My life is rotten to the core -- Carlos de Vil (compleet)

Hoofdstuk 10

LILY

"Wat? Hoe kan dat nou weer?" Vraag ik terwijl ik naar de dichtstbijzijnde spiegel loop. Ja hoor, weer een stuk paars.

"Carlos." Hoor ik plots iemand zeggen. Ik draai me om. Papa?

"Hoezo Carlos?" Vraag ik. "We gaan eten." Zegt hij. Ben loopt al naar de eetkamer en gebaard dat ik er niks over moet zeggen. Maar ik laat me niet vertellen wat ik wel of niet moet doen.

"Er gebeuren rare dingen met mij. Ik krijg rare gevoelens van binnen, die gek genoeg nog fijn zijn ook. Ik heb mijn hele leven al het gevoel dat ik iets mis en ik weet bijna zeker dat u er meer mee te maken heeft en ik wil het weten." Flap ik er in 1 keer uit.

"Zeg jij nu dat ik dingen voor mijn eigen familie achterhoud?" Vraagt mijn vader gekwetst. Misschien had Ben inderdaad gelijk. "Nee vader, sorry. Ik draaf de laatste tijd een beetje door." Probeer ik uit te leggen. "Het is al goed. Ga maar zitten en begin met eten."

"Moet jij niet eten dan, lieverd?" Vraagt mijn moeder lief die net binnen komt lopen. "Straks." Antwoord mijn vader. Hij geeft mijn moeder een kus op haar wang en loopt dan weg. "Begin maar vast lieverds ik kom zo." Zegt mijn moeder en loopt achter mijn vader aan.

"Nee, nee niet doen!" Hoor ik mijn broer plots tegen me zeggen. Ik kijk hem aan. "Wat niet doen?" Vraag ik dan. "Hun volgen. Ik weet dat je dat wilt doen, ik kan het zien aan je blik." Legt Ben uit. "Goed geraden." Zeg ik en ik sta op. "Je gaat problemen krijgen." Zegt Ben. Ik haal mijn schouders op. "Ik let wel op." Antwoord ik en loop weg.

Ik zie mijn moeder nog net het hoekje om gaan. Ik volg haar en hoor haar in de verte de deur dicht doen. Hmm.. Ik kon niet zien welke deur. Maar aangezien hier meestal alles op slot zit, behalve mijn vaders kantoor, zullen ze daar wel zijn.

Ik leg mijn oor tegen de deur aan en hoor mijn moeder iets mompelen. Ik kan alleen niet horen wat. Daarvoor was ik net te laat. Maar wacht, ik hoor mijn vader.

"Het is hem. Het is Carlos. Hij is de ware. Wie had dat gedacht?" Zegt mijn vader somber. "Hoe weet je dat zo zeker, lieverd?" Vraagt mijn moeder. "Iedere keer als ze met hem is, word haar haar steeds een beetje meer paars. Dit kan geen toeval meer zijn. Hij is het en je weet het. We raken onze dochter kwijt." Zegt mijn vader.

Mijn ogen worden groot en ik kan even niks meer horen. Ik zit te diep in gedachten. Carlos de ware? De ware van wat? En ik snap nog steeds niet waarom mijn haar steeds paarser word.. En hoezo.. Hoezo denkt mijn vader dat hij zijn dochter kwijt raakt? Wat is hier aan de hand!?

Dan gaat de deur kruk naar beneden. Ik schrik ervan en ren gelijk weg, het hoekje om. Zodra ik om het hoekje ben loop ik snel maar zachtjes terug naar de eetkamer. Ik wil net de deur door lopen als ik mijn moeder hoor.

"Lieverd, waarom eet je nog niet?" Vraagt mijn moeder. "Oh, ik keek net of u er al aan kwam. Maar dat was nog niet zo, dus liep ik weer terug. Maar nu bent u er wel. Dan kunnen we gelijk door eten, toch?" Lieg ik. Mijn moeder knikt en loopt met me mee naar binnen. "Eet smakelijk." Zegt ze als we zitten. "Eet smakelijk." Zeggen mijn broer en ik.

Na het eten gebaar ik naar Ben dat hij op moet schieten. Hij begrijpt me meteen. "Wij gaan huiswerk maken." Zegt hij en we lopen samen weg. Mijn moeder knikt.

"Wat heb je ontdekt?" Vraagt hij als we in mijn kamer aan komen. "Te veel op 1 dag en nog ben ik niets wijzer geworden." Antwoord ik. Ben kijkt me vragend aan. "Papa zei dat Carlos de ware is. Maar de ware van wat?" "Misschien ware liefde?" Vraagt Ben.

Ik voel dat ik rood word. "Misschien." Zeg ik. "Maar hij zei ook dat het door Carlos komt dat mijn haar paars word. En dat het geen toeval kan zijn. Maar hoe kan Carlos hier iets mee te maken hebben zonder dat hij het zelf weet?" Vraag ik. Ben haalt zijn schouders op. "Ik weet het niet." "En dan nog 1 ding." Zeg ik. Ben kijkt me nieuwsgierig aan.

"Papa. Hij zei.. Dat.." Ik vind het nog steeds zo raar dat ik het bijna niet uit kan brengen!

"Wat?" Vraagt Ben. Ik kijk hem aan.

"Papa zei dat hij bang is zijn dochter te verlies, ik dus." Zeg ik plots snel. "Wat? Waarom?" Vraagt Ben. Hij is net zo verward als ik. "Ik weet het niet. Maar ik wil wel weten wat er aan de hand is! Ben ik in gevaar? Wat gaat er met me gebeuren?" Vraag ik angstig. Ben houdt me stevig vast.

"Geen zorgen. Het is nu laat. Dus je gaat gewoon lekker slapen, maar morgen gaan we naar Carlos." Zegt hij.

"Wat waarom naar Carlos?" Vraag ik. "Misschien heeft hij er niets mee te maken en heb je gelijk. Maar misschien ook wel. Papa heeft gelijk, dit is geen toeval meer. We moeten het gewoon zeker weten. Voor jou." Legt hij uit. Ik knik.

Ik kan niet geloven dat Carlos er ook maar iets mee te maken kan hebben. En hoe zit het eigenlijk met Mal. Zij moet er toch ook iets mee te maken hebben? Zij en Carlos. Met hun 2 gebeuren steeds die rare dingen. Maar ze weten zelf ook van niks.

Dat weet ik zeker. Ik heb het er al met Carlos over gehad, en hij zou nooit liegen tegen me.

Toch?