Bella Hunter

Hoofdstuk 9

We gaan naar één winkel in Port Angeles. Volgens Alice zijn er in andere winkels geen leuke jurken. Dus zo staan we voor het grootste warenhuis van Port Angeles. We stappen uit de auto. Alice loopt naar binnen en ik moet bijna rennen om haar bij te houden. Ze pakt jurken uit de rekken en duwt me dan de pashokjes in.

Ik doe de jurken om en om aan en laat ze aan Alice zien. Uiteindelijk vinden we geen één waar we allebei tevreden over zijn.

Met een zucht loop ik de winkel uit. Het was al zes uur.

‘Zullen we wat gaan eten?’

Alice kijkt me verbaasd aan en onzeker.

‘Tuurlijk.’ Zegt ze.

Ik verwacht niet dat zij iets eet.

We lopen Bella Italia in.  Ik ga zitten en dan komt er een bediende naar me toe.

‘Wat willen jullie drinken?’

‘Cola.’ Zeg ik.

‘Cola.’ Herhaald Alice.

‘Hier is het menu. Ik kom zo terug met jullie cola’s.’ zegt ze en dan loopt ze weg.

‘Dus…’  begint Alice. ‘Wat vind je van Edward?’

Ik kijk Alice geschokt aan. Alice lacht.

‘Ik zie hoe je naar hem kijkt.  Het is anders dan de andere meiden. En je bent aardig.’ Zegt Alice.

Ik bloos.

‘Hij is aardig.’

Alice kijkt blij. Dan komt de bediende terug met onze cola.

‘Weten jullie al wat jullie willen?’

‘Ik wil graag de lasagne.’ Zeg ik.

‘Voor mij niets.’ Zegt Alice.

‘Oké.’ Dan loopt ze weg.

‘Ik kan niet geloven dat we nog niet een jurk hebben gevonden.’ Zegt Alice als de serveerster weer weg is.

‘Ik ook niet. Ik heb een stuk of twintig aan gehad.’

Ik kan het ook niet geloven. Ze waren gewoon net niet leuk genoeg. Ik heb wel gemerkt dat Alice een shopaholic is. Ik kan niet geloven dat we al drie uur aan het shoppen waren.

Ik eet me eten op en daarna betaal ik. 

We rijden met de auto Los Angeles uit.

‘Stop!’ roep ik.

Alice stopt de auto en parkeert. Ik loop een paar stappen terug en kijk in de etalage. Daar is een prachtige jurk. Een wit met roze jurk. Alice stapt uit en kijkt naar de jurk.

‘Hij is perfect.’

We lopen de winkel binnen en een vrolijke vrouw groet me.

‘Hallo.’

‘Hallo. Hoe duur is die winkel in de etalage?’

‘Die is 100 dollar.’

Ik zucht en loop weer naar de deur.

‘Laat  dan maar.’

‘Geen probleem.’ Hoor ik Alice zeggen.

Ik kijk op om haar contant 100 dollar te zien geven aan de mevrouw. Ze glimlacht en pakt de jurk van de pop af voordat ze die in een doos doet.

‘Wat is ze schoenmaat?’ vroeg Alice.

‘zestien.’

Alice pakt een paar licht roze hakken erbij en wat sieraden. Die betaald ze ook en dan loopt ze naar me toe met de tas.