Living with the 7 jerks || BTS (COMPLETED)

Chapter 32 •

JUNGKOOK's POV

I guess this is it. I tried everything, but I guess it isn't enough for her. Ito na nga siguro ang katapusan namin.

Hindi naman talaga ako sinagot ni Nathalia eh, at lalong hindi niya ako hinalikan. Why would I even court her from the first place? We're really just friends.

Napahinga ako ng malalim at napatakip sa mukha ko.

Casey.. I love her so much. But I guess this is the end for the both of us and I think she's starting to move on. Maybe I should start moving on too.

Memories of us started to flashing on my mind.

"Jungkook.." Tawag sa akin ni Casey. Nag 'hm' lang ako dahil busy ako sa pagsagot ng assignment.

"Wala lang," Napaharap ako sa kanya. Nakita ko siyang nakahalumbaba at nakayuko sa notebook niya.

"May problema ba?" Umiling lang siya habang hindi parin nakatingin sa akin.

Binitawan ko ang ballpen ko at humarap sakanya, inalis ko yung kamay niya na nakahalumbaba sa mukha niya kaya napaharap siya sa akin.

"Anong problema?" Umiling lang siya at ngumiti ng tipid.

Tinignan ko ng maigi ang mukha niya. 2 months na kami, at habang tumtagal lalong lumalalim ang nararamdaman ko para sakanya.

Noong una naming pagkikita ay, akala ko si Jin hyung ang magugustuhan niya. I liked her from the first place, noong time na natapunan pa siya ni Taehyung hyung ng frappe.

She got me with her personality, I like and love her the way she is and the way her attitude is.

I tried, I tried no to fall for her once, but it just made me fall even harder. Mas lalo lang akong nahulog sa kanya nang iwasan ko ang nararamdaman ko para sakanya.

Sa ilang buwan na magkasama kami? I've know her very well, kabisado ko na siya. Ugali niya, every features of her face, pati mga galaw niya.

And from her eyes? I knew exactly what her problem is.

"Halika nga," Hinila ko yung kamay niya at niyakap sa bewang ko at pinatong ko ang ulo niya sa balikat ko.

It's been a month since we left this house. Kadalasan ay ako nalang ang bumibisita dito. Ang mga hyung ay hindi maka dalaw dahil sa mga magulang nila.

I knew from the start that leaving this house is a bad idea. Lalo na at napahamal na kaming lahat sakanya, at pati narin siya. We have lots of memories in every part of this house.

"Baki ba kasi pinayagan ko pa kayong umalis?" Pagmamaktol niya at suminghot.

Hindi ako sumagot, wala rin naman akong masabi para mapagaan ko ang loob niya. Ayoko naman siyang bigyan ng false hope dahil alam kong aasa at aasa siya don.

"Dumadalaw naman ako ah?" Sabi ko sakanya habang hinahagod ang buhok niya.

"Ikaw lang, sila hindi." Pagmamaktol niya pa lalo.

"Huwag kang mag-alala, sa susunod na dadalaw ako dito, kasama ko na sina hyung." Ngumiti ako sakanya para gumaan na ang pakiramdam niya.

I won't give her false hope, if I have to force the others to come with me, then I will. Maging masaya lang siya.

"Jungkook!" Napabaling ako sakanya at nanlaki ang mata ko dahil galit na galit ang mukha niya.

I knew I had to run.