Without Magic

Hoofdstuk 10

Ik hou mijn adem in en lees de zin drie keer over. Het staat er echt:

Als je dit kan lezen, lees dan het boek 'nieuwe soorten'.
Het wordt automatisch bijgewerkt.

Mijn ogen zoeken in het rond naar het boek, maar ik kan hem niet vinden. Ik ren langs elke boekenkast en ik zie heel veel boeken, maar niet degene die ik zoek. Als ik helemaal achterin de bibliotheek ben en bijna de moed opgegeven heb, zie ik een boek genaamd 'Oude soorten'.
De kaft is bruin met mooie groene letters op de voorkant.
Als ik mijn hand uitsteek om hem te pakken, voel ik een raar soort energie er van af stralen. Snel trek ik mijn hand terug.

Dit is niet zomaar een boek, denk ik ongerust. Ik weet bijna zeker dat als ik dit boek aanraak, er iets gaat gebeuren. Iets wat misschien wel mijn leven zal veranderen, maar ik wil het wel weten.
Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn angst en ik grijp het boek vast. Ik trek er een beetje aan omdat het niet van de plank wilt, en opeens hoor ik een luide klik.

De boekenkast waar het boek inzit begint te bewegen. Het draait zich van de muur af tot het tegen de boekenkast ernaast knalt.
Een lange trap wordt zichtbaar op de plek waar eerst de boekenkast stond. De trap loopt een stukje naar beneden en verdwijnt dan om een bocht.
Voorzichtig loop ik naar het gat in de muur en kijk naar binnen. Koude lucht komt vanuit de diepte omhoog en de rillingen lopen over mijn rug. Ik huiver bij de gedachte dat ik naar beneden moet, maar iets in mij vertelt dat daar beneden antwoorden liggen op mijn vragen. Voorzichtig zet ik een voet op de eerste tree en wacht tot er iets gebeurt, maar gelukkig gebeurt er niks. Ik zet mijn andere voet er ook bij en loop een paar treden af.
Dan hoor ik weer een klik en dit keer ook een knal. Het wordt pikkedonker in de tunnel. Met een ruk draai ik me om en schrik me dood als ik zie dat de deur achter mij is dichtgevallen. Ik ren erop af en duw en trek aan de deur maar niks werkt. Geen beweging in te krijgen.
Verslagen draai ik me om en kijk weer door het donker.
Ik huiver en zet me schrap om de donkere trap af te lopen als er een groen licht door het trapgat schijnt.
Gelukkig, mijn ogen doen het werk. Beter dan ooit. Normaal is het een zwak groen schijnsel dat alles groen laat oplichten, maar nu zie ik de trap voor me, duidelijk en helder.
Met hernieuwde kracht loop ik de trap af de bocht om. Op de laatste trede blijf ik staan.

Voor me is een grote, ronde grot. Aan de muur hangen fakkels in houders, maar zonder mogelijkheid om ze aan te steken heb ik er niet veel aan. Voorzichtig stap ik van de laatste trede. In het midden van de ruimte staat één kast, vol met boeken. Ertegenaan, aan de zijkant van de boekenkast, staat een tafel met een stoel, wachtend tot iemand erop gaat zitten. De hele ruimte is gevuld met een aantrekkelijk soort warmte.
Het is er niet te warm, niet te koud, maar precies goed.
Net als in nimmernimmer. Zegt een stemmetje in mijn hoofd, maar ik verban hem.
'We zijn niet in nimmernimmer.' fluister ik om mezelf ervan te overtuigen dat het echt niet zo is. Toch voelt het alsof ik even een beetje thuis ben.
De fijne sfeer die hier hangt voelt wel een beetje magisch.
Ik strijk met mijn hand langs de muur en het voelt alsof de grot hier altijd al geweest is. Alsof hij eeuwen oud is en niet door mensenhanden gemaakt.
Ik maak mezelf los van de gedachte dat ik in nimmernimmer ben en loop naar de boekenkast in het midden van de grot.
Het staat helemaal vol boeken met gekleurde kaften, versierd met sierlijke letters en vormen.
Ik ga met mijn vingers langs de boeken tot ik de ene vind die ik zoek: Nieuwe soorten.

Ik trek het boek uit de kast en ga aan de tafel zitten. De blauw met gouden kaft is nog gloednieuw.
Nog nooit iemand heeft hem aangeraakt, dus ik ben de eerste.
Ik sla het boek open. Het boek begint bij de inhoudsopgave. Bladzijde voor bladzijde sla ik om en lees de inhoud vluchtig. Totdat ik vind wat ik zoek.

Één bladzijde vol met dingen die op mij slaan: gloeiende ogen, geen magie, puntoren, volgens andere wezens geen elf.
Alles wat ik ooit gevoeld en gemerkt heb, is beschreven in deze hele bladzijde. Alsof ze mijn hele leven hebben beschreven.

Bij het kopje geen magie staat dat het komt met de jaren. Oké, denk ik, dat kan kloppen. De laatste tijd gebeuren er steeds vreemdere dingen.
Er staan een aantal beschrijvingen bij die lijken op mij en ze hebben het uitgebreid over de gloeiende ogen in combinatie met gevoelens, maar er is niks bij wat ik nog niet weet. Onderaan de bladzijde staat: meer is er nog niet bekend over deze nieuwe soort. Zelfs de naam niet...

Teleurgesteld blader ik door het boek tot ik bij de laatste bladzijde kom. Dat ene zinnetje, het wordt automatisch bijgewerkt, doemt op in mijn hoofd als ik zie wat er op de laatste bladzijde gebeurt.
De tekst die op de bladzijde geschreven is wordt automatisch uitgebreid. Steeds meer letters verschijnen op het papier en als het aan het einde van de bladzijde is gekomen, verschijnt er als vanzelf weer een nieuwe bladzijde. Daar gaat de tekst verder en zo vormt het weer een nieuw hoofdstuk.
Verbaasd en gefascineerd staar ik naar de tekst die als vanzelf op het papier verschijnt en ik glimlach.
Dit is magie. Dit is pure magie! Heel eventjes heb ik het gevoel dat ik in een andere dimensie ben.

Tot mijn oren opeens scherp stellen en ik iemand heel duidelijk, maar toch ver weg, mijn naam hoor roepen...