My life is rotten to the core -- Carlos de Vil (compleet)

Hoofdstuk 11

LILY

De volgende ochtend maakt Ben me wakker. "Wat?" Vraag ik. "Kom op, tijd voor school. Dus tijd voor een gesprek met Carlos." Zegt Ben.

Ik zie dat hij al helemaal aangekleed is. Nog zo'n Auradon's ding. Iedereen kan hier altijd zo makkelijk vroeg opstaan. Zonder problemen. Nou ik niet hoor. Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen hekel aan vroeg opstaan maar ja toch wel. Ik heb gewoon een hekel aan vroeg op staan.

"Ik kom al." Zeg ik nog half slapend. "Schiet op. Je bent al een half uur te laat, en daardoor ik dus ook." Zegt Ben. "Wat?" Ben knikt alleen maar. Oh, dit is niet goed.

"Ik zei het toch! Niet alleen haar haren, maar nu ook haar gedrag veranderd al." Hoor ik mijn vader zeggen in de verte. Ik zie dat Ben het ook heeft gehoord want hij draaide zijn gezicht om richting de deur.

"Dat is niet waar. Lily is goed, en dat weet je! Natuurlijk heeft ze ook haar minder sterke kanten, zoals nu vroeg opstaan, maar ze is geen slecht persoon. Dat wil ik nooit meer horen!" Hoor ik mijn moeder boos zeggen.

Ben doet voorzichtig de deur open en ziet zijn moeder boos weglopen, als hij de andere kant op kijkt ziet hij zijn vader weglopen.

"Volgens mij hebben ze ruzie." Zegt Ben. Hij kijkt niet blij. "Het is mijn schuld." Zeg ik. "Dit moet echt een keer ophouden! Dit kan niet langer." Ben komt naast me zitten. "Het is niet jou schuld." Zegt hij.

Zoals altijd probeert hij me op te vrolijken. Dat is echt Ben, zo lief. Zo behulpzaam.

"Is het uit met Audrey?" Vraag ik dan plots. "Ja." Zegt Ben een beetje somber. "Oh mooi." Zeg ik met een zucht. Ben kijkt me aan. "Sorry." Zeg ik dan snel. "Het is oké, ik weet dat je haar niet mag. Hopelijk mag je mijn nieuwe vriendin wel." Zegt Ben. "O ja, ik mag Mal wel." Zeg ik. Ben kijkt me verast aan. "Hoe..?" Vraagt hij. "Ja kom op. Ik ben je zus hè, ik zie dat soort dingen." Zeg ik. Ben moet lachen.

"Nou, geef me 5 minuten dan ben ik klaar." Zeg ik. En ik duw Ben mijn kamer uit. Gauw stap ik onder de douche, kleed mij aan, doe mijn haren, poets mijn tanden, doe mijn make-up en pak mijn spullen.

"Zullen we?" Vraag ik aan Ben als ik naar hem toe loop. "Wow, dat was letterlijk 5 minuten." Zegt hij verast. "Ik ben geen prinses weet je nog." Zeg ik plagend en ik loop voor uit. "Technisch gezien.." Begint Ben. "Je weet wat ik bedoel." Roep ik naar hem terwijl ik hem onderbreek.

Ben komt naar me toe rennen. "Je bent een snelle." Zegt hij. "Weet je toch." Zeg ik terwijl ik hem een duwtje geef. "Oh! Die krijg je terug!" Roept Ben. En hij komt op me af. Ik begin met rennen.

Ik hou het tot aan school vol om Ben voor te blijven, maar vlak voordat ik naar binnen ren krijgt mijn broer me te pakken. Hij slaat zijn armen om mij heen zodat ik niet weg kan.

"Geef je je over?" Vraagt hij. "Nooit!" Roep ik. Maar dat had ik beter niet kunnen zeggen. Ben begint met kietelen. "Dat is gemeen!" Roep ik lachend. "Je weet dat ik er niet tegen kan! En dat ik het haat!" Roep ik nog steeds lachend. "Daarom doe ik het juist." Antwoord Ben lachend terug.

"Dus geef je je over?" Vraagt hij dan. "Ja, oké! Oké! Ik geef me over!" Zeg ik met tegenzin. Ben laat me los. "Zie je." Zegt hij. Ik kijk hem vragend aan. "Niemand die van mij kan winnen!" Zegt hij trots. "Nu heb je geluk! Volgende keer pak ik je." Zeg ik met een lach. "Ik zal dus maar oppassen als ik jou was." Zeg ik expres heel eng. "Oeoeoe." Antwoord Ben.

"Als de kindertjes klaar zijn met spelen?" Hoor ik een stem zeggen. Ben en ik draaien verschrikt om. De goede fee.

"Jullie weten hoe strikt ik ben met de tijd. Pas maar op straks moet ik 1 van jullie nog in een klok veranderen!" Zegt ze een beetje boos. "Het spijt ons, we hadden een beetje vertraging thuis." Legt Ben uit. Ik knik overdreven. "Nou vooruit. Nu snel naar de les!" Ben en ik maken het op een lopen.

Na de les is het alweer tijd voor pauze. "Kom op, we gaan opzoek naar Carlos." Zegt Ben tegen me. Ik wou dat ik dat kon horen zonder dat ik hem moet verdenken van iets.

"Daar." Zegt Ben en hij loopt naar Carlos. "Je hebt Dude bij je?" Vraag ik verbaasd als ik Carlos zie met de mascotte hond van de school. "Ja hij is echt tof! Dat ik ooit bang was voor honden." Zegt Carlos. Ik moet er een beetje van lachen.

"Carlos we moeten praten." Zegt Ben. "Wat is er?" Vraagt Carlos een beetje zenuwachtig. "Mijn vader had het over jou met mijn moeder. Hij zei dat jij de ware bent, en dat ze hun dochter kwijt raken. Mijn vader is er 100% zeker van dat jij er iets mee te maken hebt." Leg ik uit. Carlos kijkt me verbaasd aan.

"Je denkt dus toch dat ik er iets mee te maken heb?" Vraagt Carlos een beetje gekwetst. "Nee." Zeg ik terwijl Ben tegelijkertijd "ja" zegt. Ik kijk Ben boos aan. "Wat?" Vraagt hij.

"Ik had gehoopt dat je me zo in de tussen tijd nu wel vertrouwd. Als ik ook maar iets wist dan had ik het je allang gezegd. Ik zal jou nooit onnodig pijn doen. En ik zal ook nooit iets voor je verzwijgen." Zegt Carlos gekwetst. Hij loopt weg met Dude in zijn armen.

"Carlos wacht!" Zeg ik en ren naar hem toe. "Wat? Wil je me van nog meer dingen beschuldigen?" Vraagt hij. "Nee, Carlos. Dat wil ik niet ik.." "Laat me dan met rust." Onderbreekt hij me. Hij loopt weer verder.

"Carlos!" Roep ik. Ik wil weer naar hem toe gaan, maar dan houdt Ben me tegen. "Wacht." Zegt hij. "Wat?" "Carlos houdt iets achter. Waarom zou hij anders zo snel weglopen."

"Wat? Ik ben met mijn beste vriend kwijt geraakt! Hoe durf je hem nog te beschuldigen!?" Roep ik kwaad en ik loop weg van Ben.

Verderop kom ik Audrey tegen. "Ach, heeft je vriendje het uitgemaakt?" Vraagt ze sarcastisch. "Hou je kop." Zeg ik.

"Oh, ik snap het al. Je hondje wil niet luisteren." Zegt Audrey terwijl ze lacht. Ik draai me kwaad om.