Over hoe ik Nathan leerde kennen

Actie

Dagenlang stuurde ik hem berichtjes en probeerde ik hem te bellen maar hij negeerde ze allemaal.
Er was nog maar een oplossing. Naar hem toegaan en hem in real life spreken. Natuurlijk was dat eng, maar het moest. Voor ons.

Ik nam (alweer) de trein naar Blankenberge. In zijn straat aangekomen kreeg ik toch zenuwen en durfde ik niet aan te bellen.
Hoe cliché kon het zijn, zijn mama kwam net de deur uit gelopen.

"Oh hallo Ophelia! Kom je Nathan bezoeken? Hij is boven, ga maar binnen hoor!"

Ik liep aarzelend binnen. Ik wist niet echt wat ik nu moest doen. Waarschijnlijk haatte hij me nog altijd om wat ik had gedaan. Ik haatte mezelf er ook voor...

Er was nu geen weg meer terug, hij had me vast al gehoord.

Ik stormde de trappen op en gooide zijn kamerdeur open.
Hij was met zijn koptelefoon op een video aan het bewerken.
Hij draaide zich om en toen hij me zag, deed hij akelig rustig zijn koptelefoon af.

"Wat doe jij hier?"
"Ik... Ehh... Je mama liet me binnen."

Hij stapte naar me toe. Tergend traag.

Ik had alles verwacht, dat hij zou beginnen roepen, me weg zou sturen, maar niet dat hij me zou kussen.

Hij kuste me lang en zacht.

Erna zei hij: "Ophelia, ik vind het niet kunnen wat je gedaan hebt. Maar ik hou van je, ik kan je gewoon niet loslaten."

Omg ik kwam in Acid's video echt zalig! Heeft me weer motivatie gegeven om verder te schrijven ;)