en pap ging vissen. Toen we in de terugreis in de auto zaten waren we stil.

Pap en ik waren nog niet klaar om erover te praten.

Pap stopt de auto voor het huis en we doen tegelijkertijd de riem los.

'Bella.'

Ik stop met mijn hand op de deurklink en kijk pap aan.

'Ik weet dat dit heel moeilijk is maar...' pap zucht en kijkt weg. 'Ondanks dat de Cullens niet gevaarlijk zijn, zijn ze gevaarlijk.'

Ik kijk pap aan en knik maar. Natuurlijk snap ik wat hij wil. Hij is bang dat ik mijn eigen leven in gevaar breng doordat ik met vampiers omga.

'Ik weet wat je bedoelt, maar ze zijn echt niet gevaarlijk.'

Ik doe de deur open en stap uit de auto. Pap stapt ook uit en gooit zijn deur dicht.

'Isabella!' zegt pap boos.

Ik schrik op en kijk hem aan. De laatste keer dat mijn ouders zo boos werden dat ze mijn hele naam gebruikte was toen ik een jaar of twaalf was.

'Ik weet dondersgoed hoe jij over hun denkt en hoe de raad over hun denkt maar je moet je goed bedenken dat het geen engeltjes zijn. We weten niets van hun verleden totdat ze het jou vertellen en alsnog hoeven ze niet eerlijk te zijn. Ik wil gewoon dat je voorzichtig bent. Dit is niet het moment om je puberachtig te gedragen.'

'Sorry,' mompel ik helemaal verbaasd na pap's woedeaanval.

Pap zucht en knikt dan. Hij loopt om de auto heen en slaat zijn arm om mij heen. Samen lopen we naar de voordeur en het huis binnen. De woonkamer is nog een vergaderzaal. Ik kan pap niet helpen met opruimen dus strompel ik maar de trap op. Eenmaal in mijn kamer strompel ik heen en weer totdat ik klaar ben voor bed en kan gaan slapen.

Ik knipper met mijn ogen als ik een geluid hoor. Ik draai mij om en kijk naar mijn slaapkamerdeur. Pap staat in de deuropening.

'Hee meid, ik wou je niet wakker maken.' Fluistert hij.

'Weet ik,' mompel ik zachtjes.

Pap glimlacht. 'Slaap lekker.' Hij doet de deur weer dicht en verdwijnt.

Ik draai mij weer om en denk aan de droom die ik net had.

Het ging over Edward en mij. Hij liep met mij naar het biologielokaal en toen we daar aankwamen was hij helemaal leeg. Wij gingen zitten en bleven wachten. Ik vroeg hem wanneer de bel ging en toen zei hij dat de bel allang gegaan was. Het was echter niet hem die dit zei. Niet echt. Hij had rode ogen. Ik keek verschrikt om mij heen. Ik keek terug naar Edward die glimlachend iets zei. Ik keek achter mij toen er een antwoord kwam. Achter mij stonden Jasper en Emmet. Ze glimlachte beide en toen vielen ze mij aan.

Ik ga rechtop zitten als ik eraan denk. Het was maar een droom en ik weet dat ze mij nooit echt pijn zullen doen. Nu kan ik wel horen wat ze zeiden. 'Waarom heb je mij verraden Bella?' 'Dit zal je bezuren!

Wat ik gedaan heb om dood te moeten weet ik niet. Ik weet alleen dat ze geloven dat ik ze verraden heb. Heb ik dat? Nee.

Ik ga weer liggen en maak met mijzelf de belofte dat ik maandag met hun ga praten. Ik ga ze alles vertellen als het moet. Ik laat ze niet meer gaan zonder dat ze de hele waarheid weten.