Proloog

116 11 5
                                    

Ik rende door het zachte zand heen, de adrenaline stroomde door mijn lichaam heen en ik klauterde de duinen in. Hoe had het zo ver kunnen komen? Mijn voet gleed weg en ik greep me vast aan een wortel van een struik. Ik trok mezelf omhoog en rende verder. Ik was bang, echt doodsbang. Ik hoorde de voetstappen die me volgden. 'Geef het op Ivy, van mij kan je toch niet winnen' Het klonk als de wind die langs mijn oren raasde maar ik wist zeker dat het wat anders was. Ik rende door, met mijn blote voeten door de zanderige duinen die veranderde in puntige rotsen. Het was altijd maar een verrassing waar je in terecht komt. Ik haalde mijn voet open aan de scherpe rotsen en een helse pijn ging door m'n lichaam heen. Kom op Ivy, doorrennen! Met moeite rende ik verder maar elke keer als ik mijn voet neerzetten op de scherpe rotsen voelde het alsof ik gespiest werd. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik viel neer en kroop achter een rots. Waar was ik ? Ik hoorde voetstappen dichterbij komen en ik hield mijn adem in. Mijn blonde haren plakten aan de grote wond op mijn hoofd, mijn voeten lagen open en mijn jurkje was besmeerd met bloed, bloed van een ander. Ik versteende toen ik een schaduw zag bewegen, verlicht door het licht van de maan. Mijn gedachtes schoten naar Harry, zou hij me zoeken? Of lag hij nog in dikke coma? 'Ik zie je Ivy' zei de stem. Het was vrouwelijk en ze lachte. 'Hoevaak moet ik het je nog zeggen? Je kan je niet voor mij verstoppen'. Ik werd omhoog getrokken en keek de vrouw aan. Ze was mooi, haar haren waren lang en blond, haar blauwe ogen schitterde en haar lippen waren vol. Ik herkende haar maar kon het niet plaatsen. 'Je weet het, je weet wie ik ben Ivy' riep ze uit. Op dat moment viel alles op hun plaats, alle puzzelstukjes waren met elkaar verbonden. Mijn mond viel open en ik staarde de vrouw aan. Ik voelde me verslagen. Precies op dat moment werd er een doekje voor mijn neus gehouden. Het stonk verschrikkelijk en ik voelde hoe ik mijn bewustheid verloor. Ik viel, ik viel diep. Mijn hoofd draaide en ik viel in een diepe slaap. In mijn dromen liep ik over het strand met Lou. Onze chocoladebruine labrador Pepper rende voor ons uit en Lou rende erachter na. We kwamen bij de pier waar een vrouw ons opwachten. Ze droeg een mooie witte jurk waarin haar gebruinde huid mooi in uit kwam. Haar blonde haren krulden en haar ogen schitterden toen ze ons zag. 'Oma' riep Lou uit, terwijl ze op de onbekende vrouw af rende.

History ~ Dutch 1D FanficWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu