ÇÖLDE Kİ ADAM

ÇÖL İLE DENİZ

Tekrardan güneş doğdu gül bahçeme. Aydınlık bu kadar fuzuli miydi gözlerimde .
Çöldeki aydınlık başkaydı denizdeki gibi yansıma değil di , gerçekti.

Sıcaklığını bir tek bana hissettiriyor gibiydi . Sıcaklığını bir tek ben hissediyor gibiydim.

Bedeninle değil ruhunla yaşarsın . Acıyı bedenin mi veriyor zannediyorsun ruhunla yaşarsın sadece. Ruhun gidincede bir et yığını .

Saymakla bitmeyen kibir i yahu alemde hiç tasrif etmediğim kibiri çöldeki güneş hakediyordu.

Sınavı kazanmıştım . Fark etmiştim ki evrene ne verirsen onu geri alıyorsun.

Duanda ne varsa içten , odur seni sen yapan gerçekten.

Elizyanın çölü olmuştu artık Mısır piramitlerinin yerleşkesi . Güzel taştan bir ev tahsis etmişlerdi bu küçük gruba. Tam piramitlerin görüş alanıydı pencerenin parmaklıkları. En iyi güneş alan odayı seçti Elizya.

Bilmiyordu asıl güneşinin Mısır ın arka sokaklarında dolaştığını.

Şakaklarıma inen bu ağrıda neydi . Mutluluktan mıydı yoksa işte çöl karşımda . Buydu işte buydu hayatımın boşa geçirdiğimi anlatan müzik ama bu sefer hüzün değil mutluluk vermekteydi .

Tabii çölün küçük adamını unutmamak gerek küçük dediğime bakmayın büyük aslında kendini küçük gören adam olabildiğince .
Elizya ile aralarındaki dört yaş fark vardı ama birbirinden haberdarsızlıkları çölü daha da kızıştırmaktaydı.

Babası yanına çağırdı Hassan ı nasihat etmek için fakat babasına izin vermeden abisi atladı ortaya . Baba çöle şehirden adamlar gelmiş kazı çalışması yapacaklarmış bu yüzden işçi arıyorlarmış . Hasan gitsin baba zaten hiç bir işe yaradığı yok bare biraz para getirir dedi .

Babası kıyamadı Hassan a ,
Hassanda babasına .

Giderim dedi Hassan . Giderim dedi gidersem dönüşü yok demedi .

Ama Hassan ın aklında başka bir Hassan vardı ve bu Hassan artık gitme vaktinin geldiğini söylüyordu . Bir mektup muydu veda yoksa kuru bir hoşcakal mı ?
Hassanın tercihiydi bu ama ,

Gitme vakti geldiyse zamandan zaman elbet seve seve götürürdü...