*DEREN SÖNMEZ'DEN(❤)*
"EMİĞĞR!"
Tiz bir çığlıkla beraber kendimi Emir'den ayırdım. Kulaklarımın çınlamasından dolayı sinirle kaşlarım çatılırken bir yandanda acıdan dolayı yüzümü buruşturuyordum. Beni bu hale sokan tiz çığlığın sahibine döndüm. Karşımda Cemreyi görmek şaşırtmazken,yanındakileri görmemle tam bir çizgi film karakteri gibi ağazımın yerle buluştu.
Emir benle beraber baktığım tarafa baktığında benim sormam gereken soruyu dile getirdi.
"Sizin burda ne işiniz var?" Cemre Emir'e doğru emin adımlarla yürürken bakışlarıyla ve 'bu çocuk benim' temalı gülümsemesiyle bana açık açık meydan okuyordu. Bense hâlâ bahçenin orda dikilen bedenlerde bakıyordum.
Ta ki, Cemre'nin tam dibimde bulunan Emir'in omzuna elini okşarcasına koyuncaya kadar. İçimden 'Sürtük' diye geçirirken dışımdan sadece boş boş bakmakla yetindim. Napabilirdim ki? O benim elini sürme diye sahiplencek miydim? Veya saçına asılıp bahçe boyu sürükleyecek miydim? Bu haklara sahip değildim. Sahip olmak istemiydim.. bilemiyorum.
Yanımdan gelen sesle Emir'e döndüm busefer. "Cemre,çek elini."
Emir'in terslemesine karşı hâlâ sürtükçe sırıtan Turuncu kafa, bozuntuya vermeden, "Ne güzelde ismimi telafus ediyorsun, Emirciğim." Dedi ve anında benim tehtidkar bakışlarım Emir'e döndü.
Emir tam ağzını açmış cevap verecekti ki beni görmesiyle açmış olduğu ağzını kapattı. Bir süre daha ona ters ters bakmaya devam ettim sonunda derdimi anlamış olmalı ki "he.." diye tuhaf bir nida kaçırdı ağzından ve hemen sonra Turuncu kafaya döndü. "Nedense aynı lafları sana karşı söyleyemem çünkü gerçekten ismimin senin ağzından çıkması bana acı veriyor," bana döndü ve göz kırparak devam etti.
Emir Demirkan gole gidiyor..
"Utanmasa gözlerim,kan ağlayacak."
Emir..Emir vurdu ve..
"Ç-çokta umrumdaydı sanki!" Dedi cemre ağlamaklı bir sesle.
Direk sayın seyirciler! Gol olmadı!
"Umrunda olmasam,buraya neden gelesin ki?"
Emir Demirkandan güzel bir atak daha!
"Telefonu öyle kapatınca..ben,şey sandım.." Emir sanki Cemre hiç yokmuş gibi onu görmezden gelerek benim yanıma doğru adımladı. "Deren gel eve geçelim."
Cemre Emir'in onu görmezden gelmesi üzerine omuzlarını düşürdü. "Emir.." dedi sanki bir kelimeyle acizliğini açık açık bağırıyordu.
Emir Demirkan gol mü attı?
Emir ona bir kere bile bakmadan kolumdan tuttuğu gibi eve ilerlemeye başladı. Öyle hızlı giriyordu ki sanki birşeyden, birşeylerden kaçıyordu.
Ne olduysa,Cemre'nin bir anda bağırmasıyla oldu. "Oyunu,sevgili arkadaşımız Deren'e anlattın mı?"
Emirin kolumdaki eli boşluğa düşerken yüz hatları sertleşti. Bir anda eve doğru teptiğimiz yolu gerisin geri yürümeye başladı. Bense bana doğru gelen kişilere bakmakla yetindim.
Kim getirmişti onları buraya? Cemreyle ilgisi var mı onların? Neden şuan bana doğru geliyorlar?
"Sen benimle geliyorsun!" Diyerek Cemreyi sürükleyen Emir'e döndüm. Buraya bakmadan hızlıca evin önüne doğru ilerlediler. Omzuma dokunan elle beraber korkuyla yerimden sıçradım. Buseferde elin sahibine döndü bakışlarım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SADİST KIZ (Düzenlemede)
Novela Juvenil"Gözlerimin yandığı belli oluyor mu? Dışardan bakılınca nefes alamadığım anlaşılıyor mu acaba? Oksijensizlikten kokan ciğerimi fark ediyorlar mı? Tükendiğimi Anlıyorlar mı?"Yan gözle bana bakarken sigarasından derin bir nefes aldı. "Sanmıyorum." Tem...
