Camping Destiny <3 Z.M

Rozdział 4.

Melissa

3 godz. wcześniej:
Biegałam po domu z Colem na rękach szukając mojej przyjaciółki.
W końcu weszłam do łazienki. To co tam zobaczyłam, zamroziło mi krew w żyłach.
Nicole leżała bezwładnie obok umywalki.
- Nikki! - krzyczałam, jednak nie otrzymałam pozytywnego efektu.
Dziewczyna nadal była nieprzytomna, a na dodatek mój syn płakał i nie mogłam go uspokoić.
Musiałam szybko zadzwonić po karetkę. Przyjechali po 10 minutach, a ja pojechałam w szybkim tempie do szpitala.

Teraz:
Od 3 godzin czekam na wieści dotyczące stanu Nicole. Nadal się nie wybudziła. Obecnie siedzę załamana na szpitalnym krześle ze śpiącym Colem na kolanach, oczekująca na przyjazd mamy. Dobrze, że chłopcy mają teraz 5 dni przerwy.
Nagle, dostrzegam moją rodzicielkę biegnącą w naszą stronę.
- Jejku Mel, nic Ci jest? Co z Nicole? - zadawała miliony pytań.
- Nie wiem mamo - powiedziałam i rozkleiłam się.
Jednak w oddali zobczyłam ludzi, z którymi myślałam, że nigdy się już nie spotkam. Całe 1D pędziło po korytarzu, na czele z Stylesem, otoczone zaskoczonymi spojrzeniami.
- Co z Nikki? - krzyknął Styles.
Widać, że był bardzo zdenerwowany.
Stałam w szoku, patrząc na piątkę chłopaków. Jednak, gdy moje oczy zetknęły się z Malikiem, czułam jakby czas się zatrzymał. Wszystkie uczucia wróciły, te dobre i złe.
Kompletnie zapomniałam o mamie i Colu, wpatrujących się w nas. Spojrzenia całej piątki powędrowały w ich kierunku. Nie wiedziałam co powiedzieć.
Zayn podszedł do Cola i uśmiechnął się. Blondynek odwzajemnił uśmiech, a mi zebrały się w oczach łzy.
Tę scenę przerwał wyraźnie zasmucony Harry.
- Mels, co z Nik? - zapytał łamiącym się głosem.
Moja mama odpowiedziała za mnie.
- Harry na razie nikt nic nie wie.
Zapadła cisza. Styles bił się z myślami, jednocześnie patrząc się na małego ze zdumieniem, tak jak pozostała czwórka.
W końcu Zayn zadał mi pytanie, którego nie chciałam usłyszeć:
- Melissa, powiedz mi szczerze. Czy to jest mój syn ?