Without Magic

Hoofdstuk 25

Als ik de volgende ochtend het licht zie opkomen, omdat ik de hele avond al niet kan slapen, ben ik er klaar mee. Met een grote sprong, jump ik uit bed en trek mijn schoenen aan. Ik rek me eens even flink uit en merk dat ik gewoon nog evenveel energie heb als gisteren. En ik heb vannacht helemaal niet geslapen. Het frisse water uit de wasbak doet wonderen en algauw loop ik de gang op om iets voor handen te hebben. Het boek van die heks, dat de hele nacht al onder mijn kussen lag, neem ik mee en ik begin een beetje doelloos door de gangen te dwalen en te lezen. Er staan nog een heleboel dingen in die nieuw zijn voor mij. Die machtige wezens met vleugels, hebben bijvoorbeeld niet altijd vleugels en zien eruit als elven, alleen dan ietsje anders.

Ik ben zo met mijn gedachten in het boek dat ik niet zie wie er aan de andere kant van de gang ook de hoek om slaat. Met een knal bots ik ertegen op en het boek vliegt uit mijn handen door de lucht. Met een klap valt het op de grond terecht. Ik kijk op om te zien tegen wie ik ben opgebotst en de schrik slaat me om het hart. Het is de heks.

Ik wil me omdraaien om weg te rennen, maar bedenk me dan net op tijd dat het boek er nog licht. Met een snoekduik graai ik het boek van de grond en sta zo snel als ik kan weer op. Maar niet snel genoeg, want de heks kan mij net in mijn nek grijpen en meteen kan ik geen kant meer op. Een kreet van frustratie ontsnapt uit mijn keel en ik voel de woede voor deze vrouw door mijn bloed stromen.
Alsof het niks is, tilt de heks me met een hand op en kijkt me woest aan.
Hannah! Help me! Wens ik uit alle macht, maar natuurlijk helpt dat niet. Dus begin ik maar te gillen. Een ijselijke gil verlaat mijn lippen. Dit moeten ze wel gehoord hebben en ik kijk tevreden naar de heks. Ze kijkt niet eens een beetje geschokt en het gevoel van daarnet verdwijnt meteen weer.

'Beste meid,' zegt ze langzaam met haar verschrikkelijke stem. Mijn nek begint pijn te doen van haar greep en ik vertrek mijn gezicht. Dat ziet ze waarschijnlijk als angst in want ze gaat voldaan verder: 'je kan schreeuwen wat je wil, maar niemand zal je horen.'
'Behalve u..' Bedenk ik hardop en ik schreeuw keihard in haar gezicht. Ze knippert even met haar ogen en daar maak ik gretig gebruik van. Ik trap zo hard als ik kan in haar buik en haar greep op mijn nek verslapt zo door de kracht van mijn trap dat ik naar beneden tuimel. Zo snel als ik kan grijp ik het boek en begin te hollen.
Ver kom ik echter niet want de heks heeft weer een spreuk uitgesproken en ik bots met een keiharde vaart tegen een onzichtbare muur op. De klap komt zo hard aan dat ik alleen maar roerloos op de grond kan liggen.
Ik moet toekijken hoe de heks langzaam op me af komt, het boek uit mijn armen pakt en een paar woordjes prevelt. Dan vallen mijn ogen dicht.

Even later word ik wakker en ik herken maar al te goed waar ik ben. Mijn hart gaat van schrik sneller kloppen en de angst slaat om mijn keel. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en ga op mijn gehoor af. De heks is een eindje verderop aan het rommelen met wat glaasjes en dingetjes. Ik doe mijn ogen weer open en wil overeind gaan zitten, maar tot mijn grote schrik kan ik me geen millimeter bewegen. Zelfs mijn hoofd kan geen millimeter opzij.
Mijn hart begint nog luider te bonken en hijgend volg ik de bewegingen van de heks verderop. Ze prevelt wat woordjes, mixt wat drankjes bij elkaar en knikt dan tevreden.

Opeens begint ze te praten: 'weetje Rana, ik wist gewoon dat jij anders was dan de anderen hier, maar ik kon nooit bedenken waarom. Nu weet ik het: jij komt ook uit Nimmernimmer. En wil je weten hoe ik dat weet? Ik heb net je DNA onderzocht en vond de deeltjes die typisch bij een elf hoorden. Kracht, snelheid en behendigheid kwamen in overvloed voor, meer als bij mensen. En weet je wat nog raarder was? Ik heb ontdekt dat jij uit twee rassen voor komt. Een Elag en een Elf, niet waar? En je leeft nog! Interessant hoor. Dat maakt jou als de perfecte vervanging van Joanne. Geweldig gewoon!' Terwijl ze praat blijft ze uiterst rustig en kalm. Ik wil mijn mond open doen om iets te zeggen, maar daar is ook geen beweging in te krijgen. Die trut moet ook alles met magie oplossen...
Gefrustreerd grom ik maar wat. Geamuseerd draait ze zich om.
'Sorry, wat zei je?' Vraagt ze poeslief.

Mijn bloed kookt van woede en ik werp haar een vernietigende blik toe. Ze begint hardop te lachen, niet om aan te horen, en gaat dan weer verder met haar dingen. 'O ja, waar was ik gebleven?' Vervolgt ze haar verhaal.
'Help me even Rana, kom op, zeg eens iets! O, wacht! Ja dat is waar! Je kan niet praten!' Ze lacht weer keihard om haar eigen humor en kijkt me dan aan.
'Kom, kom, niet zo boos kijken schat, je zal je hier al snel niks meer van herinneren.'

Mijn ogen worden groot van schrik bij die woorden en beginnen onmiddellijk te gloeien.
'O! Wat fascinerend! Roept de heks uit en ze trippelt als een klein kind naar me toe. 'Je ogen! Ze geven licht!'  Ze slaat een hand voor haar mond en trekt vol "verbazing" haar wenkbrauwen hoog op.
'Nee, maar! Zoiets heb ik nog nooit gezien! Maar goed, dat maakt verder niks uit.'

Ze loopt weer terug naar haar werkplek en pakt een hele grote spuit. De naald is bijna tien centimeter lang en bij het zien van dat ding trekken al mijn ledematen zich samen.
'O, schat! Wat kijk je angstig. Je zal het maar eventjes voelen hoor!' Ze beweegt het ding voor mijn gezicht heen en weer en gaat dan richting mijn arm. Angstig knijp ik mijn ogen dicht en zet me schrap tegen de onmogelijke hoeveelheid pijn die zeker weten gaat komen.
Ik hoor de heks smakken en allemaal vieze geluiden maken en precies op het moment dat ik het koude ding in mijn arm voel prikken, lijkt het wel alsof de hemel met luid geraas naar beneden komt vallen.
Alles om me heen dreunt en ontploft met onmiskenbaar geweld.
Eindelijk, het duurde even, denk ik opgelucht als ik een of ander figuur bovenop de heks zie springen waarbij ze allebei op de grond smakken.
Er word iets in mijn handen geduwd en ik voel het vertrouwde sterke hout van mijn pijl en boog. 

De strijd kan beginnen!