My life is rotten to the core -- Carlos de Vil (compleet)

Hoofdstuk 12

LILY

"Wat zei je?" Vraag ik aan Audrey om haar nog een kans te geven haar zin te veranderen in iets liefs of wat dan ook.

"Ik zei dat ik het al snap. Aangezien je hondje niet wil luisteren." Herhaalt Audrey. "Dit is de druppel!" Roep ik en ik duw Audrey tegen de muur terwijl ik haar vast hou.

"Ben je gek geworden of zo?" Roept Audrey. "Je gaat echt te veel met die villian kids om." Zegt ze.

Ik laat haar los. Het liefst geef ik haar nu een klap in haar gezicht. Maar ik laat het rusten, ik verlaag me niet tot haar niveau.

"Maar even een vraagje hè." Zegt Audrey. "Wat?" Vraag ik ongeduldig. "Jij en Carlos hè." Begint ze. "Hoe zit dat nou eigenlijk?" "Niks, er is niks." Antwoord ik verdrietig en ik draai me om om verder te lopen.

"Dat snap ik ook wel. Ik bedoel, kom op. Je kan toch niet echt om die hond gaan geven? Kijk alleen al hij hij eruit ziet." Zegt Audrey lachend. "Dat kun je gewoon niet serieus nemen." "En wat bedoel je daar mee?" Vraag ik terwijl ik me heb omgedraaid en face to face sta met Audrey.

"Gewoon zoals ik het zeg. Maar nu ik erover na denk passen jullie wel bij elkaar. Jij bent een freak, hij is een freak.." Ik weet dat Audrey verder wil praten. Maar dat laat ik niet gebeuren.

Ik ben zo kwaad. Alles loopt door elkaar heen. Dat stomme raadsel, Ben, Carlos, mijn vader en nu ook nog zij. Dat trek ik niet.

Ik kan me niet meer onder controle houden. Ik kijk haar zo boos aan, mijn handen veranderen in vuisten en ik geef haar 1 harde stoot in haar gezicht. Ze valt naar achter.

"LILY!" Hoor ik iemand kwaad zeggen. Ik draai me geschrokken om. Dat heb ik weer..

De goede fee komt op me af lopen. "Waar was dat voor nodig?" Vraagt ze boos als ze Audrey helpt op staan. "I-ik liep hier gewoon e-en toen.. Toen ik Lily i-iets wou vragen sloeg ze me." Zegt Audrey zogenaamd zielig.

"Wat? Ze liegt!" Roep ik kwaad. "Audrey lieverd, kom maar mee. En Lily, met jou ben ik nog niet klaar." Zegt de goede fee en dan loopt ze weg met Audrey.

Ik blijf alleen achter. Ik besluit naar mijn favoriete plekje te gaan.

School is in tussen alweer begonnen, maar dat kan me nu even niks schelen. Ik ga zitten in het gras en staar naar de overkant. Dan begin ik plots te huilen. Het word me allemaal een beetje te veel.

Mijn vader die iets voor me achterhoudt. Mijn haar dat steeds veranderd. Ben waar ik boos op ben maar eigenlijk niet boos op wil zijn. Carlos die boos op me is, dat vind ik op dit moment nog wel het aller ergst. En dan nog die stomme Audrey, waardoor ik nu in de problemen zit. Wat moet ik doen?

"Niet huilen, mop." Hoor ik iemand zeggen. Ik kijk om me heem. Niemand. "Vertel me maar wat er is." Hoor ik dezelfde stem zeggen. Ik kijk om me heen. Ik zie nog steeds niemand.

"Lily, ik kan helpen." Hoor ik de stem weer zeggen, het is een vrouwen stem. Ik veeg mijn tranen weg en sta op. "Wie is daar?" Vraag ik. Ik blijf om me heen kijken, maar ik kan niemand zien.

"Niet zo bang. Zeg maar gewoon wat je dwars zit." Zegt de stem weer. "Waar zit je? Laat je zien!" Roep ik. "Dat kan niet." Antwoord de stem. "Waarom niet?" Vraag ik. "Vertel me wat je dwars zit, Lily. Ik kan helpen. Vertel het." De stem klinkt nu een beetje dreigend.

Ben ik gek aan het worden? Of is die stem er echt.

"Wat wil je van me? Wie ben je?" Vraag ik, nog steeds om me heen kijkend.

"Ik ben je moeder." Zegt de stem rustig en kalm.

Mijn ogen worden groot van ongeloof en verbazing.

Wat is dit? Wat gebeurd er?