Onzijdig

Hoofdstuk drie

       ''De Magie van het Leven staat erom bekend moeilijk te zijn om te beheersen, maar net zoals in het echte leven heeft niemand ooit gezegd dat het makkelijk is. Alleen maar dat het Leven het waard is.''
       - Boek Magie van het Leven, bladzijde drie

       Mama heeft inderdaad te weinig eten in huis, aangezien we nu in totaal met veel meer Weerwolven zijn dan eerst. Mezelf, Max, mama zelf, papa, Jayden, Anita-Elsa, Violet, Justin, Scarlet, Avana en James. Ik en Max halen de stoelen van die boven op zolder staan naar beneden en proberen ze zo goed mogelijk rond de tafel te verdelen. Jayden is naar de markt gerend om extra brood te kopen, samen met Anita-Elsa.

       In het begin wordt er niet veel gesproken, maar al snel begint James een gesprek door ons aan Justin, Scarlet en Avana voor te stellen.

       'Jayden, de zoon van een van de bedrevenste jager en beste slager. Anita-Elsa, meesteres in de Magie van het Licht en word vaak ook wel een engel genoemd. Dimitri, de toekomstige eigenaar van de grootste en belangrijkste paardenveehouderij in het dorp. Violet, de dochter van een belangrijke zakenman en heeft een gouden hart.'

        Het is maar dat mama me een waarschuwende blik geeft dat ik niet in lachen uitbarst. Ik kan zien dat Jayden een kleine grijns op zijn gezicht krijgt, wat voor hem gelijk staat aan lachen. Anita-Elsa probeert haar ergernis te verbergen en Violet vindt de muur tegenover haar interessanter dan het gesprek.

       Scarlet en Avana lijken zelfs niet te knipperen terwijl ook Justin zijn lach een beetje inhoud. Een doodse stilte valt over de tafel. James schuift eerst zijn stoel goed aan en schraapt zijn keel voordat hij verder praat. 'Maar goed, welkom in ons dorp. Mijn naam is Aqua James, maar James is ook voldoende. Ik ben de leider van de Delicitas Roedel en het dorpshoofd.'

       'Aangenaam kennis te maken, James.' Zeggen ze in koor. Deze keer is er maar een korte stilte voordat James weer verder praat. 'Als ik zo vrij mag zijn, wat brengt zulke jonge Weerwolven als jullie in dit dorp?'

       De vraag waarop we allemaal gewacht hebben. Tenminste, ik dan. Justins mondhoeken gaan beetje omhoog terwijl Scarlet en Avana elkaar een snelle blik geven. 'Ik hoorde dat er een eenhoorn in dit dorp was, een van de laatsten in de Lage Landen. Dat vind ik wel een bezoek waard.' Zegt Justin. Ik hoop voor hem dat hij niet van plan is Naomi te ontvoeren of zoiets, want dan heeft hij een probleem. Een heel groot probleem.

       Scarlet komt veel zelfverzekerder over dan Avana, ik had al verwacht dat zij haar mond open zou doen om te zeggen waar ze beiden vandaan komen. 'Ik kom hier wel een eind vandaan, uit een dorp richting het zuiden. We leven daar samen met mensen, dus we kunnen nooit écht onszelf zijn. Na een tijdje werd ik het zo zat ik wegliep van huis en onderweg kwam ik Avana tegen, die ook weggelopen was. Sindsdien zijn we samen doorgereisd, tot we Justin tegenkwamen.'

       We wachten allemaal een halve minuut op het verhaal van Avana. Ze doet haar best niemand aan te kijken en slaat haar armen over elkaar heen, alsof ze zichzelf probeert te beschermen tegen iets wat er niet is. Scarlet kijkt haar nog een paar seconden aan voordat ze zich naar ons terugdraait. 'Ze praat er liever niet over. Het komt er in elk geval op neer dat wij allebei niet terug kunnen naar onze dorpen en nog langer rondzwerven zit er ook niet in.' Ze laat haar ogen over iedereen om de tafel gaan.

       'Als het mocht van mijn ouders, zou ik het doen.' Zegt Violet schuldig. 'Geen ruimte hier, sorry.' Zeg ik op mijn beurt. 'Ook geen fatsoenlijke ruimte bij mij, het spijt me.' Zegt Anita-Elsa. 'Zelfs als er ruimte was, zou het bij mij niet gebeuren.' Zegt Jayden als laatste. Scarlet, Avana en Justin zijn de enigen aan de tafel die verbaasd lijken dat Jayden er geen ''sorry'' achter zet. De rest kent hem daar al te lang voor.