History ~ Dutch 1D Fanfic

Deel 5

Ik werd wakker in een leeg bed. De zon scheen fel naar binnen en het was benauwd. Ik keek met mijn slaperige ogen op de klok en zag dat het al 9 uur was. Zo he, ik heb nog kunnen uitslapen. Sinds de komst van Lou sliep ik amper langer dan 7 uur. Ik draaide naar Harry's kant en hoorde geritsel van een papiertje. Verbaasd kwam ik overeind en haalde een papiertje onder mijn hoofd vandaan:

'Hey schatje, wat ben je toch mooi als je zo slaapt.
Ik heb geen woorden voor hoeveel ik van je hou, vergeet dat nooit Iv,
Ik ben weg, voor een tijdje, ik hoop dat ik terug kom maar in mijn hartje ben ik altijd bij je
x - HS'.

Geschrokken las ik de brief nog een keer door, niet één keer maar een stuk of 5000 keer. Ik sprong uit bed en keek naar die grond die netjes opgeruimd was. Zijn kleren waren verdwenen, panisch rende ik naar de kast toe die ook leeg was. Dit kon toch niet waar zijn? Misschien was het gewoon een flauwe grap. Ik sloeg m'n badjas om en met de brief in mijn hand rende ik naar beneden maar ook daar was geen spoor van Harry. Nate zat samen met Lou, Anne en Gemma op de bank en keken me vragend aan. 'Heb je net een geest gezien?' vroeg Gemma lachend. 'Nee maar heeft een van jullie Harry gezien?' vroeg ik. Alle vier schudden ze hun hoofd en de tranen stroomden over mijn wangen heen. Ik voelde mijn wereld even draaien en mijn knieën werden week. 'Ivy?' Gemma ondersteunde me en zette me neer op de bank. Ze pakte de brief uit mijn handen en las hem door. 'Fuck mam' riep Gemma uit. Nate tilde Lou op en liep de woonkamer uit. 'Ik heb nooit wat door gehad' zei ik jankend, 'Ja gister toevallig maar voor de rest niet'. Gemma troostte me en Anne sprong op. 'Kom Iv, we gaan'

Na het halve eiland nagezocht te hebben hadden we nog steeds geen spoor van Harry gevonden. Zijn telefoon was gedeactiveerd en niemand, maar dan ook niemand wist waar hij was of wat hij uberhaubt van plan was. 'Ik weet het niet meer Anne' zei ik. Mijn tranen waren ondertussen op en mijn hart was gebroken. Het deed me denken aan de tijd in Barcelona toen Harry me verliet maar nu 12929202 x zoveel erger. 'Wat moet ik Lou vertellen?' Vragend keek ik Anne aan. 'Vertel dat Harry op zakenreis is' zei Anne, 'Laat Lou niet je tranen zien, vind je het fijn als ik en Gemma nog even blijven?'. Ik knikte en Anne reed de oprit op. 'Alles voor jou meis' zei ze. Ik bedankte haar en stapte uit. Ik liep naar binnen en zag Lou vrolijk spelen met haar barbies. 'Hey schatje' Ik gaf haar een kus en liep door naar Nate die druk aan de telefoon was. Hij gaf me een knuffel en ik ging zitten. Hoe kon Harry het doen? Ik dacht dat we gelukkig waren. Hoe zou Lou het oppakken? Zou ik hem nog zien? Ik voelde me misselijk en staarde voor me uit. Louis en Kayla kwamen binnenlopen samen met de kleintjes die zich meteen bij Lou storten. 'Fuck Iv' zei Kayla zachtjes. Ze sloeg haar armen om me heen en ik voelde de tranen omhoog komen. 'Zeg maar niks' zei ik zachtjes. Ze knikte en zette een fles wijn op tafel. 'Dacht dat je die wel nodig zou hebben' zei ze en ik bedankte haar. 'Zullen we een stukje lopen?' Vroeg Nate. Hij had ondertussen opgehangen en stak zijn hand naar me uit. Ik knikte en pakte zijn hand vast. Ik stond op en samen liepen we naar buiten. 'Gaat het?' Was het eerste wat hij vroeg en ik knikte. 'Misschien is hij morgen wel weer terug' zei ik, 'Het is alleen zo raar'. Hij haalde zijn schouders op. 'Het is niet de eerste keer Iv' zei hij, 'In Barcelona was hij ook zo weg'. Ik bleef stil en liep de duinen in. 'Dat is zo'n drie jaar geleden' zei ik snel. Hij knikte en het bleef stil. 'Ik snap het niet' zei ik zwijgend, 'Ik dacht dat het goed ging en hij gelukkig was en binnen een paar uur is hij weg'. 'Liefde maakt blind' zei Nate terug. Vragend keek ik hem aan. 'Liefde maakt blind? Zeker niet' zei ik een beetje beledigd. Ik staarde voor me uit en zag daar een armband liggen, half verscholen onder het zand. Ik haastte me erheen en bukte om het op te raken. Het was een leren armbandje met Harry's initialen erin. 'Hij is hier geweest' riep ik uit. Ik stopte het armbandje in mijn zak en rende verder vooruit maar nergens was meer een spoor te bekennen van hem. 'Ivy' Nate pakte me vast en trok me tegen zich aan. De tranen rolden weer over mijn wangen en ik beet op mijn lip. Waarom ik? Was ik verdoemd? Verdiende ik het niet om gelukkig te zijn?