ÜVEY (Düzenleniyor)

27.Bölüm / Rayban Demişimdir Ben, Şu Gözlük Olan

Müşteriler azalınca bizde Esin'le birlikte diğerlerinin yanına oturduk. Batu ve Güneş'de gelmişti. Sonunda herkesin yüzü gülüyordu. Tüm dikkatim, Güneş'in "Batu sen nereye bakıyorsun?" demesiyle dağıldı.

"Nereye bakıyorum?" dedi şaşkınlıkla ama yemezler tabii.

"Deminden beri arkamızdaki kızları dikizliyorsun. Oyarım o gözlerini!"

"Ya saçmala sevgilim, ne bakması?" Bence yalan söylemese daha iyiydi ya.

"Cevap ver, ne dikizliyorsun?"

"Ya Güne-"

"Sus konuşma!" Lan bu kızın da iyice dengesi bozulmuş. Eh tabii, Batu'yla sevgili olursa böyle olur.

"Ya bakmadım Güneş, sende ne dırdır yaptın." demesiyle Güneş'in ağzı 'o' biçimini aldı. Ondan sona zaten kıyamet koptu. Şaşkınlığını üzerinden atan Güneş'in, Batu'nun suratına tokadı geçirmesi bir oldu. Artık bizim salak da farkında olmadan mı yaptı bilinmez, "Hayvan!" diye bağırdı. Tabii ne yaptığını sonradan anladı.

"Hayvan mı?" diyerek tekrar bağırdı Güneş. "Sen bana hayvan mı dedin Batu?"

"Y-yok sevgilim, ne hayvanı? Rayban demişimdir ben, şu gözlük olan."

"Anladım ben anladım, bitti Batu. Ayrıldık!" diye bağırdı ve kalkıp gitti. Bir süre boyunca sessizlik oldu. Sessizliği bozan ise Aras ve Arda'nın gülüşme sesleri oldu. Batu'ya bakmamla bende gülmeye basladım. Suratında Güneş'in vurmasıyla kıpkırmızı bir iz oluşmuştu.

Batu'nun ise söylediği tek şey; "Dejavu oldum sanki." olmuştu. Gülüşme sesleri daha çok artınca sinirlenip "Susun lan!" diye bağırdı.

"E sende başka kızlara bakmayacaktın kardeşim." dedi Aras gülmesinin arasından.

"Lan bakmadım dedim ya."

"Biz seni tanırız Batu, sen de hep çapkınsın lan." diye araya girdi Esin.

"Haklı valla." dedim. Ardından Aras ve Arda'ya bakıp, "Teen Wolf izlerken Lydia'ya bile yazardı bu." diye devam ettim.

"Yok ulan, yok." dedi Batu. "Şansıma güzel sevgilim oldu, onuda kaçırdım. Lan bendeki bu şansla gökten Teen Wolf kadını yağsa, bana Meredith düşer, o da tipim değilsin der geri göğe çıkar." demesiyle daha çok güldük.

"Selam." Duyduğumuz sesle hepimizin bakışları gelen kişiye döndü. Açıkcası onu kamp gününden beri görmediğim için Koray'ın gelmesi beni şaşırtmıştı.

Kimse bir şey demeyince ben "Selam." dedim gülümseyerek. Tabii anında Aras'ın bakışlarına yakalanmıştım.

"Oturabilir miyim?" diye sorduğunda gülümseyerek "Tabii." dedim. Bir sandalye çekti ve oturdu. "N'aber?" diye sordu ardından.

"İyi, sen?" dedi Batu, isteksiz ve samimiyetsiz bir şekilde.

"İyi bende. Annenin iş yeriymiş ya, bir geleyim dedim." dedi ve ardından sessizlik oldu.

Oluşan sessizliği bozmak için "Sen annemin burada çalıştığını nereden biliyorsun?" dediğimde ise bir an afallar gibi oldu. Fakat, hemen ardından tekrar gülümsedi.

"Sen söylemiştin?"

"Öyle mi?" diyerek düşünmeye başladım. Öyle bir şey hatırlamıyordum ki. "Hatırlamıyorum."

"Unutmuşsun demekki, sohbet ederken söylemiştin."

"Öyle olsa gerek." dedim gülümseyerek. Aras ise benim tam tersim bir durumdaydı. Benim aklıma takılan soru ise Koray'ın burayı nasıl bulmuş olduğuydu. Her ne olursa olsun hafızama çok güvenirdim ve ona adres falan vermediğime emindim. Ama neyse, yakında çıkardı kokusu.