Aşkın Tarihi (Öğretmenim Mi?) Tamamlandı

12.Bölüm

Yazarın anlatımı

Aşık olanın halinden aşık insan anlar derler.

Yavuz'da Aras'a ne kadar kızarsa kızsın kendi de çekiyordu bu illeti.
Anlıyordu halinden. Eğer gözlerine bakmamış olsaydı şüphe ederdi belki, ama bir an kendini gördü o gözlerde.

Tabii Yavuz'un bu kararı başta Aras olmak üzere herkesi şaşırtmıştı.

Hepsi birbirine bakarken Yavuz;

" Aras hadi abi gir içeri. Yoksa vazgeçicem şimdi."

" Ta-tamam. Ben gireyim o zaman."

Hemşirelerin yardımıyla hazırlanan Aras Eylül'ün yanına girdi.

İnatçı keçisi yatakta masum masum yatarken ufak bir tebessüm yayıldı dudaklarına.

Uzun uzun seyretti Eylül'ü. Bıraksalar uzun süre daha seyrederdi. Tabii hemşire uyarmasaydı.

"Beyfendi sadece 5 dakika . Hastayı yormayalım hem sizde dinlenmelisiniz."

"Tamam"

Hemşire çıktıktan sonra Aras tekerlekli sandalyesini Eylül'ün yatağına yaklaştırdı.

Aras' ın anlatımı

Eylül'ü tanıdığımdan beri ilk defa bu kadar sessiz görüyorum. Ve şimdi anladım ki bu sessizlik benim canımı acıtıyor.

"Merhaba Eylül. Sen şimdi bu deli yine niye geldi demişsindir.
Uyandı dediler senin için, ama sen bizi kandırdın sanırım.

Eylül. Ben, senin yoğun bakımda olduğunu öğrendiğimde , senin yerinde olmak istedim.

Keşke sen önde otursaydın . Eğer sana bir şey olsaydı, ben kendimi , içimdekileri anlatamadan bıraksaydın, gitseydin belki bende...."

Kendimi öyle kaptırmıştım ki konuşmaya,Eylül'ün cılız sesi kulağıma dolunca sustum.

Yarım kaldı sözlerim ona odaklandım. Sesi çıksın istedim. Hiç susmasın, sessizliğe bürünmesin bir daha istedim.

"Seninle- uğraşmak. Varken- gidemedim."

Konuşurken yutkunması, kelimeleri zor söylemesi öyle kötü oldum ki...

Allah'ım ben ne ara bu kıza böyle vuruldum.

"Gitme zaten. Sakın gitme. Sen bir iyi ol o zaman seninle uzun bir konuşma yapıcaz. Şşşt sakın ağzını açma küçük hanım. Anlaştık mı? "

Eylül tam konuşacakken benim engellemem ve hemşirenin gelmesi ile konuşmadı.

"Bu kadar yeterli Aras bey çıkaralım sizi artık. Hem hanımefendi dinlensin,hem siz dinlenin."

Hiç çıkmak istemesemde hemşirenin yardımıyla çıktım. Koridorda herkes bir yerde bekliyordu.

Beni görünce hepsi yanıma geldi.

"Aras, Eylül nasıl oğlum iyi mi?"

Sevda teyze sorular sorarken benim gözlerim bir kişideydi. Tekerlekli sandalyemle ona doğru yaklaşım.

"Sağol, kardeşim. "

Yavuz bana öyle bir baktı ki ben tekrar bakamadım yüzüne.

"Iyi mi?"

" Iyi,hem çok iyi."

Yavuz'la konuşurken gözlerim yerdeydi. Tamam sevmek ayıp değildi ama, birden ortaya çıkan duygular beni bile şaşırtırken, Yavuz'un benim için kötü düşünmesi muhtemeldi tabii.