HEP SENİ BEKLEDİM
Çaresiz bir kadının hayatta almak zorunda olduğu en büyük kararın ne olduğunu düşünün. Kişiye göre bu kararlar değişse de Hazan için en büyük karar yüzde onluk yaşam mücadelesine tutunma isteği. Belki yaptığı bencilliktir ama o h...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni bölüm umarım beğenirsiniz. Yorumlarınızı bekliyorum. Keyifli okumalar.
****
Gecenin bir yarısı kasıklarına giren ağrıyla uyandığında derin derin nefes alıp vermeye başlamıştı. Hatta ağrıyı bertaraf edebilmek için nefesini tutmayı bile denedi ancak pek başarılı olamamıştı. Hücrelerini hissizleştirmeyi başarmak ne kadar da güzel olurdu. Gözünün kenarından aşağıya akan yaşın yastığını ıslatmasını umursamamıştı. Bir süre kıpırdamadan bekledikten sonra acısı hafif geçer gibi olmuştu. Yavaş bir şekilde yatağından kalkarak su almak için odasından çıkıp mutfağa yöneldi. Üç katlı evin ikinci katını kullanan genç kız alt katta ki mutfağa inebilmek için merdivenlere yöneldiği sırada duyduğu tıkırtı ile adımlarını odasının birkaç kapı ötesinde ki çalışma odasına çevirmişti. Ağır adımlarla dikkatle yaklaştığı kapı hafif aralıktı. İçerideki ses yaklaştıkça daha belirginleşmişti. Kapıyı iteleyerek karanlık odada küçük bir fenerle dolanan kişiyi görünce istem dışı "Sende kimsin?" diye sordu. Onun sesini duyan kişi hızla arkasını dönerek genç kıza baktığında panikleyerek kıza doğru hamle yaptı. Hazan o anın verdiği korkuyla donup kalırken yerinden kıpırdamayı bile düşünememişti. Kendisini itip geçen kişinin arkasından acıyla çığlık atmıştı. Öyle ki duvarın köşesine sert bir şekilde çarpan sırtındaki acıyla kemiklerinin kırıldığını düşünüyordu.
Evin loş ışığında kaybolan kişinin arkasından bakarken birden yanına beliren gölgeyle hızla geri gitmek istemiş ama yeniden duvara toslayınca acı bir çığlık daha atınca kendisine sarılan bir çift kolun arasında "Aziz!" diyerek şuurunu kaybetmişti.
"Hazan kendine gel, geçti... Sakin ol..." Aziz duyduğu çığlıkla hızla odasından çıkarken Hazan'ın duvar dibinde acıyla kıvrıldığını görmüştü. Koşarak yanına giderken alt kattan geçen gölgeyi o da fark etmişti. Onun peşinden gitmek istese de şuanda Hazan'ın kendisine daha fazla ihtiyacı olduğunu düşünerek onu sakinleştirmeye çalışmıştı. Ancak Hazan girdiği şoktan kendisini tanıyamayarak geri kaçtığında ışığı açmayı akıl edebilmişti.
Gözleri boşlukta korkuyla titreyen kıza sıkıca sarılırken kulağına sakinleşmesi için güven verici sözler fısıldıyordu. Hazan kendi adını sayıklar gibi söyleyerek kollarına yığılınca Aziz endişeyle genç kıza seslendi. Sesinin ne kadar yüksek çıktığının bile farkında değildi. Sesleri duyan Sonnur hanım alt kattan hızla yukarıya çıkmıştı. Aziz'in kollarında ki baygın genç kızı görünce korkuyla onların yanına gitti.
"Hazan kızım... Aziz bey ne oldu?" genç adam onu odasına götürerek dikkatle yatağına yatırdıktan sonra yüzüne düşen saçlarını geriye çekmişti.
"Sonnur abla bana kolonya getirebilir misin?"
"Ona ne oldu?" Kadın endişeliydi. Hazan'ın bir süredir kedinden olmadığını biliyordu. Şimdi de bayılmıştı.
