ÇÖLDE Kİ ADAM

Koşmak Çözümü

Sabah koşa koşa hanın merdivenlerinden indi Hassan. İlk o oturmuştu masaya. Annesi yine döktürmüştü anlaşılan. Masaya ondan sonra oturan onu sevmeyen sevemeyen abisiydi. Abisi her zaman olduğu gibi Hassana dikenli oklarını fırlatmaya başlamıştı. Handan
açtığı zarardan başladı ilk önce. Daha sonra hep boş şeylerle uğraştığından , yükten başka hiçbir şeye yaramadığından yakındı . Lokmalarını yutamıyordu Hassan düğümlenmişti bir şeyler içinde ilmek ilmek gözyaşları akmaya başladı. Çaktırmamaya çalışıyordu . Eğer abisi gözyaşlarını görürse bunu kullanarak daha çok üstüne gelecekti .

" Eğer güçsüzlüğünü , kendini güçlü zanneden insanlara gösterirsen elbet bir gün bunu kullanmak için geri gelirler. "

Abisi bu güçsüzlüğü hemen kullanmaya yeltendi ve başarılı oldu da. " Anne , sadece sana zarar veren birine nasıl annelik yaptın anlamıyorum ."
Sessizlik .

Yutkunamayan gözyaşı...

Hassan kalkmadı , kalkamadı . Son gücünü harcayacağı yeri iyi bilmeliydi yoksa boşa giderdi. Ve ayağa kalkıp oradan uzaklaşmaya karar verdi Hassan. Koşarak hanın son basamaklarını indi ve bahçe kapısından çıktı. Başa dönmüş hissediyordu biraz.

Aynı koşuş , aynı çıkış , aynı yıkılış ...

Koşarak çöldeki ağacından sevgi almaya gitmekteydi Hassan.
Hassanda beden bulan bir hasan vardı .Hassanı Hassan yapan bir Hassan. Yine koşuyordu Hasan. Sanki koşsa uzaklaşacaktı tüm acılardan , unutacaktı acıların sızısını. Kulakları çınlıyana kadar bağırdı gökyüzüne

" Artık ne sen varsın , ne de ben varım burada sadece yolumu aydınlatmaya çalıştığım ışığımı bir cümlenle kapama ! "

Ağlıyordu Hasan gene . Aynadaki Hasan mı ağlıyordu , yoksa aynanın ötesindeki Hasan mı bilinmez . İçinden bir parçanın kopması muhtemel. Dur diyemiyordu Hasan düşüncelerine . Bir çığ gibi büyüyordu içindeki ateş...