ÜVEY (Düzenleniyor)

3.Bölüm / Düşüncesinden Korktuğuna Alışmak

"Sen!"

N'oluyor lan?

Yok arkadaş, ben şansımla kan davalı falanım herhalde.

Ehehe keriz, sen de şans olsa doğmazdın fabrika hatası.

İç ses öldürmek caiz midir hocam?

Aras'ın sertçe yutkunmasıyla onun da benim kadar şaşkın olduğunu anlamıştım.

"Siz tanışıyor musunuz?" diye soran Aras'ın babasıyla kendime geldim. Bir dakika, has... Aras'ın babası mı?

"Miray kızım ne oluyor?"

"A-anne şey..."

"Biz sizin kızınızla aynı sınıftayız." diyen Aras'la ona döndüm. Şaşkınlığını üzerinden atmıştı.

"Ah cidden mi? Gördün mü Elçin, biz de çocuklar anlaşamaz diye korkuyorduk." diyen Aras'ın babasıyla biraz daha normal dünyaya döndüm. Bu arada bu adamın adı ne? Hayır yani her ondan bahsederken Aras'ın da adının geçmesi sinirimi bozmaya başladı.

"Aslında biz arkadaş falan değiliz." Konuştu bay buz küpü(!)

"Ha, öyle mi?" diyen annemin yüzünün düşmesiyle moralinin bozukluğu belli oluyordu.

"Yani şey..." diyerek durumu toparlamaya çalıştım. "...biz henüz arkadaş değiliz, ama olabiliriz." Hatırlatın bir ara kafamı asfalta sürterek 'bir beyin ne kadar zamanda erir' diye bir deney yapacağım.

"Olabiliriz?" diyen Aras tek kaşını kaldırmış bana bakıyordu. Şimdiden eridim be gülüm.

"Tabi ki, aynı sınftayız sonuçta değil mi Aras?" diyerek kaş göz hareketleri yapıyordum. Birden yüzü gülen annemle yerime oturdum. Herkes yerine geçince Aras da babasının yanına, yani tam karşıma oturdu.

Sende mıknatıs var bence, çocuktan uzak durayım dedin abin oluyor.

Valla bu sefer bilinç altım haklı.

"Eh iyi o zaman, zaten arkadaşmışsınız." diyen Aras'ın babasına gülümsediğimde o da bana gülümsedi ve "Bu arada ben Ahmet." dedi. Sonunda(!)

* * *

"Miray, n'oluyor orada kız?"

Bana seslenen annemi duymamazlıkdan gelerek bir şarkı açtım bağırarak eşlik etmeye başladım. Annem yanıma gelip "Topladın mı odanı?" diye sorunca kulaklığımı çıkartım ona baktım.

"He anne, topladım sonra da can sıkıntısından geri dağıttım, tekrar topluyorum."

"Miray! Hadi konuşma, daha toz alınacak."

"Ama ben çok yoruldum annağ." dedim bir Hülya Avşar evladı edasıyla.

"Ne iş yaptın Miray Hanım?" diyerek kollarını birleştirdi.

"Hm, odamı topladım..." dedim ve gözlerimi tavana diktim. Tipik sözlüde düşünen ama bir halt bilmeyen öğrenci tipi. "...sonraa..."

"Sonra?"

"Bence bu odayı toplamış olmam bile marifet." deyiverdim bir çırpıda.

"Oyalanma, çok iş var."

"Anne oturmaya geliyorlar daha. Seni istemeye değil." dedim alayla ve hemen ardından Aras'ın annemi, Ahmet amca için benden istediği bir sahne canlandı zihnimde.