Kiralık Aşk

Kiralık Aşk 29. Bölüm

Ömer: Defne dur gitme n'olur. Bak konuşup halledebiliriz.
Defne: Ömer bırak beni yalnız kalıp kafamı toparlamaya ihtiyacım var.
Defne kapıyı açıp dışarıya çıkacakken karşısına İz çıktı.
Defne: bir sen eksiktin. Neyse ben gidiyorum.
Defne hızlı bir şekilde Evi terk edip gider.
Ömer: Defne gitme. Yalvarıyorum gitme. İso kusura bakma ben peşinden gidiyorum.
İsmail: tamam sen Defo'nun peşinden git ben buradayım.
İz: Ömer ben ne olacağım? Ya dursanan.
Ömer: İz şimdi değil. Ben Defnenin peşinden gitmem gerek.
Ömer koşa koşa Defnenin peşinden gitmişti. Defne Ömer'i dinlemek istemiyordu. Defne yolun karşı tarafına geçeceğinde gelen arabayı görmemişti.....
Ömer: Defneeeeee.
Ömer tam Zaman'ında müdahale etmişti ve Defnenin kolundan tutup kendine çekmişti. Şokun etkisiyle Defne ağlıyordur. Hayatın ne kadar kısa olduğunu ilk defa o gün anlamıştı Defne. Ömer'e kızgın olduğunu unutmuştu o an ve Ömer'e sımsıkı sarılmıştı.
Ömer: Defne özür dilerim. Hepsi benim suçum. Beni affedebilecek misin?
Defne: Ömer ben... ben seni üzmek istemedim. Hayatın ne kadar kısa olduğunu şimdi anladım. Sen olmasaydın araba çarpmış olacaktı.
Ömer: şşşşt öyle deme. Ben seni hep kurtaracağımı söylemiştim dimi. Sana asla bir şey olmasına izin vermem. Defne böyle olacağını bilseydim annemin nerde olduğunu asla söylemezdim. Çok özür dilerim.
Defne: Ömer ben kararımı değiştirdim. Haklısınız galiba. Gerçekler ile yüzleşmeden rahat edemeyeceğim. Yarın annem ile görüşeceğim senin hatrın için.
Ömer: gerçekten mi? Bak Defne bunu yapmak zorunda değilsin. Ben senin sadece mutlu olmanı istiyorum.
Defne: gerçekleri öğrenmeden Mutlu olamam. Yüzleştikten sonra karar vereceğim ama önce bana bir söz ver. Ne olursa olsun benden bir daha asla bir şey gizleme olur mu?
Ömer: söz bir daha gizlemeyeceğim. Defne seni kaybetmeyi göze alamam.
Hadi gel eve geri dönelim iso meraklanmasın daha fazla. Lütfen ona kızma her şey benim başımın altından çıktı. Yardım etmesini ben istedim.
Defne: ben size kızsam bile fazla kızamam ki... O benim en iyi arkadaşım sen ise nişanlımsın. Anladım ki hayatımda yer alanlar benim için çok kıymetli. Hiç bir şeye değişmem....
Ömer: dönelim o Zaman.
Defne: tamam.
Öner ve Defne el ele eve kadar yürümüşlerdi. Defne Şokun etkisini hala üstünden atamamıştı. Eve geldiklerinde İz hala gitmemişti onları bekliyordu.
İz: Ömer artık konuşabilir miyiz?
Ömer: İz gitsen iyi olur. Bak az önce yaşadıklarımız kolay değildi.
Defne: Ömer bırak konuşsun ne konuşacaksa. Sonra da çekip gitsin.
Ömer: Defne emin misin?
Defne: evet eminim.
Ömer: anlat bakalım. Ne istiyorsun?
İz: Ömer sen benden sonra gerçekten aşık olabildin mi?
Ömer: oldum İz. Hemde öyle böyle değil. Defneye karşı olan duygularım bambaşka. Sende bunları asla his etmedim.
İz: yalan söylüyorsun.  Sana inanmıyorum.
Ömer: inan ya da inanma. Gerçek bu. Sen çekip gittiğinde içim nefret ile doldu. Defnenin sayesinde yine sevmeyi, değer vermeyi ve en önemlisi Mutlu olmayı öğrendim.
İz: diyeceğin bu kadar mı?
Ömer: artık gitsen iyi olacak.
İz: ama..
Defne: aması maması yok. Yeter artık ya. Sülük gibi yapıştın bir rahat bırak. O beni seçti, beni Defnesini. Ben onun Defnesiyim. Ömer'in Defnesi tamam mı. Yeter artık bir daha gelme buraya. Çok fena yaparım.
İz: tamam gidiyorum. Şimdilik. Ama beni aradığında bulamayacaksın Ömer. Senden intikamımı çok fena alacağım. Bunu bir kenara yaz.