Bella Hunter

Hoofdstuk 3

Als het tegen de avond aanloopt komt Carlisle binnen die even mijn wonden checkt. Gelijk zijn alle Cullens weg wat ik wel grappig vind.

Als hij klaar is kijkt hij tevreden.

‘Je herstel gaat gewoon goed.’ Zegt hij.

Ik knik.

‘Ik zal morgen en overmorgen nog wel langskomen.’

De bel gaat en Esmé zie ik langslopen.

Ik hoor paps bezorgde stem en even later zie ik hem.

‘Hoi pap,’ zeg ik en ik zie hem een beetje relaxen.

‘Hee, hoe gaat het?’

Ondertussen loopt hij naar me toe.

‘Oké.’ Zeg ik langzaam.

Dokter Cullen verteld in allerlei dokter woorden wat er met mij aan de hand is. Pap knikt en zucht dan.

‘Waarom ga je dan ook op mijn motor.’ Mompelt hij zachtjes.

‘Sorry.’ Zeg ik zachtjes.

Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd.

‘Het geef niet.’

Ik knik langzaam en pap tilt me op. Dan loopt hij naar buiten met mij terwijl de anderen deuren voor hem openhouden.

Esmé opent de deur en ik word op de stoel geplaatst.

Het doet pijn om te ademenen.

Pap maakt me vast en ik leg mijn hoofd gelijk terug

‘Gaat het?’ vroeg Carlisle.

Ik knik en hij doet de deur dicht. Charlie gaat naast me zitten en langzaam rijden we weg. Mijn ribben doen echt pijn.

Charlie tilt me naar binnen en naar de bank. Als ik lig kijkt hij mij boos aan.

‘Waarom? Waarom heb je jezelf een ongeluk bezorgd?’ vroeg pap.

‘Ik wou weten hoe ze reageren en de binnenkant zien.’ Fluister ik.

Pap schud zijn hoofd.

‘Bella je weet de regel die we hebben gemaakt. Je mag alles doen zolang je jezelf niet pijn doet erbij…. Ik pak je spullen af.’

‘Wat?!’ vroeg ik boos en probeerde rechtop te zitten. Pap duwde me terug.

‘Je hebt huisarrest voor vampierjagen.’ Zegt pap en hij loopt naar boven.

Huisarrest voor vampierjagen betekend dat ik niks mag doen. Geen onderzoek. Geen wapens. Niets.

Ik heb het nog nooit gehad maar het voelt al vervelend. Ik had nooit gedacht dat pap zo erg zou reageren. Ik zie  pap langs lopen naar de speciale kelder waar hij mijn spullen neer legt. Als hij terug komt door de boekenkast doet hij die opslot met een hangslot en de sleutel stopt hij weg.

‘Pap….’ Begin ik.

 ‘Geen gemaar Bella.’ Zegt pap en dan loopt hij de keuken in.

Ik zucht en probeer maar wat te slapen.

Als ik weer wakker word hoor ik gepraat. Langzaam kijk ik om en dan zie ik Carlisle in de keuken staan.

Na een paar minuten komen ze naar mij toe.

“Hoe gaat het Bella?’ vroeg Carlisle.

‘Okay. Inademen doet wel pijn.’ Zeg ik.

Carlisle knikt en dan gaat hij mijn borst bekijken. Ik zie dat hij het rode verband eraf haalt en zie de wonden die gehecht zijn. Hij pakt iets wat prikt en het doet pijn. Pap houd me stil als ik begin te bewegen. Daarna doet Carlisle weer verband erom heen en doet het ook bij mijn benen en armen.

‘Het heelt goed.’ Zegt Carlisle.

Ik knik en kort daarna gaat Carlisle weer weg.

Charlie geeft me eten en dan haalt hij zijn eigen bord.

Hij zet me wat rechterop met een kussen en ik eet.

‘Morgen mag je weer naar school.’

Ik knik.

‘Ik breng je morgen.’

‘Pap… Dat vind iedereen raar.’

‘Dat maakt me niet uit.’ Zegt pap en ik zucht.

Langzaam knik ik en pap pakt mijn bord weer af om die af te gaan wassen.

Als het laat word tilt pap me naar boven.

Hij legt me in bed en ik val snel in slaap.

De volgende ochtend word ik wakker gemaakt door pap die me wat kleren geeft en de kamer verlaat. Ik kleed me om en loop dan langzaam en voorzichtig naar beneden en daar stond pap. Ik at wat en daarna gingen we op weg naar school.

‘Hoe gaat het met je?’

“het gaat al beter.’ Zeg ik en Charlie knikt.

Dan staan we voor de school en stap ik uit. Met een korte doei loop ik de school binnen.