double life ft muke Clemmings <3

chapter 35

Lukes point of view
Michael smeekt zachtjes dat ashton en ik niet mogen ruziën. Al heeft ashton gelijk; wil ik alsnog aan Michael laten zien hoeveel hij wel niet voor mij betekent. Maar soms is er een tijd van komen en een tijd van gaan. En nu is duidelijk de tijd van gaan gekomen. Ik sta op. Trek mijn leren jas uit, mijn piercing volgt. Ik gooi ze neer naast Michael op de grond. En buig me naar micheal toe.

"Micheal, geloof me alsjeblieft. Ik had me voorgenomen om dit niet te zeggen, maar jij bent als een drug voor me waar ik verslaafd aan ben. Elke dag wil ik meer en ik wil er alles aan doen om meer te krijgen. Michael ik hou van je" fluister ik in zijn oor en loop dan weg.
"Doei luke" hoor ik hem nog zacht zeggen voordat ik de deur dicht trek.

Ik heb geen zin om naar huis te gaan, wetend dat ik er vlink van langs ga krijgen. Mam heeft al vanaf het begin gezegd dat ik micheal zal breken en zeg ad gelijk. Iedereen heeft altijd gelijk en wat heb ik? Blijkbaar alleen een goed lichaam. Mijn hersenen doen het niet meer; mijn verstand niet meer en het belangrijkste: mijn hart doet het niet meer. Ik heb niks meer van mezelf over waar ik trots op kan zijn. Michael gaaf me alles waar ik trots op kon zijn, maar dat ben ik verloren. Ik heb een jet black heart.

Mijn voeten sloffen over de straat heen, richting de bibliotheek. Wat ik daar ga doen? Geen idee, waarschijnlijk de longen uit mijn lijf schreeuwen en smeek en dat Michael me niet helemaal haat. Dat hij me nog een kans wil geven. Tenminste als ik die überhaupt wel verdien.

Ik loop de bieb binnen en door mijn overvolle hoofd heb ik nu echt de drang om een liedje te schrijven. Ik ga aan een tafel zitten en pak een pen en papier. Mijn hoofd stroomt over van ideeën voor het liedje dat mijn blaadje steeds voller en voller wordt.

"Jongeman het is al 17 uur. We gaan sluiten" zegt een bibliothecaresse die een hand op mijn schouder legt.
"Oke mevrouw, mag ik nog een woord opschrijven? Dan ben ik weg" antwoord ik beleefd.
"Tuurlijk" zegt ze. Ik schrijf nog snel 'amnesia' boven aan het blad en pak me spullen in. Ondertussen pakt de vrouw mijn blad.
"Wow dit is heel goed geschreven" zegt ze verwonderd.
"Dankuwel" bedank ik haar. Ik pak het blaadje uit haar handen en vertrek.
Ik sta nu buiten op straat, maar waar moet ik heen? Op de een of andere manier beginnen mijn voeten een kant op te lopen met in mijn achterhoofd dat ik iets recht moet gaan zetten. Iets wat op dit moment van groot belang is. Iets speciaals. Voor een speciaal iemand. Iemand met wel een goed hart. Iemand zoals micheal.

Heey pinguïns nieuw hoofdstuk hier vollijk Pasen iedereen
Hope you like it
comment vote
Love you all
Xx dagmar