Over hoe ik Nathan leerde kennen

Festival pt.1

Het was een warme zomeravond. Ik lag op mijn bed en had mijn velux wijdopen gezet. De geur van de bomen in onze tuin maakte me wat loom.

Nathan skypte me.
'Hoi schat!'
'Goeiedag mevrouw Willems.'
'Wat was er nu zo belangrijk?'
'Ik had eens een goed ideetje.'
'Wat dan?'
'We zouden samen naar een festival kunnen gaan, zo echt eens iets lekker marginaal!"
"Aha, zo ken ik je! I'm in! Heb je al een festival?"
"Dikkie, je weet dat ik altijd vooruitziend ben, ik heb de tickets al gekocht, het festival is van vrijdag tot zondag."
"Nathan? Ik weet nog niet eens of ik mag! En hoeveel was het ticket?"
"Gekkie, ik trakteer! En ik weet zeker dat je mag, ik heb al met je moeder gebeld."
"Nathan je bent zo een schat! Waaraan heb ik dit te danken?"
"Beschouw het als een beterschapscadeautje!"
"Nathan..."
"Fee, het is goed, maak je rugzak nu hup! Ik kom je overmorgen ophalen!"

Ik propte t-shirts, ondergoed, shorts, een toiletzak, mijn slaapzak en een matje en nog wat spulletjes in een rugzak en liep naar beneden om mijn mama te bedanken.
"Graag gedaan schat, maar bedank die lieve jongen van jou maar."

Om half 9 vrijdag zat ik al met Nathan in de trein opweg.
"Ik heb zo een zin aaaaa!"
"Ik ook!"
Er zaten nog wat mensen die naar het festival gingen bij ons in de wagon en Nathan was zoals verwacht het middelpunt.

Na een dik uur kwamen we aan bij de camping van het festival.
"Dikkie, geef eens dat hamertje om die haringen erin te kloppen."
Ik gooide het naar hem toe.
"Aaa gekkerd, ik was bijna dood."
Ik lachte.
"Jaja, dramaqueen."
"Ken me!"

Om de 10 minuten kwam er wel een of ander meisje om een foto met Nathan vragen. Hij was zo lief mij altijd een kus te geven voor hun ogen om hen te laten weten dat ik nog altijd de enige voor hem was. Dan keken die meisjes mij altijd aan alsof ze me dood wouden bliksemen.

Na nog een kwartier zwoegen stond onze tent eindelijk op en waren we klaar om in de drank te vliegen en er een onvergetelijke nacht van te maken.