My life is rotten to the core -- Carlos de Vil (compleet)

Hoofdstuk 15

LILY

De volgende ochtend sta ik vroeg op. Ik heb het helemaal gehad met dat al dit gedoe! Ik wil nu gewoon is weten waarom alles is gebeurt. Maar niet zonder Carlos.

Dus besluit ik extra vroeg bij school te staan. Ik weet dat Carlos niet graag te laat komt, en dat hij mij wilt ontlopen. Dus zijn enige optie is extra vroeg naar school komen. Dus doe ik dat ook.

Iedereen slaapt nog, zelfs mijn ouders. Dus ik besluit zachtjes van de trap te lopen. Maar dat blijft niet bij zachtjes, want voor dat ik het weet glij ik uit op de trap.

"AUW!" Roep ik uit. Maar al snel sla ik mijn hand voor mijn mond. Ik wacht heel even om te luisteren of ik iemand kan horen, maar ik hoor niks. Dan besluit ik snel op te staan en weg te gaan.

Zodra ik bij school aan kom is er nog niemand te zien, maar de deuren zijn nog op slot dus Carlos kan niet al binnen zijn.

Ik ga achter een boom staan, tot dat Carlos er is. Want tja, als ik in de buurt blijf staan, dan kan Carlos me zien. En het zal me niks verbazen als hij zich dan verstopt of weer terug gaat.

"Carlos!" Roep ik als ik hem zie. Hij draait van de schrik om. "Lily?" Vraagt hij dan verbaasd. "Ik moet je spreken, kom mee." Zeg ik en zonder te twijfelen pak ik hem bij zijn arm vast en trek hem mee. Ik blijf lopen met zijn arm in mijn hand tot dat we aangekomen zijn bij mijn favoriete plekje.

"Weet je waar we zijn?" Vraag ik dan. Hij kijkt me verward aan. "Ja, jou favo plekje." Zegt hij dan. Ik sla mijn armen om elkaar heen. "Inderdaad, en waar ben ik de afgelopen week niet geweest?" Vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. "Op mijn favoriete plekje. En hoe komt dat?" Weer haalt Carlos zijn schouders op. "Omdat ik me zo rot voelde door jou!" Roep ik kwaad. "Ik voelde me zo rot dat niks me meer kon schelen! Je bent mijn beste vriend. Het spijt me als ik je heb gekwetst oké, echt waar. Maar alsjeblieft laten we weer gewoon doen tegen elkaar."

Carlos kijkt me geschrokken aan. "Je begrijpt het echt niet hè?" Vraagt hij dan. "Wat?" Vraag ik. "Ik ben niet boos op je. Nooit geweest." Zegt Carlos dan. Wat? Waarom negeert hij me dan altijd? Is hij wel goed bij zijn hoofd om mij zo'n rot gevoel te geven voor niks!?

"Waarom heb je dat niet meteen gezegd!?" Vraag ik kwaad. "Snap je het dan niet? Jullie hadden gelijk. Ik heb er iets mee te maken!" Roept Carlos. "Wat?" Vraag ik teleurgesteld. "Ja, ik weet niet wat. Maar ik weet zeker dat het door mij komt. Iedere keer als ik bij jou in de buurt kom dan gebeurt er wel iets met je. Ik breng gewoon ongeluk!"

Ik pak Carlos' zijn hand vast. "Carlos, je brengt geen ongeluk. In tegen deel zelfs. Je brengt mij juist geluk. Weet je wanneer je me ongeluk brengt?" Vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op. "Als je me ontloopt." Zeg ik dan. Ik zie dat hij een klein lachje op zijn gezicht krijgt, dat mij ook een beetje doet lachen.

"Eindelijk zie ik weer je mooie lach." Zeg ik plots. Ik schrik er zelf van dat ik dat had gezegd. "Hetzelfde geld voor mij." Zegt Carlos dan. "Ik heb je gemist." Ik voel dat ik een beetje moet blozen. "Ik jou ook." Zeg ik dan. "Heel erg."

Ik merk dat hij langzaam dichterbij komt. We staan nu heel close. Gaat het eindelijk gebeuren? Ik sluit mijn ogen, en laat Carlos steeds dichterbij komen als..