Adam handan çok uzaklaşmıştı ve hava yavaş yavaş kararmaya başlamıştı . Düşünceleri onu boğmadan tek gerçekliği olan hana gitmek zorundaydı . Onu kabul etmeleri büyütmeleri bile bir mucizeydi.Minnettar olması gerekirken onları üzmeyi becerebiliyordu.Koşar adımlarla hanın bahçe kapısından içeri girdi.Yavaşca süzülerek hanın merdivemlerine ilk adımını atmıştıki karşısında bir karartı durmaktaydı.Kafanını hafifçe kaldırdı ve bu şefkatli yüzünü asla unutmayacağı onu büyüten annesiydi. Küçükken onu kendi çocuklarından hiç ayırmazdı .
yemek yemek için mutfağa gelmesini söyledi ona.
Düşüncelerini bir köşeye fırlatmak kolay olmasa gerek ; çünkü hayaller her zaman canlıdır .
Sandalyeye ürkek bir şekilde oturdu . Annesi ateşin üstüne yemeği koydu ve sözlerine devam etti .
Hep aynı üzüntüler , hep aynı kırgınlıklar , değişen düşünceler.
Hayat nefes alışverişinle değil nefsenin duraksadığı anlarla anlam kazanır
. Annesinin nasihatlerinli dinledi uzun uzun . Bir çift gözyaşı izledi bu dinlemeyi ama çaktırmadı annesine . Yemeğini yiyip hızlıca odasına çıktı . Odasında yalnızdı fakat kalabalık gelmekteydi ona . Kendisini yiyip bitirdiğine şahit olan bir sürü eşya vardı odasında ; masası , yatağı bunlar yetmezmiş gibi bir de kitapları .
İşte o nefesinin duraksadığı , kesildiği an varya onun için kitaplarıydı ama kitapları bundan habersizdi. Yeni bir serüvüne atılmak için bir sayfa çevirmek yeterliydi . Ne kitaplarının bu potansiyelinden haberi vardı ne de küçük adamın kendi potansiyelinden .....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇÖLDE Kİ ADAM
Random"İnsanları zorlayan o küçük beyninide alıp git buradan !" Küçük adamın söylediği ilk cümleydi bu. Hayatla bağını koparmaya ramak kalmış bir adama karşı. Karşısındaki çehrenin bakışları hiçbir şekilde unutamayacağı keskinlikteydi. Hüznünün berraklığı...
