Without Magic

Hoofdstuk 13

'Ja!' verbaasd over de manier waarop ik zo snel van gedachte verander spreek ik het antwoord vastberaden uit.
'Ja?' De man kijkt verbaasd.
'Ja!' zeg ik nog een keer en ik zie langzaam een lach doorbreken op zijn gezicht.
'Maar...' vervolg ik en de lach verdwijnt, 'jullie moeten me helpen. Ik kan dit niet alleen: ik weet niet eens hoe ik magie moet gebruiken...'
'Je weet niet hoe je magie moet gebruiken?!' Manuel gilt het bijna uit en rolt over de grond van het lachen.
Ik sla mijn armen over elkaar. Geduldig wacht ik tot hij uitgelachen is en vraag dan: 'Vind je dat grappig?'

'Ja, weet je zelf niet hoeveel magie jij bezit? Ik voel het gewoon, jij hebt meer dan ons allemaal bij elkaar ongeveer, maar je weet niet hoe je het moet gebruiken? Hilarisch gewoon!' roept hij uit en hij lacht zelfs zo hard dat er een aantal mensen komen kijken of het wel goed gaat. Ik kijk naar de touwen die, zie ik nu pas, heel erg op lianen lijken die uit de boom gegroeid zijn.
Ik probeer me te concentreren en denk de touwen weg. Er gebeurt niks en ik slaak een geïrriteerde zucht. Het gaat me niet lukken.

'O, ja!' Manuel ziet me kijken en laat met een simpel handgebaar de lianen weer terugtrekken in de boom. Vol ongeloof kijk ik ernaar en wens met heel mijn hart dat dat me ooit ook eens zou lukken. Al is het maar zo'n klein dingetje. Het ziet er zo simpel uit!

'Maar even over je probleem, mijn zoon zou je er bij kunnen helpen.' vervolgd hij en nieuwsgierig kijk ik hem aan. Zoon, dat klinkt interessant.
'Hij heet Dolan en is ongeveer even oud. Hij zal je uitleggen wat je eraan kan doen en hoe. Ik roep hem wel even.'
'Hoeft niet, vader. Ik ben er al!'
Er stapt een grote lange jongen achter een boom vandaan en ik bekijk hem nieuwsgierig. Zijn haar is zo zwart als de nacht. Zijn ogen zijn blauw, felblauw, net als zijn vader en hij is gespierd, heel erg gespierd. Ik moet even vier keer slikken om alles te verwerken en besef me dan plots dat ik hem aanstaar. Langzaam voel ik mijn wangen rood worden en ben erg blij dat het hier donker is.

Met een grote grijns op zijn gezicht en gloeiende ogen van plezier, kijkt hij me aan. 
'Ik ben Dolan.' zegt hij erg overbodig en ik glimlach.
'Ja, dat weet ik. Ik ben Rana.'
Ik ga verzitten en kijk naar Manuel.
'Nog iets wat je me moet vertellen?'
'Ja, Hannah, waar je al een tijdje mee omgaat, die kan je vertrouwen. Ze weet wat jij bent en wil je alleen maar helpen, dus laat haar ook toe. Ze is ook een van ons!'
Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen op.
'Ook?!' roep ik uit.
'Ja, of je haar nu aardig vind of niet. Je zult er mee moeten leren leven.'
Ik ben te geschokt om te antwoorden en knik maar wat.
Hannah? Een van hun? Waarom heb ik
dat niet doorgehad?
'Dat was het wel. Dan laat ik jullie nu alleen.' verklaart de man en verdwijnt in het bos.
Ik sta op en begin te ijsberen. Hannah weet wie ik ben, maar ze heeft nooit iets laten merken? Dat besef doet pijn en ik druk met mijn hand op mijn hart. Waarom heeft ze het nooit vertelt? Was het daarom dat ze altijd zo wanhopig graag bij me in de buurt wilde blijven?

'Jij kan echt goed boogschieten!' Ik spring een gat in de lucht van schrik. Ik was helemaal vergeten dat Dolan hier nog was.
'Dankje,' zeg ik en ga weer verder met Hannah uitschelden in mijn hoofd.
'Waar heb je dat geleerd?' vraagt hij, en ik sta stil.
'In Nimmernimmer,' ik laat mezelf weer op de grond zakken in kleermakers zit,  'van mijn trainer en deels van Castor,' vervolg ik. Bij het uitspreken van die naam schieten de tranen in mijn ogen en verschijnt er een brok in mijn keel.
'Sorry, ik wilde je niet verdrietig maken,' hij steekt zijn hand uit en pakt mijn schouder beet, 'het spijt me.'

Ik schud zijn hand van me af en knik.
'Geeft niks, jij kon het niet weten. Laten we maar ter zake komen en het hebben over hoe ik magie moet gebruiken.'
Hij kijkt me indringend aan en knikt dan. 'Oké, laten we beginnen bij het begin. Alle magie die we hebben verkrijgen we van emoties. Hoe meer emoties we oppikken hoe meer magie we hebben. Je merkt het als je emoties oppikt dat je opeens scherp stelt op de uiting van die emotie die je oppikt. Dus, bijvoorbeeld als iemand verdrietig is, dan zie je opeens heel goed en scherp de tranen van die persoon of de naar beneden hangende mondhoeken.' Ik knik. Dat heb ik de laatste tijd gemerkt, ja.
'Door de emoties van een ander worden wij sterker en sterker, maar wij verkrijgen niet alleen maar magie van andermans emoties. Dat is alleen in de mensenwereld. In Nimmernimmer is het anders. Daar hangt de magie in de lucht. Iedereen kan die gebruiken in bepaalde maten. Wij hebben geen bepaalde maat. Alle soorten magie zijn voor ons beschikbaar in alle maten. Precies hoeveel we nodig hebben.'
Verbaasd luister ik naar het gebrabbel van Dolan. Dit heb ik serieus nog nooit gehoord!

'Het enige wat we hoeven te doen om de magie te gebruiken is de emoties die we krijgen om te zetten in magie en daar iets moois van te maken. Bijvoorbeeld dat plantje dat jij deze week wilde laten groeien.' Bij die woorden spits ik mijn oren.
'Hoe weet je dat?' Vraag ik fel.
'O, ik was gewoon even nieuwsgierig naar wat jij zoal doet op een dag.'
Boos sla ik mijn armen over elkaar en wacht tot hij verder gaat met zijn uitleg. Hij doet niks dus ik zeg: 'ja, dat plantje waar je het over had,'

'O ja, sorry, dat plantje, in het begin moet je je er vooral op concentreren en bedenken hoe je wilt dat het wordt. Je gaat opzoek naar een emotie en richt dat op het plantje. De rest gaat vanzelf. En weetje wat jij nu moet doen. Terug naar het weeshuis gaan en oefenen. Er zijn daar mensen die je willen spreken.'
Hij staat op en laat mij alleen achter. Een beetje verbaasd van de snelle verandering in zijn stemming blijf ik achter.

Ik sta ook op, te snel voor mijn hoofd, want die begint gelijk te kloppen en te bonken, en loop naar het weeshuis. Klaar voor wat er komen gaat.