Family OUAT (Nederlands)

Wij stellen de vragen

Ik eet mijn eten op en doe het licht uit. Ik ga op de slaapbank onder de deken liggen. Ik val in slaap. 

'Wakker worden'. Slaperig doe ik mijn ogen open en zie daar Mitchel, Mevrouw Psychologie, Johnson en mijn pleegmoeder staan. Ik gooi de deken van me af en maak mijn bed op. Het is waarschijnlijk elf uur want Mitchel en Mevrouw Psychologie zijn er ook. Op de grond staat weer hetzelfde eten als gisteravond. Mijn pleegmoeder heeft ook een uniform. In het goud dit keer. En op haar bordje staat: Lagina Garretson Baas en Moeder. 'Ga je gezicht en handen wassen' zegt Johnson. Ik loop naar de andere deur en ga naar binnen. Ik heb geen handdoek maar mijn oude kleren liggen er nog. Ik gooi wat water over mijn gezicht en handen en droog me af met een mouw van mijn oude vest. Ik loop terug naar de kamer. Johnson duwt me op de bank en de boze pleegmoeder gaat tegenover mij zitten. 'Waarom heb je niet geprobeerd te ontsnappen' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op: 'Ik lag te slapen'. 'Spreek met twee woorden' gromt Johnson tegen mij. 'Maar waarom heb je er niet aan gedacht' vraagt Lagina. Ik haal weer mijn schouders op. 'Het heeft geen nut. Het is onmogelijk'. 'Precies' zegt Lagina. Dan valt haar blik op mijn tekening op de muur. 'Waarom heb je die dan gemaakt' vraagt ze. 'Dat ik niet kan ontsnappen betekent niet dat ik niet protesteer' zeg ik. Ik steek mijn handen vast vooruit maar er gebeurt niets. 'Spreek met twee woorden' schreeuwt Johnson weer in mijn oor. 'Laten we terug gaan naar de kamer van de patiënte dan kunnen we daar rustig verder praten' zegt Mitchel met een blik op Johnson. Ik kijk Mitchel aan: 'Ik ben geen patiënt'. Lagina negeert me en zegt tegen de volwassenen: 'Ik vind het goed' dan richt ze zich tot Johnson en zegt kalm: 'Breng de patiënte naar haar kamer'. Ze legt de nadruk extra veel op het woord: patiënte. 'Nog een keer' schreeuw ik 'ik ben geen patiënte'. Johnson pakt me bij mijn armen en legt ze weer op mijn rug. Mitchel doet de deur voor hem open en de drie andere bewakers voegen zich aan het groepje toe. Ik merk dat het nu anders is. Mensen gaan nog steeds opzij maar buigen nu ook. Waarschijnlijk voor Lagina. We komen weer bij mijn kamer. Ik ben van plan om me na deze dag nog een dag rustig te houden. Dan vertrouwen ze me waarschijnlijk. We komen bij de deur uit van mijn kamer. Mitchel doet hem open en Johnson duwt me naar binnen. Het matras ligt ergens anders dan toen ik hier weg ging. Waarschijnlijk hebben ze mijn kamer doorzocht maar ze hebben zeker weten niets gevonden. De stoelen staan er wel nog. Er is nog een stoel bijgezet. Johnson duwt me voor de 3 stoelen en blijft me vasthouden. Lagina, Mitchel en Mevrouw Psychologie gaan zitten. Ik probeer mijn armen los te trekken maar hij is te sterk. Dan geef ik hem een trap tegen zijn schenen. Hij krimpt in elkaar. Mevrouw Psychologie kijkt geschokt. Dan pas zie ik Johnsons bordje. Oliver Johnson Hoofd Afdeling Bewaking. Dan dringt het tot me door. Ik heb net het hoofd van de afdeling bewaking tegen zijn schenen geschopt. Oeps. 'Johnson je kunt gaan' zegt Lagina. Hij knikt en hinkt naar de deur. Hij gaat de deur uit. 'Goed' zegt Mitchel 'Dan kunnen we nu echt beginnen'.  Lagina zit in het midden. ' Hoe lang moet ik hier nog blijven' vraag ik. Mitchel fronst: 'Wij stellen hier de vragen. Hoe lang zou je willen blijven'. Tactisch denken denk ik. En niet te lang. Als ik zeg dat ik nu meteen weg wil zetten ze me weer in de wachtkamer. Als ik zeg dat ik heel lang wil blijven weten ze zeker dat ik lieg. Tactisch denken. Ik haal uiteindelijk mijn schouders op: 'Het is hier niet heel stom maar ook niet leuk ofzo. Maar het lukt me toch niet om te ontsnappen. Wat willen jullie eigenlijk van me, waarom hebben jullie me gevangen genomen' vraag ik. Mitchel fronst nog een keer: 'Voor de tweede keer: Wij stellen de vragen'.