Living with the 7 jerks || BTS (COMPLETED)

Chapter 26 •

CASEY's POV

"Casey.." Napalingon ako sa pinto at nakita kong nandon si Jungkook. Nginitian ko siya ng mapait.

"Hi Jungkook." Huminga siya ng malalim at lumapit saken.

Nakaupo ako sa dulo kama at nakatalikod sa pinto habang naka tingin sa bintana ng kwarto nung dumating siya.

Wala lang naisipan ko lang maging
peaceful. Kaso dumating nga itong si Jungkook.

Umupo siya sa harap ko at nilagay ang kamay niya sa magkabilang side ko.

"Casey," Tawag niya saken. Tinignan ko lang siya.

"I'm so sorry." Panimula niya pumasok nanaman sa isip ko yung kanina.

"Jungkook," Inangat ko yung ulo niya para mapatingin siya saken.

"Why do you keep on hurting me?" Namuo ang luha ko na kanina ko pa pinipigilan.

"I'm so sorry." I pushed him away.

"Stop saying sorry! Lagi nalang Jungkook! Nakaka-putangina na!"

"Listen to me." Sinubukan niyang hawakan ang kamay ko pero iniwas ko.

"Ayoko ng marinig yang mga kasinungalingan mo!"

"No Casey, listen to me please?" Iniling ko ang ulo ko.

"Ayoko. Jungkook umalis ka na!"

"Casey please makinig ka!"

"Fine!" I crossed my arms and waited for him to talk.

Huminga muna siya ng malalim at kinuha yung dalawang kamay ko.

"Remember when we resigned?" Tumango ako sakanya.

"Our parents didn't really want us back." Napakunot ang noo ko, but wait. Anong koneksyon nun kay Nathalia?

"Please get to the point."

"Pinabalik kame ng parents namin, just to use us for money. And Nathalie, she's from Paris. Anak siya ng dating ka bussiness partner ni papa. At ang gusto niya ay idate ko muna ang anak niya gustong gusto ako bago niya ibalik ang share niya sa kompanya namin."

So they're dating. Akala ko friends friends lang, nasa dating part na pala.

"Did you even told them that you have a girlfriend?"

"I did, but they still want me to date her." I sighed in disbelieved.

"Jungkook, you didn't even fight for me.. For us," I said and looked at him with full of disappointment.

"Hinayaan mo lang na magtago tayo sakanila. At sa mga nakita ko, I think hindi imposible na mahulog ka sakanya."

"She's cute, she's smart, she's beautiful, she came from paris, and she likes you."

"But I love you," Napatitig ako sakanya, and I think alam na niya ang ibig kong sabihin.

"Alam ko, at alam ko din na nahihirapan ka sa sitwasyon mo. Hiding us from your parents and such." Umiling iling siya saken.

"Hind ko tinatago ang relasyon natin, iniiwas ko lang na makita tayo ni Nathalia, dahil alam kong mapapahamak ka." Umiling ako sakanya.

"Kaya ko ang sarili ko, huwag mo akong tratuhing parang bata na natatakot madapa."

"Still, ayokong napapahamak ka." Diin niya. Teka nawawala na sa topic ang usapan.

"Huwag mong ipagkaila, nahihirapan kang pumili diba? Sakin na mahal mo o si Nathalia na magpapabangon muli sa kompanya niyo."

Napatungo siya sa sinabi ko, I guess I'm right. Ayoko na siyang mahirapan pa, ayoko ng makidagdag sa problema niya, ayoko ng dagdagan ang sakit ng loob at ulo niya.

Mas maigi na ang ganito para narin mapadali ang lahat, para hindi na ako sagabal.

"6 months din ang tinagal na relasyon natin." Naninikip ang dibdib ko. Kinakabahan ako sa mga salitang lumalabas sa bibig ko.

"Isama mo pa yung times na magbestfriends palang tayo, ang tagal nadin natin." Hinaplos ko yung buhok niya.

"Yung hindi nila tayo mapaghiwalay, yung pag nagaaway tayo hindi natin matiis ang isa't isa kaya isa saten ang magso-sorry. Yung murahan natin."

Tinignan niya ako sa mata at kitang kita ko ang pamumuo ng luha niya. It breaks my heart seeing him like this, but I need to do this.

I started crying. Damn, ang hirap naman nito! I wish I didn't have to leave him.

Kahit bawal pa ay hinalikan ko siya sa labi. Ganun lang, magkadikit lang at walang galaw.

"I love you so much Jeon Jungkook, but I have to let you go. I'm sorry, let's break up."

Humagulgol siya sa harap ko habang nakayuko at nakaluhod sa harap ko habang nakaupo parin ako sa kama. Napatakip ako ng bibig ko. Ang sakit sakit. Ayoko siyang iwan, pero sagabal lang ako sakanya at sa pamilya nila.

Niyakap niya ako sa bewang at umiyak ng umiyak. Napatakip ako sa buong mukha ko, I don't wanna see him like this. It fucking hurts me. No.. It kills me!

"No Casey! Ayoko!" Sabi niya habang umiiling iling sa tiyan ko. Ramdam kong basa na ang damit ko dahil sa iyak niya.

"Hindi ako papayag.. Hindi pwede.." Umiiling iling siya at hinigpitan ang yakap sa akin.

Masyado ng mabigat, masyado ng masakit.

"Jungkook, I'm sorry.. Break na tayo." Sabi ko habang pilit na tinatanggal ang yakap niya sa akin. Nagtagumpay ako kaya agad akong tumayo at lumayo sakanya.

"Umalis kana, Jungkook." Sabi ko habang patuloy na umaagos ang luha sa mga mata ko.

"Casey, please.. Ayoko, hindi pa tayo break. Hindi ako papayag na makipaghiwalay ka.." Sabi niya at hinawakan ang dalawang siko ko. Nagpumiglas ako sa hawak niya at dumistansya ulit.

"Jungkook, ayoko na.." Nanginginig ang boses ko nang sabihin ko iyon. Napaawang ang labi niya pero umiling iling lang siya.

"Hindi ako naniniwala. Casey, sakin ka parin diba? Hindi pa tayo break." Hinila niya ako at kinulong sa bisig niya ng mahigpit.

"Jungkook, ayoko na sabi! Ayoko na sayo! Break na tayo!" Sigaw ko habang patuloy na pinagpapalo ang dibdib niya.

"Ayoko na! Sawa na ako! Lagi nalang may problema! Ayoko na sayo!" Sabi ko at pinagtutulak siya.

Naramdaman kong tumaas baba ang balikat niya lalo at napaawang ang bibig ko ng lumuhod siya sa harap ko.

"Casey please? Ikaw nalang ang meron ako.. Ikaw lang ang gusto ko. Wag mo naman akong hiwalayan oh.." Humihikbi niyang sabi at niyakap ang paa ko.

Napahagulgol ako lalo. Bakit naging ganito ang lahat? Bakit kailangan maging komplikado?

He's on his knees begging for me to stay..

"Jungkook, I'm so sorry. I love you, that's why I'm letting you go."