Without Magic

Hoofdstuk 26

Doordat er iemand bovenop de heks ligt is de spreuk die ze over mij uitgesproken heeft een beetje verzwakt en met alle kracht die ik in me heb, trek ik aan mijn armen en benen om ze te bevrijden uit de denkbeeldige boeien. Arm voor arm en been voor been lukt het me om los te komen en uiteindelijk barst ik los. Ik overzie alles eens goed en ik kijk hijgend om me heen. De meeste zijn bezig alles te slopen wat ze maar voor handen krijgen en anderen zijn bezig de heks tegen de grond te werken. Ik pak mijn pijlenkoker en hang die op mijn rug.
De heks is echter sterk en opeens verdwijnt ze in het niets. Hannah springt naast me op de tafel en kijkt zoekend om zich heen terwijl ze vraagt: 'Jo! Gaat 'ie een beetje?'
'Ja hoor,' antwoord ik, 'alleen een beetje geschrokken en ik was bijna dood, maar dat is alles.'

De heks duikt in een andere hoek van de kamer weer op en begint allemaal gereedschap om zich heen te verzamelen, om mee te vechten. Ze trekt een lange stok van de muur en maait iedereen die in de buurt komt met de stok tegen de grond. Ondertussen klinkt het geluid van kapotgeslagen glas overal om me heen en hoor ik allemaal strijdkreten. Hannah laat ook een strijdkreet horen en stort zich in de kring die inmiddels om de heks heen is gevormd. Als de heks uithaalt naar de een probeert een ander haar te steken. Slim, maar wel een gevaarlijk spelletje.

Ik grijp een pijl uit mijn koker en leg die op mijn boog. Ik probeer alle geluiden om me heen te negeren, behalve de belangrijke. Ik trek de pijl naar achteren en richt hem op de borst van de heks. Ik adem in en uit en net als ik loslaat, kijkt de heks mij recht aan en verdwijnt in het niets. De pijl boort zich met een klap achter haar in een houten deur.

'Rana! Bukken!' Hoor ik iemand schreeuwen en ik laat me meteen plat op de tafel vallen. Ik hoor hoe een projectiel op een paar centimeter van mijn hoofd af langs vliegt en prijs mijn nog steeds goeie reflexen.

'Dat bewijst de overdosis snelheids DNA, Rana!' roept een stem die ik zal herkennen uit duizenden en die mij in mijn dromen nog lang zal na volgen. Ik grijp zo snel als ik kan een pijl uit mijn koker en leg die weer op de pees. Ik draai me om en laat meteen de pijl vliegen zonder te richten, want er vliegt een ander projectiel op mijn hoofd af.
Voordat ik kan reageren, springt er iemand voor mij en het projectiel en hoor ik een ander iemand gillen.
Ik hoor een kreet van pijn uit die iemand komen, want het projectiel knalt nu in plaats van tegen mij, tegen Dolan aan, want dat is degene die ervoor is gesprongen. Zonder erbij na te denken duik op Dolan af en vergeet alles om mij heen. Hij kreunt van de pijn en ik zie een grote wond in zijn buik zitten. Vol afschuw kijk ik ernaar en zie dan dat hij nog leeft.
Hij probeert wat te zeggen en ik breng mijn oor naar zijn mond. Ik ondersteun zijn hoofd met mijn handen en concentreer me op zijn woorden.

'Ik.. Overleef dit wel..' Hijgt hij zachtjes.
'Dood de heks.. en red het volk. Alleen jij.. kan dat Rana!' De laatste woorden komen er moeilijk uit en Dolan verliest het bewust zijn. Zachtjes leg ik zijn hoofd neer en opeens word ik overvallen door woede. Alleen het feit dat hij nog niet vervaagt is, en dus nog niet dood is, houd mij bij mijn positieven, anders was ik ter plekke veranderd in het beest dat probeerde Alissa te vermoorden. Ik trek nog een pijl, leg die op de pees en richt op de heks die er uitdagend bij staat en ondertussen achteloos stekend en hakkend, de mensen om zich heen tegen de vlakte slaat.
Ik realiseer me dat als ik de pijl loslaat ze weer zal verdwijnen in het niets.
Daarom laat ik de pijl niet los, maar doe net alsof. Ze verdwijnt inderdaad en ik draai me om. Alleen verschijnt ze niet daar, maar links van me. Ik schiet zo snel mogelijk maar toch is ze weer verdwenen. De pijl valt doelloos op de grond.
Dit keer verschijnt ze wel achter me en ik schiet nog een pijl af.

Dan verschijnt ze weer links, dan weer rechts. Ik krijg de hele tijd aanwijzingen toegeschreeuwd zoals: 'Rana! Links! O, wacht! Rechts!' Of:
'Achter je, nee, nu niet meer.'

Ik zucht eens diep. Mik zo vaak als ik kan en heb uiteindelijk tot mijn grote schrik nog maar twee pijlen over. Er verschijnt een plan in mijn hersenen en ik roep Hannah. Meteen verschijnt ze naast me en ik vertel haar mijn plan.
Ze kijkt even bezorgt naar haar broer, Dolan, en kijkt mij aan.
'Denk je dat het zal lukken?' Vraagt ze aarzelend.
'Iets beters weet ik niet,' antwoord ik droog en ze lacht een beetje.
'Ja, je hebt gelijk,' beaamt ze en meteen daarna roept ze: 'links!' Ik kijk haar even verbaasd aan en snap dat ze al met mijn plan begonnen is.
Ik draai me naar links, maar natuurlijk is de heks daar niet te zien.
'Achter, nee, voor!' roept Hannah weer, maar dit keer reageer ik niet. Opeens verschijnt de heks recht voor mijn neus en ik laat de pijl zo snel mogelijk los. Daarbij vergat ik dat ik niet te haastig moet doen en de pijl boort zich enkele centimeter naast de heks in het hout.
Geschrokken kijkt ze me aan en verdwijnt dan weer snel in het niets, omdat ze van alle kanten belaagd word door andere bondgenoten met zwaarden.

Ik besef dat ik nog maar één pijl heb en dat het nu moet lukken anders hebben we verloren. Ik draai me naar rechts wanneer Hannah dat roept en draai me dan een halve slag om. Na vier keer een schreeuw van Hannah verschijnt de heks in mijn beeld en trek ik mijn pijl naar achteren.
Opeens lijkt alles in slowmotion te verlopen. Ik adem in en uit en laat dan de pijl los. Ik kijk het na in de baan richting de heks en zie met alle details erbij hoe het zich in de borst van de heks boort. Even later zie ik haar ontploffen in een hoop takjes en bladeren ten teken dat ze van het zomerhof was. De hoop bladeren vervaagd langzaam tot er niets meer van over is: de heks is dood.

Alles komt weer in volle vaart op me af. De menigte in het lab is uitzinnig van vreugde en een oorverdovend gejoel barst los. Ik negeer het echter en buig me samen met Hannah over Dolan die nog steeds bewusteloos op de grond licht. Ik voel in zijn hals en merk dat zijn hartslag heel langzaam gaat ten teken dat hij het maar moeizaam op gang krijgt. Angstig kijk ik naar Hannah en zie hetzelfde gereflecteerd in haar ogen. De tranen springen in haar ogen en er verschijnt blauwe gloed over Dolan heen. Als reactie op haar ogen beginnen de mijne ook te gloeien en we kijken elkaar even aan. Mijn hand gaat richting die van Dolan en ik knijp er zachtjes in. Er is me vertelt dat als je bewusteloos bent, je de dingen wel meemaakt, maar ze achteraf niet meer weet. Er verschijnt een vage glimlach rond Dolans lippen en er loopt als reactie daarop een traan over mijn wang.

Dit is het dan, denk ik. Mijn hand glijd naar de net gekregen ketting om mijn hals en ik pak het bedeltje beet.
'Papa, mama,' zeg ik in gedachten,'als jullie dit zien, weten jullie wat ik allemaal voor jullie over heb. Ik ga in jullie voetstappen treden en ga dit zootje ongeregeld bij elkaar brengen. Terug naar mijn vaderland.

Opnieuw verspreid er een soort tinteling zich in mijn handen, maar dit keer laat ik het niet los. Al snel tintelt heel mijn lichaam. Opeens flitst er een fel licht en worden we een stuk achteruit geworpen, van Dolan vandaan. Ik laat de ketting los en meteen keert de rust weer terug.
Doodse stilte verspreid zich door de zaal en iedereen kijkt verbaasd naar Dolan die overeind komt en vraagt: 'Is ze dood?'
Even blijft het stil, maar dan barst iedereen in lachen uit.