Over hoe ik Nathan leerde kennen

Rayan

Meteen toen ik thuis was skypete ik met Rayan. We spraken over onze rapporten, mijn twijfels over school en katten.

'He, Ophelia, heb je anders eens zin om naar Mechelen te komen? Dan kunnen we wat rondhangen en bij Quinten gaan enzo...'

'Jahoor is goed!'

Ik zat weer op de trein, ik had nog nooit zoveel treinen op 1 week genomen. Rayan zou me komen ophalen aan het station. Ik betwijfelde dat hij eraan gedacht zou hebben dus ik nam m'n iPhone en zocht de weg naar Rayans huis.

Het lukte voor geen meter, ik wist zijn adres niet eens. Ik kon alleen maar hopen dat hij het niet was vergeten.

Ietwat zenuwachtig, ook omdat het de eerste keer was dat ik met hem echt alleen zou zijn, stapte ik de trein uit.
Tot mijn grote verbazing stond hij gewoon op het perron te wachten.

'Rayaaaan!'
'Opheliaaaa!'
We vlogen elkaar rond de hals.

'Kom je mee? Ik ga een broodje bij de Panos kopen!'
'Is goed!'

Toen ik ook moest betalen zag ik dat ik geen geld bijhad.

'Shit Rayan. Kan je mij voorschieten ik heb geen geld...'

'Tuurlijk hahah. Ik trakteer je!'

'Dankje!'

We stapten naar centrum Mechelen en gingen daar op een bankje zitten om ons broodje op te eten.

Onderweg hadden we serieuze gesprekken maar ook onnozele gesprekken over domme dingen.

Nadat we onze broodjes hadden opgegeten liepen we door het parkje naar zijn appartement.

Ik stapte naar rechts om naar de eendjes te gaan kijken. Hij greep mijn arm, draaide me om zodat mijn gezicht vlak tegen het zijne kwam te zitten.
Ik keek naar zijn lippen.
Hij leek de hint te begrijpen want hij kuste me.
Heel teder en voorzichtig.
Ik besloot zelf te durven en kuste hem terug, wat harder nu, en voor ik het wist stonden we hevig te zoenen.