Następca Śmierci

Rozdział 5

Przez resztę nocy Luna wtulona w Willa, obwiniała cały świat - łącznie z samą sobą - za jego śmierć. Przestała płakać, gdy oczy wyschły jej doszczętnie.

Mówiłem, żebyś tu nie szła. Przespała byś chociaż noc. Trzeba było mnie...
Zamilcz! - przerwała dziewczyna, w pół zdania- Mówiłeś, że go nie skrzywdzisz... Mówiłeś- gdyby tylko mogła, rozpłakałaby się na nowo. Niestety, skończyły jej się łzy.
Mówiłem, że Ja go nie skrzywdzę, ale nie mam wpływu na działania śmierci. Zamknij się, za dużo powiedziałeś! Zamilcz!
O czym ty mówisz? Mów. Mów mi w tej chwili! Mów!
Ja nic Ci nie powiem.
Mów natychmiast, bo nie ręczę za siebie!
I co mi zrobisz? Nawet nie wiesz kim, a raczej kim jestem. Co chcesz zrobić?
Wiem czym jesteś...
To powiedz.
Moim dzieckiem. Tym pieprzonym gównem, które rośnie we mnie. A więc jeśli zabije siebie, zginiesz i ty...
Prawie trafiłaś.
Jak to prawie?
Cisza.
Jak to prawie!? Co to znaczy? Halloooooo!!
Nic. Pustka. Głucha cisza.

***

Głuchy trzask i dźwięk opadającego ciała. Luna zerwała się z łóżka i pobiegła sprawdzić co się stało. Will leżał w salonie obok pianina i pocierał kolano, oraz kostkę.

- Co się stało? - spytała troskliwie Luna, pomagając chłopakowi wstać.
- Nic, skarbie. Chciałem tylko trochę pograć, ale wpadłem na fotel i upadłem.- odpowiedział obolały Will.
- Jest środek nocy, a ty chciałeś grać na pianinie? Oj głuptasie - uśmiechnęła się - Trzeba było mnie obudzić. Zaprowadziłabym Cię i przy okazji trochę posłuchała.
Chłopak zaśmiał się krótko i złapał Lunę na rękę. Dziewczyna odwzajemniała ten jakże drobny gest.

Uważaj na niego - znów ten głos- Uważaj, bo możesz go stracić w każdej chwili. Uważaj...
Nie odzywaj się. I nie warz się tknąć, choćby palcem, czy tym co ty tam masz. Nie dotykaj go. Nigdy.
Nic mi nie zrobisz. Jesteś zbyt słaba, za bardzo się boisz.
Nie prawda. Nie wiesz na co mnie stać. Jestem silna. Nie boje się, ale masz rację. Nic Ci nie zrobię. Przecież jaka matka skrzywdzi własne dziecko?