Siyahınla Tanış Güzelim

♤MAVİ♤

Okyanus'un ates fiskiran gozleri surekli baska yerlere odaklaniyordu ve bu beni korkutmaya yetiyor hatta artiyordu bile.

Umay beye baktigimda gozleri beni suzuyordu. "Odana ciksana hala ne bekliyorsun burada ! Eceline mi susadin sen !" Ani gelen gurlemeden sonra korkuyla yerimde sekip hizlica uyandigim odaya geri  ciktim.

Burada asagida oldugumdan daha fazla guvemdeydim sanirim. Sanirimda degil gercekten de oyleydi. O ates fiskiran gozleri ikinci defa gorupte kendimi tehlikeye atmayi hic istemiyordum. O mahsenden cikabilmistim elbette ki buradan da kurtulacaktim. Zorundaydim buna ve o zamana kadar kendimi öldurtmemem gerekiyordu. Bunu da yapabilirdim sanirim.

Odada bir oraya bir buraya yururken kapinin acilmasiyla oldugum yerde kalakaldim. Bir anda elimin ayagimin birbirine dolanmasiyla dusecek gibi oldum ardindan dengemi saglayip ayakta kalabildim. Bana - iyi oldugundan emin degilim!- veya -sorunlu musun?- diyen gozlerle bakiyordu. Ve bu ne kadar kucuk dusurucu bir sey bilemezsiniz. Baskasi baksa neyse de kimseyi bir yerine takmayan adam size bir duyguyla baktiginda ve bunun sadece sizi Kucumseyen bakislarla dolu gozler olmasi evet sizi kiriyordu. Bunu yasasaydiniz sizde beni anliyabilirdiniz belki.

BELKI!
"Bir yere otur !" Dediginde ikiletmeden yatagin kösesine oturdum ve onu izlemeye basladim. Biraz sinirli gibiydi fakat bunu gizleyebiliyordu. Tabi karsisindaki ben olmasaydim hersey daha kolay olurdu. Arkadaslarim daha dogrusu eski arkadaslarim bana Insan Sarrafi derlerdi. Bunun karsiligini vermistim sanirim bugun.

" Bir daha benim haberim olmadan bu odadan cikmayacksin!" Dedi. Sakin bir sesle. Yada sakin olmasini istedigi o kusursuz sesiyle. Hangisi daha cazipse. Kafami onaylar sekilde salladim ve yere baktim. Ellerimle oynayip tirnaklarimi inceliyordum.
Uzun zamandir onlari baskalarinin kaniyla donanmamis bir sekilde gormemistim. Beni kollarimdan tutup duvara firlattiginda seskinlik ve korku dolu gozlerle ona bakiyordum. Tirnaklarimla ugrasmak da mi onu kizdirdiriyordu?! " Bana beni siklemiyormus gibi sadece kafani sallamayacaksin ! " dediginde ic gudusel olarak az kalsin yine ayni seyi yapacaktim. Kendimi zar zor durdurup " p-peki. Cik-cikmaya-" cumlemi tamamlatmadan "Herseye Tamam Efendim diyeceksin . Veya Evet Efendim. Baska birsey duymak istemiyorum !" Bu kez onu bekletmeden " Tamam efendim " dedim.
Memnun olmuscasina bakti bana. Kendine - iyi bir kole yetistirecegim - diyordu belki de fakat oyle olmayacaktim. Onun kolesi olmayacaktim. Sadece oyle davranacaktim ! Beni tekrardan yataga firlatip tekli koltuga oturdu. " Evin icinde istedigin gibi gezemezsin. ! Sadece oda ve icerisindekilerle yetinmek zorundasin ! " yine kafami salladiktan sonra kaslarini catip bana bakti " tamam efendim " verdigim cevaptan memnun kalmisti. " Simdilik bu kadar ! Yemek saatlerinde hizmetliler seni cagiracak. 1 dakika dahi gec gelirsen ac kalirsin ." Odayi incelerken her zaman kurmak zorunda kaldigim o iki kelimelik cumleyi kurdum. Ben duvari dikizliyordum oda beni. Yerinden kalkip odayi terk etdiginde sadece arkasindan genis omzunu ve arkadan bile mukemmel gorunun o ucgen vucudunun kusursuzlugunu izledim.

Yuruyusu bile fazlasiyla erkeksiydi.

Kapidan ciktiginda arkasinda sadece kokusu kaldi. Yine o kahve ve ucurum kokusu. Yataga uzanip sadece birkac dakikaligina hayal kurdum.

Ailem beni reddetmeseydi , oylece basi bos birakmasaydi. Herkes bir kizinin oldugunu unutmasaydi ve bana da bir ailem oldugunu hatirlatacak seyler olsaydi... Belki de burada olmazdim. Belki o hayatimin en igrenc ve sanki asirlar surmus gibi geleren 8 ayi yasamazdim! Belki suan bu odada kalakalmak yerine annemin dizinde uzanmis belki de hoslandigim cocugu anlatiyor olurdum. Yada en kotu ihtimalle odamda kitap okuyor olurdum. Ama burada olmazdim. Ve gec geldigimde babamdan azar isitir ve diger arkadaslarimin annesinin yapabilcegi gibi annemden terlik yerdim . Ardindan yerime oturur ve susardim. Fakat yine de bir odada tikili kalmaz ve okuluma devam edebilirdim. Her ne kadar burnu havada bir tip olsam da eskiden dedigim gibi eskiden di. Okuluma gereginden fazla deger veriyordum. Diger seyler mukemmel olmasada egitimim mukemmel olmaliydi . Bunun hakkini vermek zorundaydim. Ailemi birnevi kendi ellerimle itmistim fakat egitimimi itemezdim. !
Gozlerim bu dusuncelerle kapanirken simdi ne yapabilecegimi dusunmeye basladim. Beni oradan ölu olarak cikarmamasinin bir sebebi vardi ve basta bunu ona vermisim gibi gozukecektim. Sonrasinda ise guvenini kazandigim gun cikip birdaha donmemek ugruna gidecektim buradan ! Arkama bile bakmadan kosacaktim ve izimi kaybettirene kadar durmayacaktim. Kimligimi degistirebilirdim. Estetik bile yaptirabilirdim. Herseyi goze almistim artik. Bunu yapmaliydim. Gozlerimi birkez daha kirpistirip genelde yaptigim gibi uyumayi sectim. Ne olursa olsun sanirim gunun sonunda kacisi uykuda buluyordum. Suan tek yapabildigim en uygun ve en iyi eylemdi bu.